Geçmişin yükünden kurtulamıyorum

[Çilekkız]

Psikolojik hastalıklarla küçük yaşta tanıştım 12 yaşımda OKB teşhisi konuldu ve ilaç kullanmaya başladım. Yani yaşıtlarıma göre herşeyi çok daha fazla taktım, gelecek endişesini çok daha fazla yaşadım. 21 yaşındayım ve bu hastalıktan beri zihnimin dinlendiğini hatırlamıyorum. Sosyal fobi, özgüvensizlik bunları zor da olsa büyük ölçüde atlattım. Ama insanlar konusunda hep şanssızdım ve çok yıkıcı şeyler yaşadım. Bunları geçmişte bırakıp şimdiyi yaşayamıyorum. Kendimi akışa bırakamıyorum bu yüzden de hayatımda tıkanıklık oluyor, ilerleyemiyorum. İlacı 3-4 sene önce bıraktım ve dönmeyi düşünmüyorum. Ne yapmak gerek geçmişimi nasıl bırakabilirim?

Bu arada insanlarla psikoloji sohbetleri yapmayı seviyorum. İsteyenler mesaj atabilir konuşabiliriz

[Çilekkız]

Bu arada psikologlara, yaşam koçlarına teta **** yapan insanlara para dökmek istemiyorum güvenim kalmadı. Önce geçmişten kurtulup sonra zihnimi eğitmem gerek

[dert_babası]

Geçmişinden nasıl kurtulursun onu bilemem burda çoğumuzun geçmişte olumsuz yaşanmışlıkları vardır ben dahil.
mesela bende de gelecek kaygısı var bende parasızlığın yükü altında eziliyorum ve bunuda kimseye yansıtmamaya çalışıyorum. çözüm yolu nedir dersen bende blmiyorum..

[Gül pembe]

Şimdiyi yaşayamamak ilerleyememek zihnin devamli dolu oluşu tıkanıklık gibi şeyleri ben de maalesef hissediyorum. Doktora gitmedim ilaç kullanmadım çoğu zaman bunlara kendimin sebep olduğunu düşünürüm ve durum böylece içinden çıkılmaz bir hal alıyor

[heraklitos]

geçmiş deneyimden ibaretttir. heran yaşadığımız her şey bir deneyim zinciri. acısıyla tatlısıyla onlar senin deneyimlerin, tecrübelerin. geçmiş olmasaydı bugün böyle düşünmeyecektin, yani daha ileriye gitmek aklına gelmezdi.

yaşadığımız herdeneyim bizi yarın yaşayacaklarımızın sonuçlarını değiştirmeye dönüktür. eğer yaşadıklarımızın sonuçlarını beğenmiyorsak, aynı sonuçlarla karşı karşıya kalmamak için aynı tutumları sergilememliyiz. anlıyor musun?

tarihten ders almazsak tekrar eder, olaylar kendini yineler.

[aLoneaqLe]

Belki de bugününüzün yarınki geçmişiniz olduğunun bilincine varabilirseniz yükünüzü daha fazla ağırlaştırmadan yolunuza artan bir tempoyla devam edebilirsiniz. Sürekli arkamıza bakarak yürümeye çalışırsak önümüzdeki engellerin ne olduğundan endişe duyar, ileriye adımlarımızı atamaz hale geliriz. Unutmayacaksınız, peşinen söyleyelim. O yüzden size ait olanı taşımaya devam edeceksiniz, elbette yol ilerledikçe hem düşünce hem de kas gücünüzü geliştireceğiniz için yükünüz zamanla hafif gelmeye başlayacak. Belki birkaç adım ileride bavulunuzun bir ucundan tutacak bir yol arkadaşıyla karşılaşacaksınız, belki de siz yeterince güçlendikten sonra yükü çok daha ağır olan birine yol arkadaşı olup yükünü taşımasına yardımcı olacaksınız...

Öte yandan..
Asla bu işin eğitimini almış, akademik çalışmalarını yapmış insanlara saygısızlık olarak söylemiyorum ama 12 yaşında bir çocuğun kendisine, psikolojik rahatsızlık teşhisi konulduğundan kesinlikle haberi olmaması gerektiğine inanıyorum. Benim çocuğum olsa ve uzman görüşüne ihtiyaç duysam, görüşmeye gider bilgi alır ve çok ekstrem durumlar dışında ilaç kullanmaktan sonuna kadar kaçınırdım. Sonuçta bu, çocuğun zamanla büyüyüp farkındalıkları arttıkça, geçmişine dönüp baktığında ilk sıralarda hatırlayacağı, kişiye "benim rahatsızlıklarımın temeli taaa çocukluğuma kadar uzanıyor, işim çok zor, halim duman" dedirtebilecek ciddi bir dönüm noktası diye düşünüyorum. Sizin ayağınızda pranga vuran da belki tam olarak budur, kim bilir?

[Çilekkız]

Evet birçok ders aldım ama sanırım benimki okb ile ilişkili bi durum. Dersimi alıp olayları geçmişte bırakamıyorum zihnim sürekli geçmiş ve gelebilecek olumsuzluklar üzerinde istemsizce yoğunlaşıyor

[Çilekkız]

Belki de bugününüzün yarınki geçmişiniz olduğunun bilincine varabilirseniz yükünüzü daha fazla ağırlaştırmadan yolunuza artan bir tempoyla devam edebilirsiniz. Sürekli arkamıza bakarak yürümeye çalışırsak önümüzdeki engellerin ne olduğundan endişe duyar, ileriye adımlarımızı atamaz hale geliriz. Unutmayacaksınız, peşinen söyleyelim. O yüzden size ait olanı taşımaya devam edeceksiniz, elbette yol ilerledikçe hem düşünce hem de kas gücünüzü geliştireceğiniz için yükünüz zamanla hafif gelmeye başlayacak. Belki birkaç adım ileride bavulunuzun bir ucundan tutacak bir yol arkadaşıyla karşılaşacaksınız, belki de siz yeterince güçlendikten sonra yükü çok daha ağır olan birine yol arkadaşı olup yükünü taşımasına yardımcı olacaksınız...

Öte yandan..
Asla bu işin eğitimini almış, akademik çalışmalarını yapmış insanlara saygısızlık olarak söylemiyorum ama 12 yaşında bir çocuğun kendisine, psikolojik rahatsızlık teşhisi konulduğundan kesinlikle haberi olmaması gerektiğine inanıyorum. Benim çocuğum olsa ve uzman görüşüne ihtiyaç duysam, görüşmeye gider bilgi alır ve çok ekstrem durumlar dışında ilaç kullanmaktan sonuna kadar kaçınırdım. Sonuçta bu, çocuğun zamanla büyüyüp farkındalıkları arttıkça, geçmişine dönüp baktığında ilk sıralarda hatırlayacağı, kişiye "benim rahatsızlıklarımın temeli taaa çocukluğuma kadar uzanıyor, işim çok zor, halim duman" dedirtebilecek ciddi bir dönüm noktası diye düşünüyorum. Sizin ayağınızda pranga vuran da belki tam olarak budur, kim bilir?

Evet haklısınız. Okb gibi bir saplantım olduğunu, bunun çok çok zor atlatılan sürekli tekrarlayan bir rahatsızlık olduğunu bilmesem belki sıkıntılarıma daha geçici bakıp daha rahat bir yaşam sürebilirdim. Ama malesef 12 yaşımda bile bu konulardaki bilinç düzeyim ailemden daha fazlaydı ve onlar beni değil ben onları psikolojik hastalıkların yükünden kurtarmaya uğraştım. Onlar benim sorunlarımı araştırıp çözüm yolu bulan taraf değil ben hem kendimin hem onların sorunlarını araştırarak çözmeye çalışan taraftım. O yüzden geçmişten yüküm çok fazla ve artık ağır geliyor