İnsanın rabbine imanı kadar kendine ve hayata dair inancı da çok önemli.
Neden bilmiyorum,artık kimseye güvenmiyorum.
Her karşıma geçen beynimi yıkamaya çalışıyor gibi geliyor bana.
Televizyon izleyemiyorum,çünkü ciddiye alınacak program bulamıyorum.
Bir propaganda aygıtından başka bir şey değil benim için.
İnsanlara ve hayata dair bir inanç ya da güven kalmayınca kimseyle konuşmakta istemiyorum.
Yaşama sevincim çok azaldı artık.
Neşeyi ara ki bulasın.
Sosyalleşmek ise aklımdan bile geçmiyor.
Duygular,hisler,yakın insan ilişkileri bile siyasallaştı artık.
Kimseye güvenemeyen insan en sonunda kendine güvenini de kaybedip herşeyi yeniden sorguluyor.
Daha önce buldum zannettiğin cevapları yeniden sorgulamak ise belli bir yaştan sonra gerçekten çok zor oluyor.
Hayatınız gemileri yakarak geçtiyse birde,acı insanın boğazını aşıyor.
İnsan zihni bir çocuk zihnine benzemeye başlıyor.
Tekrar sor,tekrar tekrar sor,bu sefer daha mantıklı sor...
Bu arayış belkide ölene kadar bitmeyecek...
Yer imleri