Karanlık Yanım Açığa çıkıyor

[zamanseyyahı]

özellikle son 10 yılda çok değiştim git gide tahammülsüz, sosyal çevreden uzak içe kapanıklaşmaya başladım. Arkadaşlık dostluk falan bomboş geliyor hayattan zevk almıyorum.

Kafamda 2 kişi var hayatım ile ilgili bir karar almak istediğimde biri hep karşı çıkıyor yapma etme diyor ama o kararı aldığımda pişmanlıklarım daha ağır basıyor ve artık hiç bir konuda net kararlar alamıyorum.

Fark ettim ki kendimi insanlara ispat etmeye ve önemli biri gibi veya çok iyi bir insan gibi göstermeye çalışıyorum. Mesela iş yerinde herkese birşeyler ısmarlıyorum insanlar bana teşekkür edrken büyük haz duyuyorum. Herkese karşı çok iyi görünmeye çalışıyorum ama herkesin gözünde değersiz ortamda lafı kesilen dinlenmeyen biri olup çıktım bu da beni daha fazla göze batmaya itiyor.

Kitap okumayı severim ama her okuduğum kitabı whatsapp durumumda paylaşıyorum benı kulturlu ve önemli biri sansınlar diye (tabı bunların farkına sonradan vardım) İş yerimde bedenen deli gibi çalışıyorum yıne göze girebilmek için ama müdürler geldiğinde onlarla doğru düzgün konuşamıyorum çok hızlı heyecanlı ve patlayacakmışım gibi konuşuyorum. Bir çok kişiyi terfi ettirdiler benı etirmediler her terfide aşırı bunalıma giriyorum işten soğuyorum yaptığım işten zevk almıyorum.

evliyim evlenmeden önce gurbette ve hatta dağ başında çalıştığım işlere gittim hiç sosyal hayatım olmadı ınternet uzerınden tanıştığım kızlar oldu bir çoğuna sırf önemliymişim benımle ılgılensınler dıye hedıyeler ve hatta paralar gönderdım bana önemliymışım gibi davrandılar ama bir gün anıden hiç yokmuşum gibi benı hayatlarından çıkardılar önemsizliğimi her hissettirişlerinde acayıp bunalıyorum normalde asla yapmayacağım şeylere heves duyuyorum aşırı masturbasyon bağımlılığı oluyor sonrası pişmanlık. Süerkli escort kadınları arıyorum ve hatta eş cinselleri aklımdan çok karanlık sapıkça düşünceler geçiyor (reel olarak görüşmüyorum) kendimden nefret ediyorum hayatım o kadar anlamsız ki sürekli bir intihar fikri kafamda dolaşıyor nasıl nerede yaparım benden sonra eşim ailem ne yapar. Bu anlattıklarımı dışarıya yansıtmamaya çalışıyorum personalarım herkese karşı içimi kimse biliyor.

40 yaşıma geldim ne zaman rüyamda babamı görsem bana hep kötülük ediyor benı dövüyor hep rüyamda aynı şey sanırım neyse kafamdakı şey çocukluktan kaldı. Çocukluğum hataya tahammulu olmayan ve her hatada dayak atan bir baba ile geçti 14 yaşında eve haciz heldiği için başka bir şehre sanaiye gönderildim burada da ustalardan her gun levye ile dayak yedim başkasının evinde kaldığım için evin annesinden itilip kakılma laf soklmalar vs çocukluğu yaşayamadım dedemin kumaş pantolonları ile buyudu her gun sıgaraya para bulan babam oyuncağı şunu bunu geçtim ayağıma ayakkabı aolmazdı altı tamamen yırtık ayakkabı ile sokakta top oynardım ilk aşık olduğum kızın karşısına yırtık lastık ayakkabı dedemın kumaş pantolonu ile çıkardım tabı hiç bir zaman açılamadım 6 yıl platonık olarak sevdim oyuncaklarımı ya çalardım yada kendım yapardım.

şimdi 13 14 yaşında veya daha küçük çocuklara ailesı sunu alalım bunu alalım diye teklıf edıyor çocuk kendı kendıne bır naz bir trıbe giriyor acayıp sınırım bozuluyor buna. İş yerimde sürekli sıkılgan ve sessızım işime biri karıştımı veya zate bildiğim bişeyi bilmiyormusum gıbı ukala ukala gelıp bana ögretmeye çalışınca acayıp sınırlenıyorum durduk yere patlıyorum kafam çok atıyor içi bırakıyorum bazen alttan alıp gerı çağırıyorlar bazen işsiz kalıyorum. Bir özel hastanenın psikyatr bölümüne gittim adama avcumun içine dokundu ve sana bir hap vereyım kesmeden yut dedı ama oda kafamı daha bı değişik yaptı. Özel bir klinik psikologa gideyım dıyorum ot gibi yaşamaktan bıktım hayattan zevk almak dıye birşey varsa bende yaşamak istiyorum normal bir insan gibi olmak istiyorum kı normal değilim kafamdan öyle şeyler geçiyor kı anlatamam depresyon veya bunalım değil cünkü sürekli böyleyım geçmiyor ne yapacağımı bılmıyorum

[montevo]

ben de 36 yaşıma geldim ve bu aralar eski halim aklıma geldi ve baya depreştim. eskisi gibi olacağımdan korkuyorum. çocukluğunu anımsayabiliyorum. o dönemki toplum yaşantısı maalesef aşırı arabeskti. yok yere acı çekme ... liste uzayıp gider. gördüğüm kadarı ile ilaç desteği ve günlük hayatını biraz değiştirmene ihtiyacın var. cinsel düşünceler , sanırım, boşlukta kaldığın için zaman geçirme ve "zevk" alma amaçlı aklına geliyor. hayatını düzene koyunca garipsediğin düşünceler kaybolacaktır. intihar hakkında tecrübeli bir tavsiye vereyim; bir çözüm değil. çocuk aklıyla düşünülmüş bir şey. sonuca ulaşsan, dertlerin çözülmüş olmayacak. insanların bu konularda pek fikri olmadığı ve kulaktan dolma bilgileri olduğu için çözümmüş gibi geliyor. ama hiç bir şey değil. direkt öneri olarak şunu yap demek olmuyor, içinden gelmeli. bunun için de ilaç desteği görünen ilk çözüm. temel ihtiyaçların aksamadan sağlanıyorsa görüş alanını küçült. evin işin gibi daha dar alanlara odaklan. bi süre devam edip durumunu tahlil et. ayrıca psikoloji üzerine biraz ön bilgi edin. youtubeden destek alaiblirsin. bu şekilde tam oalrak derdin ne kendin de karar verip doktora detay verebilirsin. örneğin "kızları gördüm mü utanıyom" demek yüzeysel bi anlatım olur. kim bilir arkasında ne var.