Geçmiş olsun. Benzer belirtiler bende de var. Ailelerin küçükken aşırı korumacı olmasına, yerine herşeyi yapmasına, sorumluluk yüklemekten korkmasına, hayatın zorluklarına karşı hazırlamaması ve olumsuz yaşam olaylarının etkisi olduğunu düşünüyorum. E bir de kişilik içe dönükse fazla seçenek kalmıyor.; sosyal fobi ve depresyon. Güçsüz olmak istemiyorum, aciz olmak istemiyorum. İlk defa bir şey yapacağım zaman ya da seyrek yaptığım bir şeyde haftalar önce nasıl yapacağımı planlamak , defalarca prova yapmak istemiyorum. Herkesin basitçe yaptığı şeyleri gözümde büyütmek istemiyorum. İstemsizce olumsuz yaşadığım olayların aklıma gelmesi ve durup dururken üzülmek, kızmak... Bunlar beni yoruyor. Nasıl çalıştığımı zerre kadar bilmeyen telefonla arayan birine o konuda bir şey yapamayacağımı anlattığımda onun da "o zaman sen neden oturuyorsun orda" dediğinde ona haddini bildirmek istiyorum. Bunu yapamadığımda ne oluyor, bu olay istemsizce aklıma gelen düşünce olarak kaydediliyor ileride hatırlamak üzere.
Bir de şu konu var. Evet insanlar tarafından seviliyorsun ama sevgi yetmiyor. Saygı da duyulmak istiyorsun ama çoğu şeye evet deyince saygı duymuyor kimse. Kimseye çoğu zaman öfkeni gösteremeyince karşı taraftan çizgileri olmayan biri olarak görülüyor, süistimal ediliyorsun.
Yer imleri