Kopan bir ipe, sımsıkı bir düğüm atarsanız , ipin en sağlam yeri artık bu
düğümdür.
Ama ipe her dokunuşunuzda , canınızı acıtan tek nokta , yine o düğümdür.

Bilmiyorum nasıl bu noktaya bu hale gelinir artık bilmek dahi
istemiyorum. Bazen sevdikleriniz size yapamayacakları sözler verirler en zor
anınızda elinizi tutarlar sarılırsınız sımsıkı hiç ayrılmıcakmış gibi sözler
verirsiniz ve bir gün en ufak bir hareketinizle yargılanırsınız
haketmediğinizi bildiğiniz halde tekrar tekrar üzülür tekrar tekrar
bakarsınız yaşanan güzel günlerden kalan fotoğraflara.

Ama hayat size acı bir misyon yükler ACIMASIZ olmak zorundasınızdır. Çünkü
düğüm attığınız yer sürekli canınızı acıtır ve artık bir süre sonra ip
çürüğe çıkar düğüm atacak yer kalmaz. Küçük kaprisler yüzünden oynanan
oyunlar kişilik savaşına dönüşürse artık o insandan geri dönmesini
bekleyemezsiniz yani en azından ben artık insanların canımı yakmalarına izin
vermek istemem. Yüzüne baktığınızda bile içinizi cız ettirir niye böyle olduk
dedirtirse artık bakmak istemezsiniz o yüze.

Aşk,sevgi,dostluk paylaşım fedakarlık ister ama tek taraflı hep
kendinden vermeyi değil. Sizin için değerinin çok önemli olduğunu her
fırsatta söylediğiniz ve acılarınızı yaralarınızı gösterdiğiniz insan artık
yara bandınız değilde yaranızın üstünde bir iltihap olursa o yarayı
dağlamanın zamanı gelmiştir. Hıçkırıklarla canınız yana yana o yarayı
dağlamanızı ister hayat...


alıntı