sende kendimi goruyorum.. 0 arkadas alismaktan baska caren yok.. bazilarin kaderidir yalnizlik.
24 yaşındayım hep dışlandım toplumdan bazende ben dışladım insanları. insanlardan soğudum hep uzak durdum yabancılaştım. Hiç arkadaşım olmadı olmuyor akrabalarımla konuşmuşluğum bile yok. . insanlara karşı çok yabaniyim soğuğum özgür kimseye bağlı olmadan yaşamayı yalnızlığı seviyorum ama diğer yandan düşünüyorum neden böyle diye.
insanlarla içli dışlı olamıyorum çünkü alışık değilim arkadaş edinsem bile uzun sürmüyor bozuluyor her şey devam ettiremiyorum. Bu gidişle hiç evlenemeyeceğim galiba yalnız öleceğim
Konu Hamsterdamm tarafından (07-08-2020 Saat 08:17 PM ) değiştirilmiştir.
sende kendimi goruyorum.. 0 arkadas alismaktan baska caren yok.. bazilarin kaderidir yalnizlik.
Uzaklarda..
Eğer yaşamak için gerekli ekonomik gücün, evinize giren bir kazanç olmasaydı, mecburen hem çalışacaktın, hem para kazanacak-yaşama savaşını verecektin, sorumluluklar edinecektin, insanlarla daha fazla bir arada bulunmak durumunda kalacaktın. Bence para kazanmak zorunda olmaman seni yalnız yaşamaya sevkeden şey. 35 yaşında bir bekar olarak da artık öyle evlenmenin pek de kolay bir şey olduğunu sanmıyorum.
Dert etme gelir geçer
Ben de insanlarla pek samimi olamıyorum. Aynı senin dediğin gibi arkadaş olduklarımla da bir süre sonra aram bozuluyor.
Ama benimkisi şüphecilikten. Bana kötülük yapmaya çalıştıkları düşüncesi aklımdan çıkmıyor.
sende kendimi gördüm.
Moralim bozuldu arkadaş. Asosyalliğim geldi aklıma. Aslında yalnızken gayet rahat vakit geçirebiliyorum ama bu konuyu görüp hatırlayınca moralim bozuldu.
Yalnızlık koymuyor aslında. Normal insanların hayatlarına bakınca kendindeki eksikliği görmek koyuyor.
Yaşıtlarımın çoğu evlendi. Ben evlenmeyi düşünmüyorum bile. Benim için bir sorun değil ama ne bileyim normal değilmişim hissine kapılmama sebep oluyor.
Yer imleri