Merhaba, ben ünv yarıda bırakmış biriyim. OKB illetinden muzdaribim, özgüven eksikliğim var çünkü küçüklüğümden beri paratoner gibi, bencil, alaycı, arızalı kişileri çekerim. Sistematik olarak zulme ve zorbalığa da çok maruz kalmış bulunmaktayım. ( ilkokulda başladı ama özellikle ortaokul ve lise, ne yazık ki akraba çevremde de bu durumlar mevcuttu, yani huzuru bir yerden olsun yakalayamadım. )

Ben kendimi bilen biriyimdir, oldukça da çabalamış biriyim, telkinde bulunmak olsun, olayların farkında olmak gibi ama ne yazık ki insan bazen de arkadaş yönünden bahtsız olabiliyor sanırım ve dediğim gibi normali cidden beni bulmuyor. Özgüvenimi kaybetmem defalarca darbe yememden dolayı oldu. Bunu aileme göre beni kıskandıkları için yaptılar, bana göre ise kötüler çok denk geldi çünkü ben derslerimde hep başarılı da olsam hatta etrafım tarafından güzel olduğum da söylense kendimi acımasızca eleştiren, kendime saygı duyamayan biri oldum. Yerden yere vururum kendimi hiç acımam. Neyse olaylar zaten anlatılacak gibi değil, hangi birini yazabilir insan böylesi çok olunca, forum çöker mazallah. Zaten artık kıskanılacak bir taraflarım varsa da mahfettiler, ne okul, ne fiziğime dikkat vs artık yok, uzun zamandır...
Aslında gecenin bu saatinde çok da kendimi anlatabilecek halde değilim, bu yüzden dağınık bir yazı oluyor olabilir.

Ne zaman kendimi sonuna kadar zorlasam, toparlamaya çalışsam biri gelip ayak bileğimin arkasındaki damarları ve sinirleti kesip, beni yere yıkıyor gibi oluyor. Öyle tanımladım çünkü öyle bir yıkıyorlar ki kalkmak çok zor. Defalarca, defalarca, defalarca... Ben kendimi çok tarttım, bu bir sana olmuyordur, bu tip şeyler sadece senin için değil sonuçta, bir senin derdin yok, bir sen çekmiyorsundur bu tipleri, fazla alıngansındır belki, belki de abartıyorsundur, biraz dışarıdan bak kendine... Daha neler neler fakat evet bunlar bir bana olmuyordu, bir tek ben de karşılalmıyordum böyle kişilerle fakat başkasına 1 oluyor, 3 oluyor, 5 oluyordu belki, belki çok daha hafif oluyordu, belki daha geç oluyordu bu kişinin umursamamayı daha bir becerdiği yaşlarda, belki eskiden de olsa 1 oluyordu, ufak oluyordu, atlatacak zamanı, nefes alacak hali kalıyordu. İşte bende bu hiç olamadı, dur durak bilmiyor, hep bir şekilde oluyordu. Hatta bazen öyle oluyordu ki, ben “ yok ya bana öyle geliyordur “ diye kendimi telkin ederken, hatta görmezden gelir, gözlerimi sımsıkı yummaya çalışırken, dışarıdan biri olayı görüp, niye sana böyle yapıyor, söylüyor, takmış... vb. cümleler kurar oluyor. Yani bildiğiniz dışarıdan bile bariz görünen şeyler de çok oluyor.

Bilmiyorum nasıl biriyim ama şimdiye kadar kimseye zarar vermedim, kötülük yapmadım, intikam bile fırsatım olsa dahi almadım. Çok iyiyim, şöyle harikayım, böyle süperim değil ama insanım, kötü değilim, iyiliğimin dokunduğu da çok kişi vardır. Belki böyle yazınca kendimi beğenmiş gibi görünmüşümdür ama inanın değil. Ne hikmetse onların çoğundan da kazık yemişimdir. Hatta buraya neden bu gece yazıyorum biliyor musunuz? Daha iki gün önce baya kallavi iyilik yaptığım birinden sağlam nankörlük yedim hem de hemen akabinde.
Ailem de buna yakından şahit oldu ve şok oldu, pes dediler. Bu galiba benim sınavlarımdan biri. Sevilemiyorum, değer verilemiyorum, ne denesem olmuyor, bana yaptıkları haksızlıkları yıllar sonra kabul edenler bile oldu, özür dileyenler ama ne fayda benim kalbim paramparça, öyle üzgünüm ki kendime hem acıyorum, hem kızıyorum.
Bu arada ben küfür bile etmem birinin arkasından bile, sanırım nazik bir eşeğim bu yüzden semer vuran çok oluyor, kimse değer bilmek istemiyor, ne kadar bencil ve acımasızlar, burnundan kimse kıl aldırmıyor, kalp kırmaktan çekinmiyor, biraz bile çaba harcayacak kadar kendini zorlamıyor, incitmiyor, kendisinin parmağına kıymık batacağına, karşıdakinin kafasının kopmasına razı geliyor. Bunlar yüzünden bizim gibiler de değişmeli mi, kaba, kadir kıymet bilmez, bencil mi olmalı? Ezilmemek için ezmeli mi, bu hiç çare olabilir mi. Asla, asla onlar gibi olmak istemiyorum. Ben birine onun belki hiç takmayacağı ufacık bir şey bile yapsam vicdanım 1 sn rahat bırakmıyor beni, hatta ölümüne yıpratıyor.

Sadece çok üzgünüm diyebiliyorum, hem de çok fazla. Daha da bir şey diyecek ne halim var şu an ne de cümlem.