Ben de sorumluluk almaktan korkuyorum,iş beceremem,yapamam diye hep kaçıyorum.İş başvurusu yapıyorum,görüşmeler oluyor ama içimden "ya acaba olmasa daha mı iyi,ya beceremezsem?" diyorum.Sonra yetersizlik,beceriksiz hissine kapılıyorum günlerce.Bilişim alanında kendime güvenmediğim,karmaşık,analitik düşünce yeteneğine sahip olduğumu düşünmediğim için askerliğe yönelmek istedim.Geçen seneki subaylık mülakatlarını spor-sözlü olarak geçtim."Seni bu meslek için uygun görmüyorum,kendi mesleğinizi yapın." diyen başhekim yüzünden eğitimlere çağrılmadım.Benim de sayısalım iyi değil,2020 kpssde 76 aldım.Bu sefer de pandemi sebebiyle hem puanlar yükseldi,hem de subaylık için benim bölümümden sadece piyadeye alım oldu.Yine de girdim ama bu sefer sporu bile geçemedim
İyice psikolojim alt-üst oldu.Şimdi yine iş kovalıyorum sözde,oraya buraya başvuruyorum.Kafam durmuş gibi oluyor,ben de kitap okurken aynı yeri defalarca okuma durumuna düşüyorum,sık sık tekrar ettiğim bir ingilizce kelimeyi hemen unutabiliyorum.Ama heralde bu biraz da insanlık halidir diye düşünüyorum.
Bence 33 yaşında olsanız da hatta 35 olsanız da kpssden iyi puan alabiliyorsanız hayattan umudunuzu kesmeyin ve bence kovalamaya devam edin.5-6 tane dahi olsa matematik yapacak kadar uğraşsanız 80 değil 85 alırsınız.Evlilik meselesine gelince evlenip,çoluk çocuk sahibi de olursunuz gayet.Kendinizi kimseye yük olarak görmeyin bence.Hayat zaten bir mücadeledir ve erkek herşeyi önceden hazırlayıp kadına rahat bir hayat sunacak diye bir kaide de yok.Sizinle yola çıkacak olan kimse zaten durumdan haberdar olarak çıkmış olacak.Allah yardımcınız olsun.
Yer imleri