Bir hayaldi yaşamak

[karamsar]

Kelimeler düğümleniyor zihnimde. Saatlerce susup bir kaç cümle yazabilirim belki. Ama zorlamalıyım o kelimeleri. Kelimeler benim yüzüm olacak.Bakışım... Nefesim... Siz beni değil kelimelerimi göreceksiniz. Bir evlat gibi sevin onları. Defalarca yazıldılar çizildiler ve ben hep acı çektim!

Geleceğin bilinmezliğiyle geçmişimizin korkusu birleşti. Ne kadarda çok ödün verdik karakterimizden. Sahi yalandan gülümsemeye alıştınız mı? Hep yazar olmak istemiştim. Okurken bambaşka bir dünyaya yolculuk yaptım hep. Goriot Baba'yı beraber gömdük toprağa o genç çocukla. Sahi neydi adı? Yalan söylemeyeceğim, Hatırlamıyorum. Yağmurlu bir ikindi vakti, elinde kürekle dünyanın en iyi kalpli babasını gömmüştü ve dönüp bakmıştı ıslak saçlarıyla etrafına. Kimse yoktu etrafında. Oysa o Gömülen Baba Kötülük nedir öğrenmemişti bu dünyada. Çıkar nedir öğrenmemişti. Saflık ve temizlik abartılmıştı onun karakterinde. Yıllar geçti. Ne yapıyor o çocuk acaba şimdi?

Rengarenk duygular içindeyim! Gri, siyah, yeşil, gri, siyah, mavi, sonra gri, sonra siyah! sonra hep siyah... Bir yerde okumuştum, Evrende herşey, düzenden düzensizliğe akarmış. Oysa ben, geleceğin hep mutluluk getireceğini hayal eder umutlanırdım. Ne kadar yanılmışım bu konuda! Gelecek geldi ve ben geçmişi özlüyorum.

Bir yerlerde saklandıysa da umut, aramıyorum ben onu artık. Önceden ne kadarda anlaşılmak isteyen insanlara sahiptim. Oysa anlamak için zihnimin bütün gücünü kullanıp anlayamadığım insanlar türedi etrafımda. Yaptıklarının cezasını çekiyorsun diyeceklerdir elbet. Ne yapmalıydım ki sizin gözünüzde ceza çekmemeliydim. Peki yapanlar neyin bedelini ödüyordu?

Zihnim dağılıyor ve her bir parçası kayboluyor karanlıkta. Düşünceler birbiriyle savaşıyor beynimde. Oysa insanlar ne de güzel şeyler yazıyorlar. Bunu da mı beceremedim yoksa?

Bir ben vardı bir yerlerde, göreniniz oldu mu? Bir ben vardı ve o ''ben''in bir hikayesi olacaktı. Olmalıydı! Hikayem yok benim... Monotonluğa inat, düzenli olan hiç bir şeyi yapmadım bu güne kadar. Durağanlığa inat hep koşmak istedim. Belki de yok olmaktan korktum! Oysa, kalıcı olmak isterdim. Adım yaşasın isterdim. Ailem benimle gurur duysun.

Dışarda yağmur yağıyor. oysa daha dün gibi hatırlıyorum sonbahara yazdığım şiiri. Sonbaharda, sonbahara yazdığım şiiri. Bu gün 7 Nisan, Demek Nisan yağmuru bu.

Önemli olan insanları güldürmek mi, yoksa onları anlamak mı karar veremedim. Ama birşeyden eminim. Ben kimsenin umrunda değilim. Özellikle ne kadar düşersem o kadar görünmez oluyorum. yakında o kadar şeffaf olacağım ki, bana bakan arkamdaki nesneleri görecek..

Herneyse, buda böyle bi yazı işte. silmeyim şurada kalıversin.

[dreamer8]

Harika yazmışsın. bence bu yazılarını bir yere arşivle ve muhakkak bir gün kitap haline getir. Böylesine güzel, samimi ve derin yazabilmenin sebebi de yaşadıkların. Eğer güle oynaya kolay bir hayatı yaşasaydın asla bu anlamları göremez ve bu yazıyı yazamazdın. Senle aynı yolculuğu ben de yaptım, dikenler battı ayağıma, kolum kanadım kırıldı, kan kaybettim, yaralarla kaplandım ama ölmedin. Eğer bu serüvenden canlı çıkarsan bir bilgeye dönüşüyorsun, kanaati öğreniyorsun,
muazzam derecede olgunlaşıyorsun ve bu yolculuğun doruklarına erişebilirsen, bir gün hiç bir şey canını acıtamıyor. Şu anda görmüş olmalısın hayatın ne kadar yalan olduğunu, çocukluk ve gençlik hayallerimizin diri diri toprağa gömüldüğünü, doğduğumuz için yaşamak zorunda kaldığımızı, tüm manaları tek tek görüyorsun. Düştükçe, insanların gözünde daha da kıymetsizleşip, daha da görünmez hale geldiğini tecrübe ettin. Senle çay içerken güzel bir sohbet etmek isterdim. Bence doğru yoldasın. Bir kısım insan tam içinde bulunduğun bu aşamada isyanı seçerken, sen olgunluğu, vazgeçişi, sabrı seçtin. Bu zorlu yolun sonunda aydınlık olduğunu sana rahatlıkla söyleyebilirim.

[karamsar]

Kolpa hayatlara ve sahte insanlara inat ben olduğum gibi kaldım. Değişmedim. Değişemedim.. Belki de bu yüzden nefret ediyorsunuz benden. Arkanızdan konuşup yüzünüze gülenlere inat ben yüzünüze konuşup arkanızdan sizi övdüm. sert geldi size farkındayım bu sağlam duruşum. Ama ben buyum.

Yazmak zorundayım. içimde tutarsam boğulacağım bu kelimelerin hırçın fırtınasında. Ben anlatamadım derdimi. kötü bir insan olursam beni seveceksin eminim ama ben kötü bir insan olamam. senin tuttuğun çay bardağının sıcaklığı benim vücudumu alev alev yakar. seni hissediyorum. seni düşünüyorum. seni hayal ediyorum.

Anlatamadım sana. Sen beni tükettin ama tükenmişliğim bile sana hayran. Dönme demiştim. Dönme. Affedeceğim seni ne olur dönme. Sen her defasında döndün ve ben seni affettim. Belki sevgimden emindin ve o yüzden acımasızca savurdun hançer cümleleri zihninden. Yapma demiştim. Yapma. Sen bunu yaptığında ben acılar içinde kalıyorum. oysa yaptın. Giderken bana atfettiğin bütün hataları ve zalimlikleri kabul ediyorum. herşeyi kabul ediyorum. Ama ne olur bana ''beni hiç sevmedin'' deme. seni öyle sevdim ki geçmişte ve gelecekte bana yaptığın herşeyi affettim..

Bana bıraktığın şarkılar tekrar tekrar çalıyor zihnimde. ve sen benden herşeyimi çaldın. Oysa senden tek isteğim, Susalım ve bir ömür birbirimizi izleyelimdi. Sen cennete benziyordun. Ben harabelere. Sende haklıydın aslında.

Ben seni sabah kalktığında o uykulu halinle hayal etmiştim oysa. gözlerini ovuşturuyordun. heryer sessizdi, ben uyumuyordum ama uyanık olduğumu da bilmiyordun. seni izliyordum. seni dinliyordum. sen bize çay koyuyordun. heryer bembeyazdı. herşey bembeyazdı. yatağımız bile. kapılarımız ardına kadar açıktı çünkü ben adımlarını duymak istiyordum. varlığını iliklerime kadar hissetmek ve o anın mutluluğunu içime doldurmak. gözlerini ovuşturuyordun. bizim evimizde. senin evinde ve bizim mutfağımızda, senin mutfağında. biz vardık. senle ben. sana öyle uykulu uykulu bakmak ne kadarda hoşuma giderdi. Günaydın hayatım dediğimde senin sersemce günaydın demen. Seni seviyorum demek istemiyordum çünkü o an bütün hücrelerim seni seviyorum diyordu zaten. sakin bir göl başında, etrafı ormanlarla çevrili harika bir manzarada, güneşin batışını izlemek gibiydi seni izlemek. Bu hayalimin bir gün gerçekleşeceğini düşünmek, beni dinginleştirirdi, suskunlaştırırdı. ve derin bir nefes eşliğinde yüzümde bir gülümseme oluştururdu.

Senin söylediğin en küçük kötü söz bende depremlere eşdeğerdi. Beynimde volkanlar kaynardı bana kötü baktığında. oysa sen bana edebileceğin bütün hakaretleri, kelime dağarcığını zorlayarak ettin. bildiğin bütün küfürleri söylemiş olsan gerek. ve beni paramparça ettin. Bilsem ki sana bunu anlatmanın bir yolu var ve anlatmam gerek. inanki anlatırdım. ama anlatamadım. olmadı.

Herneyse, Bu da böyle bir Çaresizliğim işte. Silmeyim şurda kalıversin.

[karamsar]

Bazı özel insanlar girmiştii hayatıma . Beni anlayabiliyorlardı. Beni anlamak için dinliyorlardı ve ben bunu hissettiğimde mutlu oluyordum. Anlaşılmak benim için dünyanın en özel duygusu. Çünkü beni anlayan insanlar beni seviyordu. Ben onları daha çok seviyordum. İçimde hissettiğim şeyi biliyorlardı. BEn yanlış bir cümle kursam bile doğrusunu onlar biliyordu.Dünyanın en minnet duyulacak hissi anlaşılmak olmalı.

Gelecek için hayali olan insanlara özeniyorum. Olsun yada olmasın, yaşasın yada yaşamasınlar o insanlar geleceğin güzel olacağını sanıyorlar. Ben geleceğin, şu andan güzel olduğunu hiç görmedim. bir gün bu halimi bile özleyeceğim biliyorum. Gerçekleşince mutlu olacağım bir hayalim yok mesela. tüketmişliğimden mi yoksa tükenmişliğimden mi bilemem.

[karamsar]

Satranç: hayatın minyatürüdür. İyi oynayan bir rakiptir hayat. Düşünmeden hareket edersen darbe yersin. Sonra daha çok düşünmen gerekir. Yeterince düşünmek için Zaman ve Sabır gerekir.Sabırlı olmalısın. Planlar yapmalısın. Bazen daha değerli bir taş için, değersiz taşlarını feda etmelisin. Lakin Hayat Bunu bilir ve hata yapmaz. Onu hataya zorlamalısın. Eğer yeterince Sabredersen ve Geleceğini düşünüp plan yaparsan, Sabredip Çalışırsan ve Yeterince fedakarlık yaparsan Oyunu kazanabilir hayatı alt edebilirsin. Ama dikkat et. Satrançta da, Hayatta da değersiz şeyler için değerli şeyleri feda etme. Önemli olan yaptığın fedakarlığın büyüklüğü değil, gerekliliğidir. Satrançtada hayatta da pratik önemlidir. Bilgi önemlidir. Satranç oynamak için belli başlı şeyleri iyi bilmen gerektiği gibi hayatla mücadele içinde belli başlı şeyleri iyi bilmen gereklidir.

Hayatı alt ettim dediğinde, Hayat karşına iyi oynayan başka oyuncular çıkarır. Yendikçe standartlar ve karşındaki rakiplerin statüleri artar. En son oynayacağın kişi, şampiyondur.
Şampiyonu yendiğinde bittiğini sanma. Zirveye çıkmak zor, zirvede kalmak ise daha zordur. Artık bütün şampiyon olmak isteyenler seninle kapışacaktır. Hayatında, satrançında özeti budur. Benim için hayatın şampiyonu Bill gates, Satrançın şampiyonu Garri Kasparov 'dur.

[karamsar]

Zeka: en basit tanımıyla anlama ve öğrenmedir. Zeki insanla normal insan arasındaki fark, zaman etkenidir. zeki insanın bir günde öğrendiği şeyi normal insan 2 günde öğrenebilir. yani zeki bir insan bir ayda bir kavram çıkarmışsa, siz iki ayda onu çıkarabilirsiniz. Bu da demek oluyor ki, dahilerin zekasını değil, çalışmasını övmeliyiz. Belki Einstein gerizekalı biriydi, normal bir insanın bir gün çalışması gereken şeye iki gün çalışırdı. Ama o yıllarca çalıştı ve atomu parçaladı. gerizekalı olduğu için bundan bir bomba yapılabileceğini söylememeyi de akıl edemedi...

[karamsar]

Satranç hakkında bilinmesi gereken bir şey daha var. iyi olana yenilerek çok şey öğrenebilirsin ama kötü olanı yenerek bir şey öğrenemezsin.

[karamsar]

eğer sebebini bilmediğim halde canım sıkılıyorsa ''Şu an bir şey yapmam gerekiyor ama ne?'' sorusunu kendime sor.

[karamsar]

Sıradan bir insan iletişim kurarken o an ne söyleyeceğini düşünür. Ama satranç ustası 28 cümle sonra ne söyleyeceğini ve ne duyacağını düşünür. Bu yüzden o an söylenmesi gereken en iyi cümleyi söyler.

[karamsar]

Hayal kur ve çalış, iki ihtimal var; ya kendi hayallerin için çalışırsın ya da başkaları seni kendi hayalleri için çalıştırır. Kendi hayallerinin patronu olmazsan, patronlarının hayallerine köle olursun.