Ne olacak bakalım benim bu mememdeki ağrı.devam ediyor.ben bu defa direniyorum Dr gitmemek için.daha öncede bana yaşattığı için yine öyledir diye düşünüp gitmiyorum.insallah yanlış yapmıyorum.ama bana yaşattığı korku tam gaz devam.okadar mutsuz bir ruh haline burundumki.bu durumu evdekilere yansıtmamaya çalışıp kendimi kasmak beni dahada yoruyor.her ağrı cektigimde diyorumki bu geçsin beni baska bişey korkutamicak.ama olmuyor.o bitip başkası başladığında yine ben korkulara dalıyorum.keske her sorunum dizimdeki menüsküs gibi olsa.gervek ve tanı konulmuş bir durum.ben normal bir anne olmak istiyorum ya.cocuklarimi alıp yürüyüşe çıkayım dolasayim.bir senedir koydeyiz buranın tadını çıkaramiyoruz.gerci canlı dersler pek izin vermiyor ama yinede boşluk oluyor.kaynanin varlığı bir yandan bu hastalık bir yandan beni çok yoruyor.fark ediyorum sürekli hayat benim istediğim gibi gitsin herşey benim istediğim gibi olsun.cocuklara sürekli bir müdahale sürekli kısıtlama halindeyim.okadar çok düşünüyorum ki çocukluğumu bişey bulamıyorum.annemde babamda beni mutlu yetiştirdi öyle hatırlıyorum.gecmise dönük anne ve babamla ilgili bir travma bulamıyorum.bu ara kırmızı oda gibi diziler yüzünden herkez gibi bende buna sardım düşünüyorum ama bulamıyorum.o olaylar dışında çocukluğuma dair bişey bulamıyorum.sadece babam sürekli hastaydı oda böbrek hastasıydı bir hastalığı vardı gerçek.baska hiç bişey bulamıyorum ya.annem nasıl bir kadındı babam nasıl davranırdı hepsi iyi anılar.ozaman ben niye böyleyim.bir anksiyete insana bunları yaoarmi.bu kadar hastalık yasatirmi.bukadar hayatta karşı korkulu olurmu.surekli ağrı yasarmi.bunlari bulmak için nelerin vermezdimki
Yer imleri