Hayata dair...

[ekvator]

çok beğendim
benimbir ajandan vardı her gün bir alimin büyük sözü yazalıydı. onu hatırladım.

teşekkürler.

[lisayne]

Almitra sözü aldi ve sordu:

- Peki üstat; evlilik nedir?

Cevap söyle geldi:

-Siz birliktelik için doğmuşsunuz.

Ölüm meleğinin beyaz kanatları sizi ayırana kadar ayrılmayacaksınız.

Tanrı'ın sessiz tanıklığında bile beraber olacaksınız.Ama birlikteliğinizde mesafeler bırakın; bırakın ki,cennetin rüzgarları aranızda dans edebilsin...

Birbirinizi sevin ama, aşk tutsaklığı istemeyin.

Bırakın aşk, ruhunuzun kıyılarına vuran dalgalar gibi olsun...

Birbirinizin bardağını doldurun ama aynı bardaktan içmeyin;ekmeğinizden verin birinize ama aynı somundan ısırmayın...

Birlikte şarkı söyleyin;lakin birbirinizi yalnız bırakmayı da bilin.Sazın telleri de yalnızdır ve armoni içinde ayni melodiyi seslendirir. ..

Birbirinize kalbinizi verin ama karşılıklı kilitleyip saklamak için değil!

Sadece hayatın eli o kalbi saklar!

Birlikte durun, ama yapışmayın, tapınakların sütunları da bitişik değildir!

Ve unutmayın ; meşe ile çınar birbirlerinin gölgesinde büyümezler...

SHAKESPEARE

[BETÜLL]

ha­ya­ta da­ir...
De­ği­şim­den ko­ru­na­cak şey­ler de var...
Bun­lar­dan bi­ri ai­le­nin ya­pı­sı­dır...
Bu­gün, ba­zı kim­se­ler ai­le fert­le­ri­nin gö­rev ve so­rum­lu­luk­la­rı­nı ye­ni­den yo­rum­la­mak ve ai­le kav­ra­mı­nı ye­ni­den ta­nım­la­mak is­ti­yor­lar...
Ai­le­nin bir­li­ği­ni, gü­cü­nü yık­mak­la, ai­le fert­le­ri­nin rol­le­ri­ni de­ğiş­tir­mek, ye­ni­den ta­nım­la­mak eş an­lam­lı­dır...
Böy­le bir dav­ra­nış, top­lu­mun ya­pı­sı ba­kı­mın­dan çok teh­li­ke­li­dir...
Çün­kü, ai­le­yi par­ça­la­mak, top­lu­mu par­ça­la­mak de­mek­tir... (...Pat Me­si­ti)

[BETÜLL]

ha­ya­ta da­ir...
Si­ze dü­şen ö­dev ken­di­ni­zi ka­bul­len­me­niz­dir, be­nim si­zi ka­bul­len­me­min yol­la­rı­nı a­ra­mak de­ğil...
­Ken­din­den hoş­lan­ma­yan pek çok in­san gör­düm; bun­lar ön­ce baş­ka­la­rı­nın ken­di­le­ri hak­kın­da i­yi dü­şün­me­le­ri­ni sağ­lar­lar...
­Bu­nu ba­şa­rın­ca da bu se­fer ken­di­le­ri de ken­di­le­ri hak­kın­da i­yi dü­şün­me­ye baş­lar­lar...
A­ma bu sah­te bir çö­züm­dür; bu baş­ka­la­rı­nın o­to­ri­te­si­nin al­tı­na gir­me­yi ka­bul­len­mek­tir...
(...Ni­etzsc­he)

[BETÜLL]

ha­ya­ta da­ir...
Bi­ri­ne sev­gi­ni­zin tü­mü­nü sun­mak, as­la si­zi de ay­nı şe­kil­de se­ve­ce­ği­nin ga­ran­ti­si de­ğil­dir.
Sev­gi­ye kar­şı­lık bek­le­me­yin;
Sa­de­ce sev­gi­nin kar­şı­da­ki­nin kal­bin­de bü­yü­me­si­ni bek­le­yin...
Fa­kat ol­maz­sa da, si­zin kal­bi­niz­de bü­yü­dü­ğü­ne emin olun...
Si­zi tat­lı kı­la­cak ka­dar ye­ter­li mut­lu­lu­ğu­nuz ol­sun... Güç­lü kı­la­cak ka­dar acı de­ne­yi­mi­niz,
İn­san kı­la­cak ka­dar üzün­tü­nüz, Ve si­zi mut­lu kıl­ma­ya ye­te­cek ka­dar umu­du­nuz ol­sun. (...Ste­ve Go­odi­er)

[BETÜLL]

ha­ya­ta da­ir...
Baş­la­mak için en uy­gun za­ma­nı bek­ler­sen hiç baş­la­ma­ya­bi­lir­sin...
Şim­di baş­la... Şu an­da bu­lun­du­ğun yer­den, elin­de­ki­ler­le baş­la...
Gü­lüm­se­di­ğin­de gü­zel­leş­me­yen bir yüz hiç gör­me­dim...
Ki­mi za­man için­de­ki o ses­siz se­se uz­man­lar­dan da­ha faz­la gü­ven...
Ae­ro­di­na­mik ya­sa­la­rı­na gö­re o tom­bul ve tüy­lü arı­nın hiç uç­ma­ma­sı ge­re­ki­yor­du...
Her­hal­de bu­nu ona hiç kim­se söy­le­me­di ki, uçu­yor...
Za­man­la­rı­nın bü­yük bir kıs­mı­nı pa­ra ka­zan­mak ve sak­la­mak­la ge­çi­ren in­san­lar; so­nun­da, en çok is­te­dik­le­ri­nin sa­tın alı­na­ma­ya­cak şey­ler ol­du­ğu­nu an­lar­lar...
Öte­ki in­san­lar­dan da­ha akıl­lı ol... Yal­nız bu­nu on­la­ra söy­le­me...
Mut­lu ol­ma­nın en ga­ran­ti­li yo­lu bir baş­ka­sı­nı mut­lu et­mek­tir...
İyi ça­lı­şan, sık gü­len ve çok se­ven ba­şa­rı­yı el­de eder...
İn­sa­nın tüm ev­ren­de ke­sin ola­rak dü­zel­te­bi­le­ce­ği tek bir şey var­dır: Ken­di­si...
(...Al­do­us Hux­ley)

[BETÜLL]

Ha­ya­ta da­ir...
Bir za­man­lar bir pa­pa­ğan al­dım ve pa­pa­ğa­na ko­nuş­ma­yı öğ­ret­me i­şi­ne he­men baş­la­dım, bü­yük bir a­zim­le...
İ­ki ay bo­yun­ca her gün tam el­li de­fa, “Danny, Danny” di­yor­dum kar­şı­sın­da...
O bü­yük gün ge­le­ne ka­dar tam i­ki ay geç­ti... Pa­pa­ğa­nın bu­lun­du­ğu o­da­dan çı­kı­yor­dum ki, ar­kam­dan ba­na ses­len­di; “Danny, Danny...”
İl­ki ba­şar­mış­tım, ar­tık kim­se be­ni dur­du­ra­maz­dı. O­na bu de­fa da so­ya­dı­mı öğ­ret­me­ye ka­rar ver­dim; “C­lark, C­lark...”
­Bu de­fa yal­nız­ca i­ki yüz ke­re “C­lark” de­dik­ten son­ra öğ­ren­di...
­Son­ra çok il­ginç bir şey ol­du... Has­ta­lan­mış­tım ve i­ki gün ev­de kal­dım... Sü­rek­li ök­sü­rü­yor­dum... İ­yi­le­şir i­yi­leş­mez, ya­kın ar­ka­daş­la­rı­ma bir ye­mek ver­mek is­te­dim...
On­la­ra ko­nu­şan ku­şu­mu gös­te­rir­ken, e­ği­tim sü­re­ci­ne i­liş­kin çok ö­nem­li bir il­ke­yi öğ­ren­dim... Ku­şu par­ma­ğı­ma al­dım ve o­na “Danny
C­lark” de­dim... Fa­kat son­ra kuş ne yap­tı bi­li­yor mu­su­nuz?... Ök­sür­dü...
­Ku­şa ök­sür­me­yi öğ­ret­me­ye ça­lış­ma­mış­tım el­bet­te... Has­ta ol­du­ğum o haf­ta kap­mış­tı o­nu da... Fa­kat bu de­ne­yim, bir ku­şun bi­le çev­re­si­nin bir ü­rü­nü ol­du­ğu­nu öğ­ret­ti ba­na... İn­san­lar da öy­le­dir... İn­sa­noğ­lu­nun bey­ni­ne ne gi­rer­se, o çı­kar...
­Kö­tü bir­ta­kım a­lış­kan­lık­lar­la bü­yü­düy­se­niz, si­zi bü­yü­ten­le­re sa­kın kız­ma­yın... Şu der­si a­lın: De­ği­şe­bi­lir­si­niz... İs­te­di­ği­niz in­san o­la­bi­lir­si­niz... O­lum­suz çev­re­ni­zi de­ğiş­ti­rin ve is­te­di­ği­niz so­nu­cu a­lın­ca­ya ka­dar sab­re­din... U­nut­ma­yın, dış gö­rü­nü­şün hiç­bir ö­ne­mi yok­tur...
(...Danny C­lark

[BETÜLL]

ha­ya­ta da­ir...
-Bir tar­tış­ma­yı tat­lı­ya bağ­la­ma­dan ya­ta­ğa gi­dil­me­me­si ge­rek­ti­ği­ni öğ­ren­dim...
-Ken­di­mi ne­şe­len­dir­mek için en iyi yo­lun baş­ka­sı­nı ne­şe­len­dir­me­ye ça­lış­mak ol­du­ğu­nu öğ­ren­dim...
-İn­sa­nın ken­di­sin­den da­ha so­run­lu bi­ri­siy­le ev­len­me­me­si ge­rek­ti­ği­ni öğ­ren­dim...
-Ça­lış­tır­dı­ğı­mız in­san­la­ra iyi dav­ran­dı­ğı­mız­da on­la­rın da müş­te­ri­ye iyi dav­ran­dık­la­rı­nı öğ­ren­dim...
-Bir top­lan­tı­da ze­kâ­mı ya da soh­be­ti­mi gös­ter­mek ko­nu­sun­da ter­cih yap­mak ge­rek­ti­ğin­de, soh­be­ti seç­me­min da­ha iyi ola­ca­ğı­nı öğ­ren­dim...
-İn­san­la­ra iyi dav­ran­ma­nın hiç­bir ma­li­ye­ti ol­ma­dı­ğı­nı öğ­ren­dim...
-Ger­çek­ten ya­şa­ma­ya baş­la­mak için emek­li­lik bek­le­nir­se, çok uzun bir sü­re bek­le­nil­miş olu­na­ca­ğı­nı öğ­ren­dim...
-İyi kalp­li ol­ma­nın mü­kem­mel ol­mak­tan da­ha önem­li ol­du­ğu­nu öğ­ren­dim...
-Bir hay­va­na ve bir ço­cu­ğa is­te­dik­le­ri her şe­yi ve­rir­se­niz, so­nuç­ta çok iyi bir hay­va­nı­nız ve çok kö­tü bir ço­cu­ğu­nuz ola­ca­ğı­nı öğ­ren­dim...
(...Jack­son Brown)

[BETÜLL]

hayata dair...
-Ya­pa­bi­le­ce­ğin ka­dar söz ver... Son­ra söz ver­di­ğin­den da­ha faz­la­sı­nı yap...
-Dert­le­ri­ni göz­yaş­la­rın­da boğ­mak is­te­yen­le­re dert­le­rin yüz­me bil­di­ği­ni söy­le...
-Da­lın ucu­na git­mek­ten kork­ma... Mey­ve ora­da­dır...
-Bü­yük adam bü­yük­lü­ğü­nü kü­çük ada­ma dav­ra­nı­şıy­la gös­te­rir...
-Şans bu­ke­la­mun gi­bi­dir... Bi­raz za­man ta­nı, mut­la­ka de­ği­şe­cek­tir...
-Baş­la­mak için en uy­gun za­ma­nı bek­ler­sen hiç baş­la­ma­ya­bi­lir­sin...
-Gü­lüm­se­di­ğin­de gü­zel­leş­me­yen bir yüz hiç gör­me­dim...
-Ki­mi za­man için­de­ki o ses­siz se­se uz­man­lar­dan da­ha faz­la gü­ven...
-Her­hal­de bu­nu ona hiç­kim­se söy­le­me­di ki, uçu­yor...
-Öte­ki in­san­lar­dan da­ha akıl­lı ol... Yal­nız bu­nu on­la­ra söy­le­me...
-İyi ça­lı­şan, sık gü­len ve çok se­ven ba­şa­rı­yı el­de eder...
-Do­la­yı­sıy­la ha­lat­la­rı çöz... Gü­ven­li li­man­dan uzak­la­ra yel­ken aç... Rüz­gâ­rı ya­ka­la, araş­tır, düş­le, keş­fet...
(...Al­do­us Hux­ley)

[BETÜLL]

hayata dair...
Dört oğ­lu­nun her­han­gi bir kim­se ve­ya şey hak­kın­da ace­le hü­küm ver­mek­ten ka­çın­ma­sı­nı is­te­yen ba­ba var­mış...
Bir gün en bü­yük oğ­lu­na, kı­şın ül­ke dı­şı­na bir yol­cu­luk ya­pa­rak man­go ağa­cı­nı gör­me­si­ni söy­le­miş...
Ba­har ge­lin­ce, ikin­ci bü­yük oğ­lu­nu man­go ağa­cı­nı gör­me­si için gön­der­miş...
Yaz­la bir­lik­te onun bir kü­çü­ğü yo­la çık­mış...
En kü­çük oğ­lu da son­ba­har­da çık­tı­ğı yol­cu­luk­tan dö­nün­ce, dört oğ­lu­nu da ya­nı­na ça­ğı­ra­rak; “Gör­dü­ğü­nüz man­go ağa­cı­nı ba­na an­la­tın” de­miş...
En bü­yük oğ­lu ağa­cı kı­şın gör­müş... Ağa­cın, yan­mış, kav­rul­muş bir kü­tük­ten fark­sız ol­du­ğu­nu söy­le­miş...
Onun bir kü­çü­ğü; “Dan­tel gi­bi yap­rak­la­rı var” de­miş...
Üçün­cü oğ­lu, ağa­cın çi­çek­le­ri­nin gül ka­dar gü­zel ol­du­ğu­nu söy­le­miş...
Ço­cuk­la­rı­nın en kü­çü­ğü ise; “Ağa­cın, ar­mu­dun ta­dı­nı an­dı­ran ne­fis mey­ve­le­ri var” de­miş...
Akıl­lı ba­ba, o za­man; “Ev­lât­la­rım, he­pi­niz hak­lı­sı­nız” de­miş;
“-Çün­kü her bi­ri­niz ağa­cı ay­rı mev­sim­ler­de gör­dü­nüz... Şu hal­de, di­ğer­le­ri­nin dü­şün­ce ve dav­ra­nış­la­rı hak­kın­da hü­küm ve­re­ce­ği­miz za­man, ağa­cı her mev­sim­de gö­rüp gör­me­di­ği­mi­ze emin ol­ma­lı­yız...”