[QUOTE=rainy;192421]Bizim aile dört kişilik. Babamla kumar sorunu yüzünden maddi manevi sorunlarim var evde. O sorun orda bi yerlerde çözülmeyi beklerken ikinci şok dalgasını annemden ve abimden yedim. Beni inciten şey kavga esnasında söylenen bir söz değil üstelik. Annem beni sevmediğini söylerken çok ciddiydi. 3 senedir işsizim ve moralim bozukken annem bana sen benim için sırtımda taşıdığım sakat bir çocuk gibisin dedi. Bunu soyledi cunki kendisi calisiyor ben henüz bir işe sahil degilim diye. Günlerce bu sözüne ağladım. Bir kere gelip yanıma bunun için özür dilemedi. Ironik olan ise ailemin sözünden hiç çıkmiyor olmam ve onları dinleyip istedikleri hayatı yaşamam. Kendi kararimi vermem gerekirken onların dediklerini yaptığım için ceza çekiyorum. Acı çekiyorum ve onlar bu konuda hiçbir şey yapmıyorlar. Üstelik sorunlarımı onlarla konuşarak aşmaya çalıştıkça beni küçük düşürüyorlar söyledikleri ile. Abim bile yardımcı olmuyor ve beceriksiz olduğumu düşünüyor iş bulma konusunda. Durum şu ki olduğum kişi onların olmamı istediği kişi aslında. O zaman neden nefret etmek yerine empati yapmiyor ailem? Yani arkadaşına bile benden daha fazla değer veren abim, neden benden bu kadar nefret ettiğini bir türlü anlam veremediğim annem ve olmasa da olur dediğim bir babaya sahipken sorunlu bir kişi olmam şaşırtmiyor beni. Geçmişinde sürekli kibirli insanın küçük düşürücü, alay edici sözlerine maruz kalmış biriyim. Kolay inciniyorum ama hangimiz sürekli psikolojik baskıya maruz kalınca bunu normal karşılayabilir ki. Sen onu yapamazsın, basaramazsin demişti annem üniversiteye gitmemle alakali. Sözü ağır gelince çalıştım ve kazandım. Sosyal fobiydim ama derslerde başarima belki de bu rahatsızlığım güzel bir etki yapti ve bölümümde birinci oldum. Başaramazsin dediler hep ve hala o kanaatte bir aileye sahibim. Eğer bir gün çocuk sahibi olursam onu kimseyle kıyaslamayacagim. Kardeşiyle bile olsa bu kötülüğü ona yapmam. Hiç kimse hayata aynı yerden aynı şartlarda başlamıyor çünki. Onun elinde olan şeyi aslında yaratıcı veriyor sinamak için. Ben de başıma gelen şanssızlikla imtihan oluyorum. Hayatta her şey mükemmel gitseydi el açıp dua etmeyi unutabilirdim belki de. Kendimi teskin edebilirim ama anlaşılmamak özellikle konu aileyse çok zor. Param olmadığı için psikolojik destek almıyorum almam gerekir fakat devlet hastanesinde de on dakikalık konuşma sorunu çözmez ve ilaç kullanmak da istemiyorum. Kötü yetiştirildim bunun sonucunda sosyal fobi oldum diye ilaç kullanmak istemiyorum. Kendimden nefret ettirdiler diye köşe bucak insanlardan ve sorabilecekleri sorulardan kaçmak istemiyorum artik. Bunun bir sonu ne zaman olacak merak ediyorum.Beni bu duruma sokan aileme kendimi daha fazla açıklamak zorunda kalmak beni mahvediyor. Hayatımın icine siz ettiniz demek haykirmak istiyorum.[/QUOTE
Bence ailenle fazla yuzgoz olma ayni evin icindesiniz illaki muhattap olcaksiniz ama uzun tutma derim . Odan varsa odanda daha cok vakit gecir biseylerle ugrasarak ama. Evdekilerle tartisma ortamina girme bence. Baktin tartisma cikacak yada muhabbet sana dogrumu geliyo terket hemen o odayi baska odaya gec. Bi yandanda is aramaya devam asil kurtulusun is bulmak bence. Insallah bi an once bulursun is ve hersey duzene girer
Yer imleri