Bi?tmeyen aşiri okb, anksi?yete, depresyon, mutsuzluk, umutsuzluk,

[Huzunlu]

Herkese selam öncelikle, buraya yazarken bile ne gereği var ki diyorum kendime ama artık çok bitik bir haldeyim, ne kadar ileri gitmeye çalışırsam 2 katı geride buluyorum bir anda kendimi...

26 yaşında bir erkeğim diploması çay altlığından başka bir işe yaramayan bir bölümü bitirmek üzereyim, zaten okula da sınavlar dışında neredeyse gitmedim. Daha önce yaşadığım durumları yazmıştım ama forumdan silinmiş, özetle; günümün her ama her saniyesi okuduğum duyduğum aklıma gelen kelimeler, yanımdan geçen biri, bir olay, sıradan herhangi eşyalar vb her türlü şey beynimde aşırı bir kaygıya neden oluyor hatta uyurken rüyamda bile aklıma aklıma gelince not alıyorum ve ben bunları telefona yada deftere not alarak hafifletebiliyorum, not almazsam yada unutursam günlerce, haftalarca hatta aylarca unuttuğum o konu yada kelimeyi beynimden çıkaramıyorum sanki o anda çok kötü şeyler olmuş ve hatırlamazsam eski ben olamam diyerek beynim parçalanana kadar hatırlamaya çalışıyorum. Böyle böyle 50 ye yakın defter ve 10.000 belkide 100.000 telefon notu birikti. 18 19 yaşlarında başlayan ve kronik hale gelen ağır depresyonların pençesinden geçtim hatta şuan biri yine nüksetmek üzere... İlaç olarak genel olarak prozac aldım hatta 19 yaşlarında kontrolsüz ve düzensiz bir biçimde aldım. O da takıntılarımı bastırmadı sadece anksiyetimi biraz düşürdü, beni hayata karşı duyarsızlaştırdı. Selectra da denedim kısa bir dönem ama hiçbir işe yaramadı. Babamdan ve onun babasından dolayı zaten yatkınlığım vardı böyle hastalıklara. Bide üstüne çocukluk döneminde babamın anneme uyguladığı şiddetler de bende o zamanlar aşırı kaygılar oluşturuyordu... Babam bencil ve sadece kendini düşünen bir insan olduğundan dolayı da özel psikoloğa gidemedim, devlete gittim. Devlette de bir türlü hacettepe gibi yerlerde uzman psikologdan randevu alamaman yada başka yerlerdeki takma bunları dünyada 6 milyar insan var diyen uzmanlardan sonra yardım aramayı da bıraktım.

Şimdilerde yaklaşık 6 aydır sabahları aşırı endişeli ve aşırı mutsuz uyanıyorum, biriken mide asidini kusuyorum. İlaçlarla ve bitki çaylarıyla gün içinde bastırmaya çalışıyorum. Herşeyin üstüne varoluşsal sancılar, ölüm sonrası hiçlik gibi faktörlerde eklendi. Eskiden geleceğe tutunup büyük işler yapacağımı hayal ederek kendime gelirdim biraz ama artık ona da inancım kalmadı.. Lise ve üniversite döneminde kendime gerçekten hiçbir şey katmadım, insanlar çalıştı çabaladı şuanda en azından kendi paralarını kazanır hale geldiler.

Ben ise hala takıntılarla boğuşan, stres, anksiyete ve mutsuzluktan bir an olsun kaçamayan 26 yaşına rağmen üniversite sınavına çalışıp güzel bir bölüm okumak isteyen, bir yandan da senarist yönetmenlik hayalleriyle yanıp tutuşan biriyim... Ama evdeki babamın ani gelen ani öfke nöbetlerine de sabrım kalmadı, bir de aşırı derece cimri sayılacabileceği için 4 5 yılımı daha vermeyi göze alamıyorum. Hem 30+ yaşlarında tecrübesiz birini kim işe almak ister ki?

Şuan bir çıkmazdayım her gün kendimi motive etmeye çalışsam da bilinçaltım sürekli geçmişteki hiç ders çalışmamalarımı, hatalarımı, benle yaşıt insanların neler yaptığını, ailemden herkesin diş hekimi yada doktor olmasını ama benim hiçbir şey olamadığımı ve takıntılarımı bana unutturmuyor. Geleceğe baktığımda ise pek birşey göremiyorum artık... Zaman sanki son vitesle gitmeye başladı ve ben sadece endişe ile izliyorum, kıpırdayamıyorum...

Benzer şeyler yaşayanlardan yada bu konuda fikri olan kişilerden tavsiyeler gelirse sevinirim. Sağlıcakla kalın....

[osmangazi]

Hastayken sürekli düşüncelerimi yazardım. Bunları okumanın bana ileride faydalı olacağını düşünürdüm. 1 kere bile okumadım duruyorlar.

Siz yazdığınız yazıları yazmasanız ne olur diye korkuyorsunuz? ve ne zamandır yazıyorsunuz?

[salvadorhasan]

paylaşım için teşekkürler emeğinize sağlık.