Peki ben sorayım sana, hayatla ne alıp veremediğin vardı çocukluktan itibaren?
ben neden böyle oldum bilen var mı ? yaptığım bazı hatalardan dolayı çevremde herkes beni suçladı ama hiç kimse neden bu çocuk böyle diye sormadı
yıl 2007 2009 arası bir süre okula diye evden çıktım ama okula gitmedim babam kızdı azarladı ama neden böyle yapıyon diye sormadı ?
bazı zamanlar camiden dinden diyanetten uzaklaştım babam olacak adam bunda kızdı ama neden böylesin diye sormadı
parasız kaldım cep telefonumu sattım onada kızdılar ama neden sattın diye sormadılar
istediğim gibi düzgün bir iş bulamadım eş bulamadım sıkıntı stres hep üst üste geldi bütün bu olanlardan sonra psikolojim ruh sağlığım bozuldu 12 senedir anti depresan içiyorum annem-babam bu kdar çok ilaç içiyorum diye kızdılar ama neden içiyorum diye sormadılar ?
şimdi 30 yaşındayım sıfıra sıfır elde var sıfır şuanda benim değil antidepresan içmek psikiyatri kliniğinde yatmam lazım ama ailemin bundan bile haberi yoktur...bu kadar yaşanan şeyden sonra insanlardan hep uzaklaştım insanlara hep mesafeli davrandım yıllarca insanlara kızdım küstüm ilişkimi kestim onlardan bir ot gibi yaşadım içimdeki kin ve nefretle..
bu işin sonu nereye varır bilmiyorum bazen jileti alıp bileklerimi kesesim geliyor...
çok dolu olduğum için sadece paylaşmak istedim...
Ve bu yorgun ve bu hüzünlü yüreği,
Benim değilmiş gibi hiç kimse görmeden ,
Şöyle bir yol kenarına bıraksam...
Peki ben sorayım sana, hayatla ne alıp veremediğin vardı çocukluktan itibaren?
''Genelde öyle olur dostum. Hayat, mutsuzluk fonunun üzerine mutluluk kırıntıları dökülmüş bir resim gibidir. Normal olan mutsuz olman zaten. Mutlu olman anormaldi.''
dreamer8
bizde çocuğu doğru yola sokmak güzel bi dayaktan geçer ilkesi mevcut.yeri geldiğin de ben de kızıyorum ergenlere,bazen anlamak imkansızlaşıyor.sana önerim geri planda bir iş bul.örneğin depo sorumlusu.müşteri ile çok muhattap olma.tek başına yapılabilecek aktiviteler yap işten sonra.kitap okumak film izlemek pc oyunu gibi.ve en önemlisi çevreni sorgulayıp kendini üzme.kendi küçük dünyanı kur ve içeri bi müddet kimseyi alma.
Niye böyle olduğumu bende çok sorguladım bu arada o konuda benzeriz, aile konusunda da. Tabi biçok şeyimiz de farklı. Fakat benim senden ek olarak bir şansım var en azından deneme şansım
''Genelde öyle olur dostum. Hayat, mutsuzluk fonunun üzerine mutluluk kırıntıları dökülmüş bir resim gibidir. Normal olan mutsuz olman zaten. Mutlu olman anormaldi.''
dreamer8
neden m böyleyim söylim epilepsi hastası olduğum için ilkokuldan beri öğrenciler hep hastalığımla alay ettiler dalga geçtiler deli dediler neler demediler ki ? hal böyle olunca insan okuldan eğitim hayatından soğuyor istediğim gibi düzgün bir iş bulamadım iyi bir okul bitiremedim hayatta hiçbirşey istediğim gibi gitmediği için inancımı ümidimi herşeymi kaybettim camiye gitmez oldum hayata küstüm işte bu yüzden tabiri caizse feleğin çenberinden geçtik...
Ve bu yorgun ve bu hüzünlü yüreği,
Benim değilmiş gibi hiç kimse görmeden ,
Şöyle bir yol kenarına bıraksam...
Ben okulda kimseyle konuşmazdım dut yemiş bülbül gibi otururdum.Hepte öyle yaptım 16 yıl boyunca oturduğum yerden bile kalkmazdım.Benimle de çok alay ettiler özellikle küçükken çok şiddet gördüm.Ama asla okulu bırakma düşüncem olmadı .Çok zor oluyor evet ama katlanmaktan başka çare olmuyor.Hala okumak istiyorum.Okul hayatım boyunca hep dipteydim bende.Üzülmeye alıştım artık umursamıyorum .Bu dünyaya geldiysek elimizden geleni yapıp yaşamaya bakalım başka çare yok çünkü.
Ve bu yorgun ve bu hüzünlü yüreği,
Benim değilmiş gibi hiç kimse görmeden ,
Şöyle bir yol kenarına bıraksam...
''Genelde öyle olur dostum. Hayat, mutsuzluk fonunun üzerine mutluluk kırıntıları dökülmüş bir resim gibidir. Normal olan mutsuz olman zaten. Mutlu olman anormaldi.''
dreamer8
öğrencilikte hiç kimseyle konuşmadım. sadece derse odaklanırdım. insanlar umrumda olmdı hiç bir zaman. alay edenler, laf atanlar sınav notlarımı kıskanan ve pislik yapanlardan geçilmiyordu. inadına kendi köşemde yalnız takıldım. şu an da kendi işlerime bakıyorum. sosyallik dünyanın en abuk şeyi. akıl hastanesinde de en deli olanlarla arkadaş oluyordum. sadece ciddi boyutta delirmiş kişiler arkadaşım olmayı hakediyor.
Yer imleri