Aileye Öneriler:(Ergenlik dönemi)

[Nefertiti]

AİLEYE ÖNERİLER
*Sonradan kabul edebileceğiniz şeylere baştan hayır demeyin,
*Soğukkanlı ve sakin olun, fevri davranışlardan kaçınmaya çalışın,
*Sıkıcı, öğüt veren konuşmalardan kaçının, çocuklarınızın söylediklerini anlamaya çalışın,
*İyi bir dinleyici olun, konuşulanların sır olarak kalacağı konusunda onlara güven verin
*Ailenin tahttan indirilip, arkadaşların çıkarıldığı bu dönemde, çocuklarınız sizden uzaklaşıyor gibi görünse de, gösterdiğiniz doğrular yeri geldiğinde kullanılacaktır. Önemli olan sağlıklı ve güvenli kuracağınız iletişimdir.
*Bu dönemde çocuklar ne yetişkin ne de çocuk olarak görümekte ve bu karmaşa davranışlarına da yansımaktadır. Bu karmaşaya çevreden aldıkları çelişkili mesajlarda neden olmaktadır. Siz de çocuğunuzun bu durumunu farkederek, onun yetişkin davranışlarını destekleyip, çocukça yaptığı davranışlarda ise bu çelişkiyi yaşatmadan destek olun.
*Bu dönemde ki çatışmalar, ergenin bir yandan sizin gibi olmak istemesi diğer bir yandan da bağımsızlığını sizden farklı bir birey olarak gerçekleştirme çabasıdır. Bunu hatırlayarak çatışmaların kaçınılmazlığını kabullenin.
*Çatışma-çözüm becerilerinizi gözden geçirin. Bu konuda önemli model olduğunuzu unutmayın.
*Yeteneklerini ve ilgi alanlarını tanımaya çalışan gencin, ilgilerindeki değişkenlik normaldir. Ona bu değişkenliğinde kendini tanımasına fırsay verin ve yardımcı olun.
*Gencin zihinsel yaşadığı dağınıklık ve değişkenlik, dış görünümüne ve çevresine de yansıyabilir. Sizin kurallarınızla sıklıkla çatışabilen bu durumu ancak gençle uzlaşmaya giderek çözebilirsiniz.
*Geçlerdeki olumsuz davranışlardan önce olumlu davranışları görmeye çalışarak, hem iletişimi güçlendirin hem de bu sayede olumlu davranışları pekiştirin.
*Bu dönemde yaşayacağınız aşırı baskıların ve cezalandırmaların genci arkadaş grubuna iteceğini unutmayın. Bu nedenle yapıcı eleştiriler kullanın.
*Problemlerinizi "kapı aralığında" çözmeye kalkışmayın. Problemleri çözmek için yer ve zaman ayırın. Problemi doğru tanımlayın.
*Çocuklarınızın kendi sorumlulluklarını üzerinize almayın. Unutmayın sorumluluklarını ne kadar önce üstlenirse o derece de sorumlu bireyler yetiştirebilirsiniz.
*Kuralların öğretilmesi ve uygulanmasında tutarlı, açık ve kararlı tutumunuz en önemli faktörlerdir.
*Olumlu ve olumsuz duyguları ifade etmesine yüreklendirin.

[9 ŞUBAT]

Sevgili Armağan Hanım, kızımla iletişim kurmakta zorlanmaya başladım. 15 yaşında ve çok hırçın. Ne söylesem alınıyor. Koyduğum kurallara uymak istemiyor ve sürekli benimle çatışıyor. Ders çalışmasını söylemeye korkar oldum. Sürekli bu konuda didişiyoruz. Notları geçen seneye göre kötü. Kendini beğenmiyor ve sürekli eleştiriyor. Ya burnunu ya da kilosunu mutlaka dert ediyor. "Abartıyorsun" deyince daha çok bozuluyor. Ona nasıl davranacağımı şaşırdım. Onun için arkadaşları bizden daha önemli. Bazen kızımı kaybediyormuşum ya da benden uzaklaşıyor gibi hissediyorum. Ne yapmalıyım?

Kızınız büyüyor ve doğal olarak da büyürken bazı evrelerden geçiyor ki işte ergenlik de bu evrelerden biri. Ama en zor olanı da diyebiliriz. Zorluğu, bazı ergenlerin bu dönemi diğerlerine göre daha fırtınalı geçirmelerinden kaynaklanıyor. Serkeşlik dönemi de diyebileceğimiz bu dönemde ergen kendi bireyleşme hareketine başlıyor ve anne babasından ayrı bir birey olduğunu, kendi duygu ve düşünceleri, kendi doğruları olduğunu ailesine göstermeye çalışıyor. Sizden kendisini olduğu gibi kabullenmenizi bekliyor. Bu dönemde kurulan hayaller ders çalışma motivasyonunu düşürüyor. Ergen için okul, arkadaşlarını gördüğü, flörtlerinin olduğu bir yaşam alanı olarak ön plana çıkıyor. Dersler kimi zaman ikinci plana gerileyebiliyor. Ama unutmayın ki bu da geçici bir dönem. Sakin olun. Kızınızla etkin iletişim kurmaya çalışın. Yaşadığı sorunları hafife almayın ve kulak kabartın. Ergenler ciddiye alınmak isterler. Ergen için dış görünüşü çok önemlidir. Siz de bu durumu ciddiye alın ve ona yardımcı olmaya çalışın. Biraz onu anlamaya çalışın, bakın her şey nasıl da kendiliğinden yola girecek.


Psikolog Armağan Pınar ADANAR

[celiskili ayaklar]

Armağan Hanım 16 yaşında bir kız çocuğu annesiyim. Kızımla çok büyük sorunlar yaşıyorum. Asla hiç bir söylediğimi yapmıyor. Her hangi bir istediğine izin vermezsem evde benim sevdiğim herhangi bir eşyaya zarar veriyor ya da yok ediyor ya da çaktırmadan bana zarar vermeye çalışıyor.
Düzenli olarak çantamı karıştırıyor cep telefonumu mesajlarımı arayanlarımı kontrol ediyor. Msn görüşmelerimi kayıt edip okuyor. Kaydetmesini engellediğimde bilgisayardan mesenger programını kaldırıyor.
Yaptıklarını hiç açıkça konuşmadık. Konuşursam çok sinirleneceğimden kontrolümü kaybedeceğimden korkuyorum. Ama bu davranışları bana annesini öldüren bir kız vardı ya onu hatırlatıyor. Kendime bir düşman doğurduğumu düşünüyorum. Onun için çok üzülüyorum. Böyle anormal bir ruh haliyle hayatını nasıl yaşayacak toplumda nasıl tutunacak bilemiyorum. Lütfen tavsiyenize ihtiyacım var.
Teşekkürler

[ayşen emiroğlu]

ben 36 yaşında anneyim 19 yaşında oğlum var. oğlum hep mutsuz hep şikayetçi sinirli bana karşı gelen huysuz bi çocuk, babasıyla o 4 yaşında iken ayrıldık, daha önce pedegokla görüştüm bana babasından ayırdığım için intikam aldığını söyledi. babasıyla görüşmüyo çünkü nerde olduğunu bilmiyoruz bilsekte bize faydası değil zararı olur ona babalık yapamaz bunu çok iyi bildiğim için bu kadar rahat söylüyorum
oğlum okulu bıraktı çünkü istemiyomuş amaçsız bi şekilde yaşıyo özünde iyi bir çocuk bişeyler yapmak istiyo biri çıkıp olumsuz bişey söylediği zaman hemen o konuyu bitiriyor. çabalamak istemiyo yapamıyacağına hemen kendini kabullendiriyo onun düzelmesi için ne yapabilirim hep bunaldığını ve benim istemediğini söylüyo arkadaşlarıyla daha mutlu bensiz çok mutlu

[goffee]

ben 36 yaşında anneyim 19 yaşında oğlum var. oğlum hep mutsuz hep şikayetçi sinirli bana karşı gelen huysuz bi çocuk, babasıyla o 4 yaşında iken ayrıldık, daha önce pedegokla görüştüm bana babasından ayırdığım için intikam aldığını söyledi. babasıyla görüşmüyo çünkü nerde olduğunu bilmiyoruz bilsekte bize faydası değil zararı olur ona babalık yapamaz bunu çok iyi bildiğim için bu kadar rahat söylüyorum
oğlum okulu bıraktı çünkü istemiyomuş amaçsız bi şekilde yaşıyo özünde iyi bir çocuk bişeyler yapmak istiyo biri çıkıp olumsuz bişey söylediği zaman hemen o konuyu bitiriyor. çabalamak istemiyo yapamıyacağına hemen kendini kabullendiriyo onun düzelmesi için ne yapabilirim hep bunaldığını ve benim istemediğini söylüyo arkadaşlarıyla daha mutlu bensiz çok mutlu

Ben uzman yada psikolog değilim ama onu oldugu gibi kabul etmeniz gerekiyor.
Kişiliğinin gelişmesi için bu gerekli.
Çabalamak istemiyor dediğiniz şeyler belkide çocugunuzun kendini çok iyi tanıdıgını gösteriyor.
Yani öğrenmediği şeylerin içine atlamasını beklemeyin.
Belliki ya önce öğretilmek istiyor yada başka şeylere ilgisi var ve onları öğrenmek istiyor.
Bazı şeylerin doğru şekilde öğretilemedigi için çocukların öğrenmeyi red ettğini biliyoruz.
Bu arada yaşıtız bir çocugum yok ama bir çocuk bakıcısıyım.

[kedicik97]

Merhaba,

Ben 15 yaşındayım.Ailemle sorunlar yaşıyorum.Sık sık küçük sorunlar yüzünden kavga ediyoruz.Özellikle annemle hatta en çok annemle.Sürekli bir duygu değişimi içerisindeyim bir mutluyken birkaç saat sonra çok kızgın olabiliyorum.Sürekli dışarı çıkıp, eğlenmek istiyorum.Gezmek istiyorum.Ders çalışmak istemiyorum.Bazı şeyleri çok büyütüp, kavga haline getirebiliyorum.Her şeyi sorun ediyorum, kafama takıyorum.Her şeye çok çabuk sinirleniyorum, uyuz oluyorum.Maymun iştahlıyım, her şeyden çok çabuk sıkılıyorum.Eleştiriye gelemiyorum.İnsanları çok itham ediyorum, kibirliyim, insanları küçümsüyorum.Yaşımdan büyüklerin algılayabileceği kitaplar okuyup, müzikler dinliyorum.O yüzden arkadaşlarımla anlaşamıyorum, yaşımdan çok büyük ve olgun hissediyorum.Mükemmeliyetçiyim.Bir şey istersem hemen o anda olsun istiyorum.Olmadığında nedenlerini dinlemiyorum.Çok çabuk sıkılıyorum.Kafama gre yaşamak istiyorum.Özgür olmak istiyorum, çok asabiyim ve negatifim.Annemi ve ağabeyimi sık sık kırıyorum.Bu yüzden de kendimi çok kötü hissediyorum.Daha da yazardım sorunlarımı ama sizi yormak istemiyorum.Herkese bağırıp çağırıyorum, her şeyi içimde topluyorum, biri bana bir şey dediği zaman bir şey dememek için sabrediyorum ama bir süre sonra bağırıyorum.Eskiden melek gibiydim şimdi tam bir canavara dönüştüm.Lütfen yardım edin.Bu huysuzluğumu yenmem için ne yapmam gerekiyor?Okuduğunuz için sağolun.