kararsızım işte..hiç bir şeye tek başıma karar veremiyorum.kocaman oldum hala her şeyi en yakınlarıma soruyorum ailem öyle alıştırdı çünkü, en ufak bir çöp bile almak için babamdan izin alınır bzm evde..kaç yaşına gelirsek gelelim bu böyledir, annemde kardeşlerimde bende...ailemden ayrı olmama rağmen iş ve ev hayatımda da öyle kararsızım ki ..işteki her şeyi arkadaşlarıma fikir sorarak, evdeki her şeyi (bazen bgn ne giyeyim? sorusunu bile) ev arkadaşıma soruyorum. kızıyorum kendime ama yinede danışmam gerek canım o belki daha ii bir yorum yapar diyorum. her konuda her durumda bu böyle devam ediyor..alışverişten günlük her probleme kadar herşeyi herkese soruyorum, öyle güvensizim ki..sanki hiç kendi fikrim yok.
bide mutlaka bununla ilgili dediğim bir şey var ki oda; kolay ikna edilmem ve kimseye hayır diyememem...kimse üzülmesin, kimse kırılmasın, her şeye tamam, olur, yapalım tabi, gelirim, hallederiz...vb cümleler..reddedemiyorum genelde kimseyi tabi öyle olunca sevenim de çok şükür ama çıkarcı olanı da var iyi niyetimi bileni de...
bu konuda ne gibi adımlar atabilirim, önerilerin var mı? somut bir yol gösterin bana..yaşım kemale erdi ama mantığım çalışmıyo...demin günlüğümü okudum da taa 4-5 sene bi gerilerden bugünlere...verdiğim onca kararın bi çoğunun arkasında durmamışım bahaneler sıralamışım ardına.pişman olduklarımda olmuş olmadıklarımda tabi.hal böyle olunca bi anlam verememişim durumuma başkalarına uymalımıyım uymamalımıyım çelişmişim hep..kendi düşüncem hep arka planda silik kalmış, hemen bir başkasına topu atıp saklanmışım arkasına..ve bu hep böyle sürmüş...bilmem anlatabildim mi öyle doluyum ki bu konuda..sürekli netten okuyorum birşeyler ama uygulama yok
Yer imleri