Ben ne kadar çabalasam da

[Alanis]

Merhaba, ben ünv yarıda bırakmış biriyim. OKB illetinden muzdaribim, özgüven eksikliğim var çünkü küçüklüğümden beri paratoner gibi, bencil, alaycı, arızalı kişileri çekerim. Sistematik olarak zulme ve zorbalığa da çok maruz kalmış bulunmaktayım. ( ilkokulda başladı ama özellikle ortaokul ve lise, ne yazık ki akraba çevremde de bu durumlar mevcuttu, yani huzuru bir yerden olsun yakalayamadım. )

Ben kendimi bilen biriyimdir, oldukça da çabalamış biriyim, telkinde bulunmak olsun, olayların farkında olmak gibi ama ne yazık ki insan bazen de arkadaş yönünden bahtsız olabiliyor sanırım ve dediğim gibi normali cidden beni bulmuyor. Özgüvenimi kaybetmem defalarca darbe yememden dolayı oldu. Bunu aileme göre beni kıskandıkları için yaptılar, bana göre ise kötüler çok denk geldi çünkü ben derslerimde hep başarılı da olsam hatta etrafım tarafından güzel olduğum da söylense kendimi acımasızca eleştiren, kendime saygı duyamayan biri oldum. Yerden yere vururum kendimi hiç acımam. Neyse olaylar zaten anlatılacak gibi değil, hangi birini yazabilir insan böylesi çok olunca, forum çöker mazallah. Zaten artık kıskanılacak bir taraflarım varsa da mahfettiler, ne okul, ne fiziğime dikkat vs artık yok, uzun zamandır...
Aslında gecenin bu saatinde çok da kendimi anlatabilecek halde değilim, bu yüzden dağınık bir yazı oluyor olabilir.

Ne zaman kendimi sonuna kadar zorlasam, toparlamaya çalışsam biri gelip ayak bileğimin arkasındaki damarları ve sinirleti kesip, beni yere yıkıyor gibi oluyor. Öyle tanımladım çünkü öyle bir yıkıyorlar ki kalkmak çok zor. Defalarca, defalarca, defalarca... Ben kendimi çok tarttım, bu bir sana olmuyordur, bu tip şeyler sadece senin için değil sonuçta, bir senin derdin yok, bir sen çekmiyorsundur bu tipleri, fazla alıngansındır belki, belki de abartıyorsundur, biraz dışarıdan bak kendine... Daha neler neler fakat evet bunlar bir bana olmuyordu, bir tek ben de karşılalmıyordum böyle kişilerle fakat başkasına 1 oluyor, 3 oluyor, 5 oluyordu belki, belki çok daha hafif oluyordu, belki daha geç oluyordu bu kişinin umursamamayı daha bir becerdiği yaşlarda, belki eskiden de olsa 1 oluyordu, ufak oluyordu, atlatacak zamanı, nefes alacak hali kalıyordu. İşte bende bu hiç olamadı, dur durak bilmiyor, hep bir şekilde oluyordu. Hatta bazen öyle oluyordu ki, ben “ yok ya bana öyle geliyordur “ diye kendimi telkin ederken, hatta görmezden gelir, gözlerimi sımsıkı yummaya çalışırken, dışarıdan biri olayı görüp, niye sana böyle yapıyor, söylüyor, takmış... vb. cümleler kurar oluyor. Yani bildiğiniz dışarıdan bile bariz görünen şeyler de çok oluyor.

Bilmiyorum nasıl biriyim ama şimdiye kadar kimseye zarar vermedim, kötülük yapmadım, intikam bile fırsatım olsa dahi almadım. Çok iyiyim, şöyle harikayım, böyle süperim değil ama insanım, kötü değilim, iyiliğimin dokunduğu da çok kişi vardır. Belki böyle yazınca kendimi beğenmiş gibi görünmüşümdür ama inanın değil. Ne hikmetse onların çoğundan da kazık yemişimdir. Hatta buraya neden bu gece yazıyorum biliyor musunuz? Daha iki gün önce baya kallavi iyilik yaptığım birinden sağlam nankörlük yedim hem de hemen akabinde.
Ailem de buna yakından şahit oldu ve şok oldu, pes dediler. Bu galiba benim sınavlarımdan biri. Sevilemiyorum, değer verilemiyorum, ne denesem olmuyor, bana yaptıkları haksızlıkları yıllar sonra kabul edenler bile oldu, özür dileyenler ama ne fayda benim kalbim paramparça, öyle üzgünüm ki kendime hem acıyorum, hem kızıyorum.
Bu arada ben küfür bile etmem birinin arkasından bile, sanırım nazik bir eşeğim bu yüzden semer vuran çok oluyor, kimse değer bilmek istemiyor, ne kadar bencil ve acımasızlar, burnundan kimse kıl aldırmıyor, kalp kırmaktan çekinmiyor, biraz bile çaba harcayacak kadar kendini zorlamıyor, incitmiyor, kendisinin parmağına kıymık batacağına, karşıdakinin kafasının kopmasına razı geliyor. Bunlar yüzünden bizim gibiler de değişmeli mi, kaba, kadir kıymet bilmez, bencil mi olmalı? Ezilmemek için ezmeli mi, bu hiç çare olabilir mi. Asla, asla onlar gibi olmak istemiyorum. Ben birine onun belki hiç takmayacağı ufacık bir şey bile yapsam vicdanım 1 sn rahat bırakmıyor beni, hatta ölümüne yıpratıyor.

Sadece çok üzgünüm diyebiliyorum, hem de çok fazla. Daha da bir şey diyecek ne halim var şu an ne de cümlem.

[dreamer8]

Sen kendine değer vermedikten sonra kimseden değer görmeyi beklememelisin. Öncelikle sen kendi kıymetini bileceksin. Suç işlemedin bunca sıkıntına rağmen, kimseye zarar vermedin, sabrettin. Bunlar kıymetli özellikler. Senin de söylediğin gibi, kafana takma, akışına bırak, sakin ol, olumlu düşün gibi saçma sapan şeyler söylenmesinden ben de hoşlanmam. Kendini tanıyan, sınırlarını, gücünü, yeteneğini, dayanma sınırını bilen sensin. Eğer bu kadar canına tak ettiyse bu değersizlik, eziklik, zarar görme korkusu; artık bir şeyleri değiştirmelisin. Hiç yapmadıklarını dene, cesur ol, kabuklarından sıyrılmak adına risk al, bazen saçmala, bazen hata yap ama ne olursan ol kötü insan olma. Şu an her 50 kişiden biri senin ruh halinde yaşıyor zaten. Kaygılı, korkularla dolu, yetersiz, ümitsiz, güvensiz. Kendini bütün toplumdan farklı görme. Çünkü giderek senin gibi insanların sayısı artıyor ve daha da artacak.

[nickname]

İyilik yapıyorsan karşılık bekleme, eğer beklersen de kazık yemeye hazırlıklı ol çünkü yiyeceksin. Bazı kuralları öğrenememişsin anlaşılan. Ayrıca sürekli olarak bu kadar insandan darbe yiyorsan onlarda değil sorun, sorun sende. Bunu açık ve net olarak söyleyebilirim. İnsanlara neden bu kadar muhtaçsın? Ve neden seni incitebilecekleri kadar kendini açıyorsun.. Evet yazdıklarından dürüst biri olduğunu çıkardım, söylediklerin uyumlu. Malesef küçüklüğünde/ilkokul/ortaokul/lise de sorunlar yaşaman (özellikle kişiliğin oturmamışken) yaşın ilerledikçe acısı kesinlikle çıkıyor, sanki önceden çıkmamış gibi..... Senin adına üzüldüm ve benim rahatsızlığımda seninkinden çok farklı değil. Senin kişiliğinde sorun olduğunu düşünüyorum ve kesinlikle psikoterapiye ihtiyacın olduğunu düşünüyorum. Yararı olur mu? Bilmem ama denemen lazım. Yoksa benim gibi yıllarca depresyonlu bir şekilde özgüvensiz bir şekilde yılların acı ile aktığını görürsün. Ve nerede hata yaptım diye kendini suçlamaya başlarsın sanki suç seninmiş gibi. Dediğin gibi özbakımın azalmış,özgüvenin azalmış, depresif tutumlar, gece 3-4te gelip konu açmışsın bariz bir şekilde depresyonun eşiğindesin. En azından sana tavsiye kendini toplayıp iyi bir psikoterapiste görün dostum, bunu kendin için yap.

[Suveydaaa]

Aynı sorunları bende yaşadım ailemden bile darbe yedim alıştım sende alış herkesle samimi olma herkese iyilik yapmayı bırak bir de kaç yaşındasın bilmiyorum ama ömür boyu sürecek bu kabul et.Sana kötülük yap demiyorum ama iyilik yapmayı bırak sadece .Doktora git ilaç kullan terapi al başka türlü kurtulamazsın .

[yorum]

Yazı çok dağınıktı. Ve asıl sorulardan kaçtın.peki gerçekten sence sorun nerede? Çözüm için farklı yöne eğiliyorsun.

[Alanis]

Aslında az çok haklı ve haksız olduğunuz yerler var ve doğru çok dağınık yazdım. Sorun kolay haledilebilecek bir şey değil bunun farkındayım. Aslında ben bir çok yol denedim, güçlü durmayı, zayıf yanlarımı göstermemeyi, toplum içine girmeyi, utangaçlığımı yenmeyi fakat bunları başarsam da zaten zor elde edilen bu durum darbe almaya devam edince kolay sarsılıyor, inşa etmek zor, yıkılmaya meyil çok anlayacağınız. OKB beni zaten zorlayan bir durum, o ayrı konu, okul bırakmama kadar vardı vaktiyle, tabi diğer etkenlerle birleşerek böyle oldu. Bir çok cephede aynı anda savaşmaya gücüm kalmadı diyelim.

İyilik konusuna gelince, evet ihtiyacı olan birine iylik yapmakta hala sakınca görmem, aslında geri dönüş veya karşılık beklemiyorum o konu biraz yanlış anlaşılmış, sadece kazık yemek istemiyorum. Bilemiyorum insanlar neden aşırı vefasız ve fazla bencil oldular. Sonuçta bir insan neden böyle davranma ihtiyacını çok fazla hissetsin. Belki de onlar aşağılık kompleksine giriyor ve bu yüzden altta kalmamak adına en yanlış yolu, ezmeyi tercih ediyor. Kuyruğu dik tutmayı kötü yönden seçiyor.
Ben zaten inancım gereği bu dünyanın mutluluk, full neşe, eğlence yeri olmadığını biliyorum. Bu dünya bir sınav ve sınavlar kazanılmak için çaba ister. Ben sadece herkese sınav olan bu dünyada bunca umursamaz davranışa anlam veremiyorum belki de.

Herkesle samimi olmamamı söylemişsiniz aslında ben zaten genel olarak uzak duran bir tipim, çok ortamlara gireyim, çok arkadaşım olsun demiyorum ama insan olduğum için evet konuşmaya, paylaşmaya ihtiyaç duyuyorum zaman zaman. İnsanlara muhtaç olmak değil bence bu, tek çocuğum ve oldukça yalnızım, hayli hassaslaşmış halim ise beni daha da zorluyor.

Suçu kendimde aramam söylenmiş, arıyorum fakat elle tutulur bir suç veya hata bulduğum söylenemez varsa da bulamıyorum. İlla ki mükemmel değilim buradan bunu çıkarmayalım, sadece bunları hakedecek bir hal tavır içerisinde değilim demek istiyorum.

Ben şunu gözlemledim, çok iyi gibi olduğunuz insanlar bile bir müddet sonra bir şekilde hırs yapıyor, bilemiyorum ortamda biraz sivrilseniz sizi aşağı çekmek istiyor, kendisinden daha çok dikkat çekmenizi istemiyor bunlar kartopu etkisi gibi büyüyerek en sonunda sizde patlıyor. Herkes en çok kendi sevilsin istiyor. Ben ise herkes doğru şekilde sevilsinden yanayım. Bu bencillikler çok çeşitli olabiliyor. Mesela kendisi dikkat çeksin diye başkası ile komik olduğunu düşündüğü şekilde dalga geçiyor, gariptir ki o kişilerin bu girişimleri onlar gibi empati yapamayan, karşı tarafın duygularınn incineceğini düşünmeyen kişiler tarafından destek de görüyor. Toplu gülüşmeler ve bu tabii olarak diğer kişiye bu yolun doğru olduğu verisini işliyor. Böylece çarkın bir dişlisi yanlış dönmeye başlayınca haliyle bir çok şeyi bozuyor. Zorbalık bu yüzden bitemeyecek bir şey sanırım.

Ben OKB ve başka bir hastalık için ilaç kullanıyorum, antidepresan kullanmam karaciğerimi olumsuz etkiliyor bu nedenle tercih edemiyorum. Doğrusu bunların çoğunun da sadece fiziksel değil, diğer yönlerden de zarar verdiğini düşünüyorum. Bir yandan duvara sıva yapılırken, diğer yandan balyozla vurmaya benzetiyorum. Çok çare arar gibi görünsem de, fazla çaresi olmadığunı biliyorum çünkü ben de 30’ların başlarında bir yaştayım. Dün gece sadece bir yerlere bir şeyler yazmak ihtiyacı hissettim, yoksa çok yol denendi, sihirli bir değnek etkisi ile her şeyin güllük gülistanlık hale gelmeyeceğini biliyorum. Sadece toparlanıp, toparlanıp yıkılmak çok zor. Bir dahaki toparlanmaya mecal kalmıyor gibi oluyor. Fakat yine de anlıyoruz ki insan çok dayanıklı bir canlı. Yine biraz karman, çorman oldu belki ama kafa daha yeni dağılmışken, cümleleri derli toplu tutmak haliyle zor.

Bu arada siz de haklısınız, kelin ilacı olsa başına sürer değil mi, burada yaptığımız sadece dertleşmek.

[yorum]

Seni yargılandığımızı lütfen düşünme, haddimede değil zaten.uç aşağı beş yukarı benzersiz sorunlar yaşamış ve kendimizi bir forum da bulan aynı yönde ilerlemek isteyen birilerileriyiz. Okb basli başına bir sorun. Okb olan herkeste herkese ayri çözüm metodu uygulamak gerektiğine inanıyorum. Kimilerileri üstüne gider hastalığın iyi olur kimisi takmamaya çalışarak iyi olmaya çalışır bu sebeble çok değişken etkenler var. Net olarak sorunları önüne al. Ne kadar net, bugün pazardan sebze alamadım. Sonra sonuna ekle neden alamadım. Çünkü utandim çünkü çekindim vs diyerek nedenin nedenin nedenselliğine inmek gerek. Psikologlar da size ayna görevi görür. Biz bunu kendimiz de yapabileceğimiz inancı daima olmalı. En kötü hastalık ondan kurtulamayacağımıza olan inanç düşüncesidir. Bu sefer ben biraz karışık yazdım. umarim sorunlarınız bir an önce çözülür saygılar.