Kendinden nefret eden kadin su anda sunu diyebiliyor: BEN KENDIMLE GURUR DUYUYORUM�

Sizlere sizi teselli etmek icin gelenlerin soyledigi lafin ne kadar dogru oldugunu isptlayacak bir ornek yazacagim: kendimi.

Bundan 7 sene once 4 yilimi verdigim adamin evlenmesi uzerine adeta yikildim. Aylarca disari cikmadim, aldatilmis, terkedilmis ve hic yerine konmus bir kadin olarak kendimden de, hayattanda nefret ettim. Guvenim yikilmisti. Artik kimseyi sevemiyordum. Su depresyon denilen hastaliklar, ilaclar� 2 sene psikolojik terapiler�

Terapiste gitmek disinda kimse ile konusmadim, disariya cikmadim.

Hayat ne kadar arabesklestirilirse, o kadar arabesktim bende.

Isimden ayrilmistim, hani turk filimlerinde olur ya, hepde esas kizin basina her sey gelir, benimkiside o hesap, patronumun bana sarkintilik etmesinden sonra is hayatinada kusmustum. Intiharlar, hayatin bidaha duzelmeyecegine inancim giderek derinlesti. Ne gelecegimi dusunuyordum, ne simdimi.

3 senem boyle bunalimlar terapilerle gecti.

Sonra bir gun terapim sirasinda psikologumun soyledigi cumle kafama dank etti. �Elini tasin altina sokmalisin, buraya gelip gitmek disinda hic bir sey yapmazsan, seni basina tilsimli bir cubuk degdirip iyilestiremem.� Evet, tek yaptigim onu haftada 4 saatten 2 yada 3 kere ziyaret etmekti, ilaclarimida kullaniyordum. Amah ala hic bir sonuc yoktu. Hala kendimden nefret ediyordum. Bu sozlerden sonra evime gidip saatlerce dusundum� sonra internete girip is basvurulari yapmaya basladim tekrar, tabiki hemen bulamadim (Turkiye�de issizlik sorunu benim depresyonumdan dolayi bana aciyip hemen istihdam yaratmadi tabiii J ) Aylarca is gorusmelerine gittim, doktorum surekli bana destek oldu, bir ara artik umudumu kaybetmeye baslayip geriye donerken, ansizin bir is gorusmemde hemen kabul edildim. 1 yil calistikdan sonra dunyanin en dusunceli, en sadik ve beni mutlu etmek icin cirpinan bir adama asik oldum. Demekki insane hayatinda birden fazla kez asik olabiliyormusu kendimede kanitlamis oldum. Gittikce duzelmeye basladim.

Ama bununla da kalmadim tabiki. Ikinci is yilima girerken parami biriktirmeye ve cocuklugumdan beri hayal ettigim o ruya ulkeye amerikaya gitmeye karar verdim. Son 1,5 yilim is yerinde zorlu gecsede kaldim ve devam ettim, is hayati disinda yillardir ezikligini cektigim guzel bir universitede okuyamamis olmaminda bir caresini bulup yuksek lisans sinavina girip onuda kazandim ve okul, is bir arada 1 yil devam ettim.

Artik param birikmis ve US�ye gidis yolu olarakda ogrencilerin katildigi Work and Travel (Calis ve Gez) programina dahil olmustum. Vizemi aldikdan sonra hayatimda ilk kez mutlulukdan aglamanin da tadina baktim.

US�de 3,5 ay gecirdim ve hayatimin en guzel donemiydi diyebilirim.

Ben 3 sene acilarin kadini iken hayatin kapkara ve asla duzelmeyecek oldugunu dusunurdum. Doktorumun dedigi gibi elimi tasin altina koydum ve elim gercekten cok acidi. Size anlattiklarim oyle buraya yazildigi kadar kolay degildi tabiki, ilk ise girdigimde bir sene iletisim sorunu yasadim, yuksek lisans hayatima baslayip, kariyer planlarini geleceklerini dusunen gencleri gorunce ben 3 senemi neden bombos gecirdigime yandim, herkesden cok calistim, koca bir ulkede yapayanliz kaldim, rezilde oldum, guzel vakitde gecirdim.

Simdi donup bakinca sunu diyebiliyorum, beni teselli edenler hakliymis, heresy gelip gecermis, yeterki siz umudunuzu kaybetmeyip, geleceginizi isiklandirmak icin guzel bir yol bulun�

Kendinden nefret eden kadin su anda sunu diyebiliyor:

BEN KENDIMLE GURUR DUYUYORUM�