Yalnızlık Hissi

[saskinn]

Merhabalar;

Ben 27 yaşında özel sektörde çalışmaktayım. Oldukça rutin ve sıkıcı bir hayatım var.

Kendimi şu şekilde özetleyecek olursam; Kendimi çok yalnız hissediyorum. Çevremde pek kimse kalmadı. Yapım gereği kimseye tahammülüm yok. Haksızlığa gelemiyorum. Haliyle çevremdeki herkesi üzüyorum, tersliyorum, kırıyorum (şaka yaptıklarını söylüyorlar ama pek şaka kaldıramıyorum)

Hayatta hiç bir amacımın olmadığını düşünmeye başladım, kafam inanılmaz karışık, aile durumları desen ayrı sıkıntı (abimi - babamı görmemek için bazen eve bile gitmiyorum) inanılmaz derecede içim daralıyor. Bir ara sırf hayatımda değişiklik olsun diye bir kız bulup evlenmeyi bile düşündüm ama mantıklı gelmedi

Kısacası çıkmazda olduğumu düşünüyorum. Bununla ilgili profesyonel yardım al diyeceğiniz olacaktır bunun için özel bi muayenehaneye gidecek ve oranın maddi ödemelerini karşılayabilecek durumum yok. Devlet hastanesi de ilacı verip gönderiyor verip gönderiyor.

20 yaşımda gitmiştim 4 ay boyunca sadece ilaç verdi hiç bir şey sormadan. Haliyle 4 ay boyunca ilacın etkilerinden dolayı malak malak gezdim 4 ay. (arada test doldurttu ve uyuma düzeni ilacın etkileriyle ilgili şeyler sordukları da)

Varsa tavsiyelerinizi alırım.

Şimdiden teşekkürler.

[nickname]

Can sıkıntısından bir kızla evlenme bence , hoş; insanlar artık sevmedende evleniyor ama tavsiye etmem. Psikiyatristlik bir durum görmüyorum, hastalık tarzında bişey göremedim daha çok psikolog olabilir. Aslında çoğu insan senin gibi diyebilirim, insanların hayatı hep sıkıcı geçiyor, kendini renklerdirmen gerekiyor küçük şeylerle. Mesela iş saatlerinin dışında film izleyebilir , kitap okuyabilirsin (şiddetle öneririm). Ünlü bir felsefeci şöyle demişti tam olarak lafı değil ama temasını yazıcam: Toplumda yaşayan insanlar birbirlerine tahammül etmek ve fedakarlık yapmak zorundalar bir arada yaşayabilmenin tek formülü bu. Yani kendini biraz açmalısın, sınırlarını genişlet, nasıl yaparsın bilmiyorum belki bunun için psikolog gerekebilir.

Edit: Daha üç gün önce gördüğüm bir olayı anlatayım tahammül ile ilgili; iki taksici birbirlerine çok fena hakaretler edip birbirlerini tutup yüzlerine karşı küfürler ettiler yüksek seslerle ve bu durum yaklaşık 30dakika sürdü. Ayrılıp ayrılıp birbirlerini tutup küfür ettiler. Ve birbirlerine vuramadılar. Çünkü vursalar işlerinden olacaklardı, tahammül etmek zorunda kaldılar. Belki tam örneği olmadı bilmiyorum ama yazmak istedim

[saskinn]

Yazınız için öncelikle teşekkür ederim.

Haklı olabilirsiniz ama gerek kitap (fırsat buldukça en büyük hobilerimden biri), gerek film ama artık bunlardan da sıkıldım. Tabiri caizse hayatta hiçbir şey yapmak istemiyorum. Örnek verecek olursam 1 hafta boyunca kimse dokunmasın yatak - telefon - pc üçlemesi dışına çıkmam. Sadece yemek yemek için yataktan çıkarım. (yaşadığımdan yazıyorum) Sorunlu bir ailem var mesela babam 2 günde bir mutlaka alkol içer, abim 30 küsür yaşına gelmiş bir baltaya sap olamamış uyuşturucu bağımlısı birisi. Çok klişe olacak ama evden ayrılmak istiyorum annemden ötürü ayrılamıyorum. Bunlarında bıkkınlığı var bazen kendimi 18 yaşına gelmiş evden kaçmaya çalışan bir kız çocuğu gibi hissediyorum.

Kısacası hiç mutlu değilim huzurum yok. Dışarı çıkıyorum mutlu olamıyorum. Galiba ilk yazımda yanlış anlatmış da olabilirim.

[Kulube]

Hey! Hayatının çok durgun olduğundan, sağlıklı bir aile yapısına sahip olmadığından bahsetmişsin. Sana, iyice bunalıma girmeden çözüm üretmeye çalışmamız gerekiyor.

Seni oldukça iyi anlayabiliyorum. Rutinlerinden sıkılmışsın, sıkıntılı bireylerle aynı evdesin. Ve annen hariç diğerleri pekte umrunda değil. O zaman diğerleri umrunda değilse bu sana biraz daha olanak tanıyabilir. Çünkü sık boğaz eden bir ebeveyn yok. Sanırım kardeşini uyuşturucu illetinden kurtarmak için ilgi odağı onun üzerinde. Bu demek oluyor ki ne yaparsan yap unutulacak, dikkat çekmeyecek.

Biraz aksiyona ihtiyacın var. Her gün pcde yattığın yerden takılıyorsan, enerjin oldukça birikmiş. Patlamak üzere olmalısın. Uyku düzenini bilmiyorum ama kesinlikle sabah erken kalk. 7 gibi olsun. Malum yaz geldi. Güneş tepeye çıktıkça hava iyice yakıyor. Yarım saat falan yürüyüş yap. Müzik dinle bunu yaparken istersen. Ya da dinleme sen bilirsin, sabahleyin kuşlar çok ötüyor onların ve rüzgarın verdiği his muntazam oluyor.

Daha sonra, anlattıklarına göre gergin bir insan olmalısın. Özellikle bilgisayar oyunlarını oynayanlar çok gergin oluyor. Haftada bir gün kesinlikle ormanlık bir yere gitmelisin. Ya da toprak olan herhangi bir park olabilir. Toprak senin elektriğini emer.

Aksiyon işine gelince, seni bu sıkıcı hayattan kurtarmak için farklı bir aktivite aklıma gelemiyor çünkü insanlarla olan şeyleri sevmiyorsun sanırım.
Denize gidip yüzebilirsin.
Alışveriş merkezine gidip kıyafetler deneyebilirsin.
Aqua parka gidebilirsin
Gym'e yazıl
Metronun sesi çok hoşuma gidiyor benim mesela, sen de metroya binip bütün gün inmeyebilirsin. Uyursun, serin klimali.
Paraşütle atla eğitmenle birlikte.
Bulunduğun şehrin güzelliklerini keşfet.


Ama bunların haricinde kesinlikle uyku düzenini otuttur. Benim şuan aklıma pek bir şey gelmedi. Biraz da sen düşün

Güzel günler seninle olsun

[montevo]

Bence butceni ayarlayıp kısa turlara katıl. Bunları vlog olarak kaydet. Tanımadığın kişiler olacağı için onemsemende gerekmiyecek turda iken.

[saskinn]

Zaman ayırdığın için teşekkür ederim önerinizi aklımın bir köşesine not aldım

[gereksizsincap]

İstanbul’da yaşıyorsan sana bir doktor tavsiye edebilirim.
Sigorta kapsamlı özel bir klinikte haftanın belli günleri hasta bakıyor ve ücret sadece 50 lira.
Gayet de seni dinliyor ve çözüm odaklı konuşuyor.
Kendisi bir kadın bu arada bilgin olsun.

[Suveydaaa]

Yıllık izne ayrıl tatile çık ya da bir süre evden uzaklas kafanı dinle ingilizce kursuna gir ya da ya da universite okuduysan yüksek lisans yap .Yüksek lisans dersleri hafta sonu çalışmak zor olmaz. Okumadiysan hukuk oku hukuk fakültesinde derslere girme zorunlulugu yok Bunlar seni meşgul eder kafanı dağıtır .Aklıma bunlar geliyor sadece

[saskinn]

istanbul da yaşıyorum doktorun ismini alabilirim öncesinde bir araştırayım derim.

------

Yıllık izin içinde inşallah 1 haftalık çadır kampına çıkcaz bakalım.

[bypiso]

E bu benim! Yaş aynı, kişilik aynı, şikayet aynı... Tam beni anlatmışsın saskinn. Bu yalnızlık hissinden nasıl kurtulabileceğini aslında sen de biliyorsun ama bilmek her şeyi çözmeye yetseydi dünyada mutsuz psikolog kalmazdı di mi? Öncelikle çalıştığın işte mutlu musun? Bu çok önemli çünkü gününün yarısından çoğu işinde geçiyor. İşini ve çalıştığın insanları sevmiyorsan bir an önce kurtulmaya bak, değiştiremiyorsan da onlar seni değiştirmeden idare et. Muhtemelen işten sonra direk eve gidiyorsun. Gitme İnsanı en çok yoran ve beyni tembelleştiren şey monotonluk. Hiçbir şey yapamasan bile tak kulaklığını otur bir bankta müzik dinle. Tek başına sinemaya git. Çalışanlar için halk eğitimin gece kursları var, onlara yazıl, çok eğlenceli oluyor. Ayrıca ikinci bir meslek gibi sertifika alabiliyorsun. Her türlü evde oturup "Allah'ım ne rutin ve sıkıcı hayatım var" demek zorunda kalmazsın. Çevren genişledikçe, illa ki beğendiğin kızlar da olur. Evlenirsin, baba olursun, bir sürü akraban olur. İstesen de yalnız kalamadığında "Bunalmışlık hissi" diye konu açarsın Neden olmasın ki?