Biz Yani Acı Çekenler Gerçekten İntihar Etmeli Miyiz?

[obsesifevrenler]

Sevgili dostlarım,
Bu yazımda maddeler halinde İNTİHAR VE ONUNLA İLİŞKİLİ konulardan söz edeceğim..

1. GERÇEKTEN ACI ÇEKİYOR MUYUZ?

"Bütün zevklerimiz, mutluluğumuz, kahkahalarımız ve jestlerimiz ve acılarımız, kederlerimiz, ümitsizliklerimiz ve gözyaşlarımız beyinden ve yalnızca beyinden kaynaklanır." - HİPOKRAT

Bu dünyayı yaratan, zihninizdir. - GOTAMA BUDA

Yukarıdaki sözler ne kadar anlamlı değil mi? evet her şey beynimizin içinde. Tıpkı filozofların, peygamberlerin ve her bilge kişinin dediği gibi hayatımız sanki bir hayal, bir et parçasının içinde herşeyimiz. Hayır insanoğlunu bu kadar küçümseyip basitleştirmiyorum ama çektiğiniz acıların sadece beyninizin içinde varolduğunu anlayın istiyorum.

Ve beyin üzerine etki eden ilaçlarla bir nebze olsun psikiyatrik hastalıkların azaltılabileceğini belki de bazılarımızda tamamen yok edilebileceğini anlatmaya çalışıyorum.

2. İNTİHAR ETMEYE DEĞER Mİ?

Bırakmayı öğren. Mutluluğun anahtarı budur.
Bir derdin varsa, derman bulmaya çalış; bulamıyorsan da, onu dert etme. - GOTAMA BUDA

Neden onca ilaca, terapiye rağmen mutlu olamıyoruz?
Neden acılarımız hiç dinmiyor?
Neden insanlar bu kadar mutsuzluğa boğulmuş durumda?
Neden intiharı düşünecek hale geldik?

Bütün insanların dertleri var, hastalıkları var. Ama en son ne zaman halimize şükrettik? Bana "bırak bu boş lafları neyime şükredeyim, akıl hastasıyım ben!" dediğinizi duyar gibiyim..

Evet bende dahil hepimiz akıl hastasıyız ama akıl hastalıklarına rağmen hatta akıl hastalığı+belden aşağı felçlerine rağmen gerçek anlamda mutlu olan insanlar gördüm ben! Neden mutlulardı biliyor musunuz?

ALLAH YA DA HAYAT NE DERSENİZ DEYİN,
BİZE VERDİĞİ GİBİ ONLARINDA AVUÇLARININ İÇLERİNE HASTALIĞI VE DERTLERİ KOYMUŞTU,
AMA ONLAR BİZİM GİBİ SÜREKLİ AVUÇLARININ İÇİNDEKİ HASTALIKLARA VE DERTLERE BAKARAK YAŞAMIYORLARDI,
ÇÜNKÜ BİZ AVUCUMUZUN İÇİNDEKİ DERTLERE BAKMAKTAN GÖKYÜZÜNÜN MAVİLİĞİNE BAKMAYI UNUTTUK,
DENİZİN SESİNİ DİNLEMEYİ UNUTTUK AMA ONLAR YANİ MUTLU OLANLAR AVUÇLARINA ZORLA SIKIŞTIRILMIŞ DERTLERİ YOK SAYIP GÖKYÜZÜNE UMUTLA BAKTILAR İŞTE O YÜZDEN MUTLULAR,
DOSTLARIM KALDIRALIM KAFAMIZI AVUÇLARIMIZDAKİ DERTLERDEN, ÇEVİRELİM GÖZLERİMİZİ GÖKYÜZÜNE VE BİR NEBZE DE OLSA MUTLU OLALIM.

Selametle..

[E Life]

Hayatımız mutluluk odaklı olduğu sürece asla mutlu olamayacağız.. İnsanlar fazlasıyla kendilerini bu konu da şartlamış durumda. Elbette sürekli acı çekin, mutsuz olun demiyorum sadece bu durumun değişken ve soyut bir kavram olduğunun bilincinde olun. Sürekli mutluluk veya sürekli acı diye bir şey söz konusu değildir. Zamanla her şey değişime uğrar. Klişe olacak farkındayım ama küçük şeylerle de mutlu olabiliyor insan... Birinin mutluluğu diğerinin acısıda olabiliyor... Veya tam tersi.. Kişiler ve duygular baz alındığında kişi kendi dünyasında şekillendirir bunları.. Bence hiçbir şey için intihar etmeye değmez. Zamanı geldiğinde zaten her insan bilinmeyene yolculuk edecek... Umarım fazla saçmalamamışımdır.
Paylaşım için teşekkürler...

[dreamer8]

Çok güzel yazmışsın dostum. Ellerine, emeğine sağlık. Herkesin okuması gereken bir yazı olmuş. Aynı zorluk ve sıkıntıya bir insan sabredebilirken, başka bir insan intihar ediyor. Bu sabırla, inançla, bakış açısıyla alakalı bir durum. Eğer, "birileri keyfederken ben neden bu acıları yaşıyorum, reva mı" derseniz bunalımınız ona katlanacaktır. Fakat "bu çektiklerimde de bir hayır ve arkasında görmediğim bir anlam vardır. Bir gün tüm bu acıların mükafatı bana verilecek" derseniz acınız onda birine inecektir. Bakış açısı ve inanç bazen kurtarıcımız, bazense celladımızdır.

[Lembre]

Algıladığımız herşeyin bir yanılsama olduğunu öğrenmiştim bir belgeselde.Gördüğümüz,duydugumuz,dokunduğumuz herşey beynimizin bir oyunu peki biz gerçekten biz miyiz diye sorarsak aslında bizde gerçek biz değiliz, düşüncelerimiz,duygularımız aslında onlarda bize ait değil ailemizin doğduğumuzun yerin coğrafyanın kültürün etkisi, hiç düşündüğünüz mü peki neyiz gerçek biz kim? Yazdıkların aklıma bunları getirdi.

[osmangazi]

Bir çoğumuzda distimi var ama kişilik özelliği olduğu için genelde tedavi edilmiyor, depresif kişilik bozukluğunu fark bile etmiyoruz, hafif seyrettiği için. 20 yıldır psikiyatriste giderim daha yeni dillendirmeye başladılar. Ben hep böyleydim diyorum Normal halim bu.