Eğer önüne geçemezsem, gelecekte alacağı hali hayal bile edemiyorum. Çok kötü bir rahatsızlık abiler, Allah hepimizin yardımcısı olsun.
Başlarda insanların olduğu bir ortama girmek kaygılanmama neden oluyordu. Evde bile ailemle aynı odada oturamıyordum. Nedenini bilemediğim bir kaygı hissi oluşuyordu. Şu an bir ortama girdiğimde dikkatim hemen beni gerecek şeylere yöneliyor. En basitinden birinin bacak bacak üstüne koyup, sallaması bile kasılmama neden oluyor. Duvardaki saatin çıkardığı sesten, dışarıdan, tv'den gelen bir sesten bile rahatsız oluyorum. Boynum titriyor, ses tonum değişiyor, yüzüm kızarıyor vs. Böyle bir durumda insanların size nasıl baktığını ve ne kadar kötü hissettiğinizi hayal edebilirsiniz. Okulda arkadaşlarım, hocalarım bile bana karşı soğuk davranıyor. Görmezden geliyor. 9. sınıftayken sınıftaki en yüksek ortalama bendeydi. Sonra çok kötü saldım. 9'dayken biraz daha ilgili gibiydiler, ama gerçi durumum da daha iyiydi. Foruma üye olduğumda, o ilk konuları açtığımda lisenin başındaydım. Ve şu an anlıyorum ki o zamanlar durumum şu anki kadar ağır değilmiş. Ben kaçıyormuşum daha çok insanlardan. Sonrasında öyle ilerledi ki kendimi sıkmaktan çene eklemim deforme oldu.
Eğer önüne geçemezsem, gelecekte alacağı hali hayal bile edemiyorum. Çok kötü bir rahatsızlık abiler, Allah hepimizin yardımcısı olsun.
Okulda arkadaşlarım, hocalarım bile bana karşı soğuk davranıyor.Görmezden geliyor.
Bir psikiyatrist bunu kişinin kendisinin istediğini söylemişti. Bunu sen içinden bana yeltenmeyin diyorsun aslında; çünkü gerilip utanıyorsun, doğru mu? Kimsenin kimseye kastı yok aslında, sen görmezden gelinmek istiyorsun.
''Genelde öyle olur dostum. Hayat, mutsuzluk fonunun üzerine mutluluk kırıntıları dökülmüş bir resim gibidir. Normal olan mutsuz olman zaten. Mutlu olman anormaldi.''
dreamer8
bence tam olarak görmezden gelinmek istemek değil durum. zira ben de aynı sorunları yaşadım ve yaşıyorum. akranlarımla hemen hemen aynı müzik vb tarzlarım olsa da sanki zebralar ve ceylanlar gibiydik. iki tür de otcul ama sosyal ilişkileri sadece kendi türleriyle. ve işin doğası gereği onlar bizleri kaçmak isteyen olarak görürken biz onları dışlayan olarak görüyoruz.ve en önemlisi kişilere verdiğiniz enerji "pozitif" değilse ne yaparsanız yapın ucube kalıyorsunuz onlara göre.çözümlerden birisi bu ileri tamamen önemsiz sayıp kendine odaklanmak.ilkel ama etkili bir çözüm olarak vücut geliştirme yapılabilir.bunun yanında illaki olsun dediğim kitap okuma var.gerçekten sizi kurtaracak ve bambaşka diyarlara götürecekler.
Eskisi gibi olmayı ne kadar istesem de, bunun artık mümkün olamayacağını düşünüyorum. En fazla birkaç saatliğine normalleşmiş görünüyorum. Sonra her şey yine başlıyor. Koca bir lise hayatı evde geçti. Ondan önceki ortaokul da öyle. Suçu kendimde de arıyorum. Ben de yaptığım ve hala yapmakta olduğum aptallıklarım yüzünden suçluyum. Korkak olduğum, hakkımı savunamadığım, soğuk biri olduğum ve genellikle pes edip kaçtığım için, ben de suçluyum. Bunlar benim kişiliğimin bir parçası. İnsanın karakteri çok küçük yaşlardan itibaren şekillenmeye başlıyor. Ben o süreçleri de sağlıklı bir şekilde geçiremedim, ailem dolayısıyla. Ailemin sorunları ve beni yetiştirme şekilleri böyle biri olmamın temellerini attı.
Anlatmak, içimi dökmek, kusmak istediğim çok şey var. Eğer bir gün düzelirsem ve bir aile kurarsam çocuklarımın aynılarını yaşamamaları için onları özenle yetiştiricem.
Seni o kadar iyi anlıyorum ki... Sende benim sayfamdaki yazıları okursan ne kadar yakın olduğumuzu göreceksin....
valla bende dayanamıyorum intiharın eşiğindeyim....
Ve bu yorgun ve bu hüzünlü yüreği,
Benim değilmiş gibi hiç kimse görmeden ,
Şöyle bir yol kenarına bıraksam...
Kardeşim umarım iyisindir.3 sene önce açtığım bir konu vardı intiharı düşünüyorum die lütfen oku onu güncelelmelerimle beraber.Üniversiteye geçince gerçekten düzelecek hepsi bulundğun ortamdan başka bir ortama geçtiğinde hepsinin hafiflediğini göreceksin.Çevreni yavaşça kurup seni seven insanlar edindikçe gerçekten çok büyük ferahlama hissedeceksin
Yer imleri