Bıktım artık yeter

[Kulube]

Biktim artık kimseye içimi dökmemekten. Dökemiyorum çünkü bilmiyorum işte yanıtı yok ben her şeyi kendi içimde yaşadım. Hiç kimse beni hatırlamadı beni unuttular!! Beni gerçekten unuttular. O kolpa dostlarım evet hepsi kolpa. Ya etrafımda ki insanlar hepsi yapmacık o klişe sözü söyleyecegim hepsi maske takıyor. Yeri geldiğinde insanları eleştiriyorlar ama kendilerine dönüp bakmıyorlar.

Bıktım artık yeter. Hislerimi kimseye anlatamıyorum utanıyorum çekiniyorum ve güvenmiyorum. Anneme bile güvenmiyorum. Her şeyi içimde yaşıyorum içimde ölüyorum içimde ağlıyorum yalnız başıma kimse olmadan. Kimsenin umurunda değilken.

Ben nankörlüklere katlanamıyorum. Ben bu kadsr ince düşünceliyken insanların bu denli kötü olmasına... Evet o kadar ince düşünceliyim ki çoğu olayların perde arkasınida düşünüyorum ama ters gidiyor bazen ve suçlu ben oluyorum.

Yine çok fazla şey yazdım ve sildim çünkü anlatmaya cesaretim yok. Kime ne anlaticam ki zaten. Ben depresyondayken dünyam basima yıkılıyordu şimdi birisi yardımcı olsa ne yazar? Kalbim ağrıyor biliyor musunuz? Her gün içten içten her an her zaman kalbim ağrıyor. Bu narin kalbim iyi masum düşüncelerim kaldıramıyor bu hayatı

Umudumla ayakta duruyorum. Ama ben mutsuzum arkadaşlar gerçekten mutsuz. Benim derdim bence saçma olqn aşk meseleleri falan değil aile meselesi hiç değil. Benim derdim benimle ve tüm insanlarla.

Belki bu dünya için yanlış yaratıldım ama güzel bir deneyimdi... Hoşçakalin insanlar uzun zamandır içimi dökmekmemistim evet yani sıkıntılarımdan beri. Umarım okumazsınız ve bu yazı günlük gibi kalır sitede.

[weepingeyes]

Biktim artık kimseye içimi dökmemekten. Dökemiyorum çünkü bilmiyorum işte yanıtı yok ben her şeyi kendi içimde yaşadım. Hiç kimse beni hatırlamadı beni unuttular!! Beni gerçekten unuttular. O kolpa dostlarım evet hepsi kolpa. Ya etrafımda ki insanlar hepsi yapmacık o klişe sözü söyleyecegim hepsi maske takıyor. Yeri geldiğinde insanları eleştiriyorlar ama kendilerine dönüp bakmıyorlar.

Bıktım artık yeter. Hislerimi kimseye anlatamıyorum utanıyorum çekiniyorum ve güvenmiyorum. Anneme bile güvenmiyorum. Her şeyi içimde yaşıyorum içimde ölüyorum içimde ağlıyorum yalnız başıma kimse olmadan. Kimsenin umurunda değilken.

Ben nankörlüklere katlanamıyorum. Ben bu kadsr ince düşünceliyken insanların bu denli kötü olmasına... Evet o kadar ince düşünceliyim ki çoğu olayların perde arkasınida düşünüyorum ama ters gidiyor bazen ve suçlu ben oluyorum.

Yine çok fazla şey yazdım ve sildim çünkü anlatmaya cesaretim yok. Kime ne anlaticam ki zaten. Ben depresyondayken dünyam basima yıkılıyordu şimdi birisi yardımcı olsa ne yazar? Kalbim ağrıyor biliyor musunuz? Her gün içten içten her an her zaman kalbim ağrıyor. Bu narin kalbim iyi masum düşüncelerim kaldıramıyor bu hayatı

Umudumla ayakta duruyorum. Ama ben mutsuzum arkadaşlar gerçekten mutsuz. Benim derdim bence saçma olqn aşk meseleleri falan değil aile meselesi hiç değil. Benim derdim benimle ve tüm insanlarla.

Belki bu dünya için yanlış yaratıldım ama güzel bir deneyimdi... Hoşçakalin insanlar uzun zamandır içimi dökmekmemistim evet yani sıkıntılarımdan beri. Umarım okumazsınız ve bu yazı günlük gibi kalır sitede.

Hepsini okudum, ama derdinin ne olduğunu tam olarak anlayamadım. Genel olarak bir isyan sezsim. Bir çok şey yaşamışsın ama kelimelerle ifade edememişsin gibi. Ya da yaşadıklarını anlatmakla kelimeler kifayetsiz kalıyor gibi. Sana nasıl yardımcı olabilirim?

[Kulube]

Hepsini okudum, ama derdinin ne olduğunu tam olarak anlayamadım. Genel olarak bir isyan sezsim. Bir çok şey yaşamışsın ama kelimelerle ifade edememişsin gibi. Ya da yaşadıklarını anlatmakla kelimeler kifayetsiz kalıyor gibi. Sana nasıl yardımcı olabilirim?

Evet öyle aslında ama kimseye anlatamıyorum derdimi kelimeler kifayesız kalıyor. Kalsa bile ben kimseye hiçbir şeyimi anlatamıyorum. Beynim buna izinveremiyor. Şuana kadar yaşadığım bütün şeyleri içimde biriktirdim. Kimseye anlatamadım belki insanlara güvenemedipimden belki utandığımdan ve de anlatmaya beynim izin vermiyor. Izin vermiyor derken anlatırsam çok kötü suçluluk duygusu yaşıyacağım. Denedim ve yaşadım bir keresinde çok kötü oluyorum. Neyse diyecek bir şey arkadaşım, merakın benim ilgimi çekti yanıtlayayım dedım yoksa olacak bir şey yok. Üzüntüden öleceğim bir gün çünkü kalbim kaldıramıyor cîddiyim.

[dreamer8]

Aç olan insanın ilk önceliği karnını doyurmaktır. Sokakta yatar, yırtık giyer, yıkanmaz ama karnını doyurması acil ve en temel ihtiyaçtır. Aynen sende de kendini iyi hissetmen, hayata tutunabilmen birinci öncelik. Birinci önceliğini halledebilirsen aşka ihtiyaç duyacak ve aşkın (gerçi adı aşk- o da artık hormonlu, sahte, sadakatsiz, çıkarcı) ne kadar gerekli bir şey olduğunu anlayacaksın....Sence etrafındaki insanlar neden çıkarcı ve kolpa hiç düşündün mü? Çünkü onlar da etraflarındaki sürekli çıkarcı, kolpa, iki yüzlü, sahte insanlardan kazık yedikleri için bağışıklık geliştirdiler ve bu hale geldiler. Hoş, benim yaklaşımım; bağışıklık kazanmış adi biri olacağıma, acılarımla-insanlığımla ve vicdanımla savaş vermektir. Dediğim gibi, diptesin, canın yanıyor, hassas, mutsuz ve zayıfsın. Bu durumda olan bir insanın alınganlığı hat safhaya ulaşmıştır ve hayatın olağan akışındaki hareketlerden bile etkilenir. Dileğim kısır bir döngüye girmeden savaşını vermen. İnsanları bir çocuk gibi gör. Yaşlarına, konumlarına baktığında bir ağırlık bekleyebileceğimiz insanlar bile aslında ne kadar hırs kurbanı, zayıf, bencil ve çıkarcı. Yetişkin, yaramaz birer çocuk gibiler. Çevreden beklentilerini minimuma indir. Eğer acıya yeterli süre maruz kalırsan senden bir Mevlana çıkar, bilge, olgun, hisleri ve algıları açık bir insana dönüşürsün. Artık seni kimsenin anlamasını bekleme. Sadece bu bedende, bu ruhta, bu cinsiyette, bu aileyle, bu insanlarla, bu gezegende yaşamak zorunda olduğunu bil. Yaşamak bizim gibi insanlar için bir sınav, bir görevdir. Görevlerse genelde pek eğlenceli olmaz.

[Kulube]

Aç olan insanın ilk önceliği karnını doyurmaktır. Sokakta yatar, yırtık giyer, yıkanmaz ama karnını doyurması acil ve en temel ihtiyaçtır. Aynen sende de kendini iyi hissetmen, hayata tutunabilmen birinci öncelik. Birinci önceliğini halledebilirsen aşka ihtiyaç duyacak ve aşkın (gerçi adı aşk- o da artık hormonlu, sahte, sadakatsiz, çıkarcı) ne kadar gerekli bir şey olduğunu anlayacaksın....Sence etrafındaki insanlar neden çıkarcı ve kolpa hiç düşündün mü? Çünkü onlar da etraflarındaki sürekli çıkarcı, kolpa, iki yüzlü, sahte insanlardan kazık yedikleri için bağışıklık geliştirdiler ve bu hale geldiler. Hoş, benim yaklaşımım; bağışıklık kazanmış adi biri olacağıma, acılarımla-insanlığımla ve vicdanımla savaş vermektir. Dediğim gibi, diptesin, canın yanıyor, hassas, mutsuz ve zayıfsın. Bu durumda olan bir insanın alınganlığı hat safhaya ulaşmıştır ve hayatın olağan akışındaki hareketlerden bile etkilenir. Dileğim kısır bir döngüye girmeden savaşını vermen. İnsanları bir çocuk gibi gör. Yaşlarına, konumlarına baktığında bir ağırlık bekleyebileceğimiz insanlar bile aslında ne kadar hırs kurbanı, zayıf, bencil ev çıkarcı. Yetişkin, yaramaz birer çocuk gibiler. Çevreden beklentilerini minimuma indir. Eğer acıya yeterli süre maruz kalırsa senden bir Mevlana çıkar, bilge, olgun, hisleri ve algıları açık bir insana dönüşürsün. Artık seni kimsenin anlamasını bekleme. Sadece bu bedende, bu ruhta, bu cinsiyette, bu aileyle, bu insanlarla, bu gezegende yaşamak zorunda olduğunu bil. Yaşamak bizim gibi insanlar için bir sınav, bir görevdir. Görevlerse genelde pek eğlenceli olmaz.

Bilemiyorum Dreamer8, daha yolun yarısında bile değilim. Ne kadar dayanacağım bilemiyorum...

[nickname]

Biktim artık kimseye içimi dökmemekten. Dökemiyorum çünkü bilmiyorum işte yanıtı yok ben her şeyi kendi içimde yaşadım. Hiç kimse beni hatırlamadı beni unuttular!! Beni gerçekten unuttular. O kolpa dostlarım evet hepsi kolpa. Ya etrafımda ki insanlar hepsi yapmacık o klişe sözü söyleyecegim hepsi maske takıyor. Yeri geldiğinde insanları eleştiriyorlar ama kendilerine dönüp bakmıyorlar.

Bıktım artık yeter. Hislerimi kimseye anlatamıyorum utanıyorum çekiniyorum ve güvenmiyorum. Anneme bile güvenmiyorum. Her şeyi içimde yaşıyorum içimde ölüyorum içimde ağlıyorum yalnız başıma kimse olmadan. Kimsenin umurunda değilken.

Ben nankörlüklere katlanamıyorum. Ben bu kadsr ince düşünceliyken insanların bu denli kötü olmasına... Evet o kadar ince düşünceliyim ki çoğu olayların perde arkasınida düşünüyorum ama ters gidiyor bazen ve suçlu ben oluyorum.

Yine çok fazla şey yazdım ve sildim çünkü anlatmaya cesaretim yok. Kime ne anlaticam ki zaten. Ben depresyondayken dünyam basima yıkılıyordu şimdi birisi yardımcı olsa ne yazar? Kalbim ağrıyor biliyor musunuz? Her gün içten içten her an her zaman kalbim ağrıyor. Bu narin kalbim iyi masum düşüncelerim kaldıramıyor bu hayatı

Umudumla ayakta duruyorum. Ama ben mutsuzum arkadaşlar gerçekten mutsuz. Benim derdim bence saçma olqn aşk meseleleri falan değil aile meselesi hiç değil. Benim derdim benimle ve tüm insanlarla.

Belki bu dünya için yanlış yaratıldım ama güzel bir deneyimdi... Hoşçakalin insanlar uzun zamandır içimi dökmekmemistim evet yani sıkıntılarımdan beri. Umarım okumazsınız ve bu yazı günlük gibi kalır sitede.

Ben dostlarıma hep içimi dökmüşümdür, içimi dökebileceğim arkadaşlar edindim. Ama depresifken beni aramalarına rağmen telefonlarına bakmadım, defalarca aradılar,sordular, çağırdılar hepsini reddettim hatta cevap bile yazmadım, telefonlarını açmadım eve kapandım. Beni herkes dürüst bilir, olanı söylerim. Anneme tüm sorunlarımı detaylarına kadar anlattım.. En azından içimden çıktı rahatlıyordum o anlarda, en azından biri biliyordu ve beni koruyordu hayata karşı.. Kendi içinde yaşamak iyi değil bazı şeyleri. Yazıp sildim demişsin, burada neyden çekiniyorsun ki? Zaten anonimsin bu sitenin amacı bu yani her şeyi söyleyebilmek.. O yüzden saklama içinden ne geçiyorsa yazmanı tavsiye ediyorum dostum. Bu arada gelecekteki hayatında iyi dostlar seç veya aslında yalnız olduğun gerçeğini kabullen ve mesafe koy yoksa sen yıpranırsın. Umudun varsa güzel benim umudum da yoktu.. İnsanları boşver, dünyayı sen kurtarmicaksın kendi hayatına bak.