Merhaba arkadaşlar bende OKB hastalığı var tedavi görüyorum 3 yıldır bu aralar çok zor zamanlarım geçiyor nasıl anlatacağım bilmiyorum ama anlatabildiğim kadar yazacağım.(Bu siteden ve sizlerden başka kimsem yok.) Bu hastalığı bilen bilir OKB istenmeyen saçma düşünceleri kafaya takmaktır örnek vereyim yazın oturma odasında yatıyorum bi sabah kalktım balkonun kapısı açıktı hemen bir düşünce geldi ''Acaba ben uyurken eve biri girip bana dokundu mu?' diye ve bu saçma şeyi tam 3 ay taktım mutlu olamıyordum her anımda o düşünce geliyordu ''ya yaptıysa'' gibi sanki tacize uğramış gibi utanıyordum şimdi o düşünceye dönüp baktığımda Allah nasıl bir yüce ki o kadar saçma geliyor ki ben buna 3 ay mı taktım diyorum içim fena şekilde rahat ama o 3 ay zehir gibi geçmişti. Bursa'da özele gidiyordum daha sonra devlet hastanesine devam ettim filanca haplar yazdı ama Paxil 20 mg kadar hiç birine alışamadım belki 10 taneye yakın ilaç kullandım. Şu sıralar ilk defa depresyonu tattım diyebilirim yalnızım arkadaşım yok yalnızlığımı takıntı haline getirip kendimi depresyona soktum evet komik gibi kısır döngü gibi nasıl oluyor bilmiyorum facebook hesabı açıyorum kız arkadaşları ekliyorum sonra mesaj atınca görüldü yapmalar oluyor aynı şekilde Twetterdan geri takip yapmayanlar oluyor bunlara kafayı takıyorum yalnızım diye mi başka bir şeye mi sıradanlığa mı artık neye taktım bilmiyorum ama içim şu son 1 haftadır çıkacak gibi oluyor saatlerce ağlıyorum sabah bi dilim ekmek yeyip geceye kadar bişey yemiyorum ellerim titriyor ama canım hep uyumak istiyor uyumaya çalışıyorum uyuyamıyorum da çok mutsuzum faceye giriyorum mesaj kutuma bakıp çıkıyorum eski zamanlar lise yıllarım aklıma geliyor, elimden kaçan fırsatlar aklıma geliyor, sanki gençliğim heba olmuş boşa gitmiş gibi düşünüyorum bütün gün evdeyim iş yok okul yok ama ygs'ye gireceğim sıradanlık mı artık ne bilmiyorum sürekli mutsuzum ilk defa depresyonu tadıyorum gibi oluyor otobüs görsem veya mahalle köşesini görsem falanca arkadaşla burada olmuştuk veya şuradan geçmiştik şimdi o yok gibi saçma saçma şeylere üzülüyorum ya da eskiden neden liseyi bıraktım herkes gibi mezun olup kep töreni yapamadım diye üzülüyorum hepsi birleşiyor şu son 1 haftadır mutsuzluğu takıntı haline getirdim aylardır evdeydim ağlama nöbetleri oluyordu ama bu onların 30 katı yüzüm hiç gülmüyor evin içinde ruh gibi geziyorum odalar karanlık gibi geliyor kendimi kemiklerimi kasıyorum sürekli facede eski arkadaşlara bakıyorum falanca Üniversite filan başka şehirlere gitmişler ben hep aynıyım bide ben çamaşır makinesi sesi dinliyorum sürekli hep aynı şey bu bana huzur veriyor uykuya dalmaya giderken hayal filan kurmamı sağlıyor işte ama kulaklık ile gün boyu dinliyorum artık ondan da bıktım ama kapayınca iyice yalnız hissediyorum. Benim bu halim ne olacak Üniversite olursa İstanbul hariç istemiyorum bi yandan da evden ayrı kalmak istemiyorum arkadaşlar yardım edin sanki fazlalığım gibi herkes beni kızlar beni yedeğe bile almamış takmıyorlar gibi geliyor bi kıza alınganlık yaptım engelle beni dedim kız engelledi hala aylardır engeli kaldırmıyor ben olsam aklım kalır engeli kaldırırdım tuhaf geliyor şu son bi haftadır size yazıyorum doktora gittim EKT istiyorum dedim olmaz deyip duruyor siz bu konuda ne düşünüyorsunuz? Bana yardımcı olur musunuz? Ailem ile de aram pek iyi değil belki hep aynı hayat hep aynı şeyler mi bunaltıyor beni acaba hiç bir arkadaşım yok dert yazacağım bi siz varsınız sağ olun var olun hep bana yardımcı olur musunuz?