borderline'dım ama sanki artık daha farklı şeyler yaşıyorum...belki sizdede vardır

[efe.efee]

Kötü hissettiğim dönemlerin artmıyormuş gibi görünüyor olması ama aslında benim bunlara alışıyor olup verdiğim tepkilerin azalması ve benim bunu dışarıya göstermemek için ekstra enerji sarfetmem ve iyi gibi görünmeme neden oldu.Belkide hata yaptığım kısım burasıydı belkide olduğum gibi görünmeliydim .maalesef imkansız…İnsanların tahammüllerini zorladığımın farkındayım kimse kafamın içindekileri bilemeyecek ve anlam veremiyeceklerdi. Bu nedenle kimseye bişey anlatmıyorum. İyiyim …herkes için görünüş önemli zaten iyi göründekten sonra en azından açıklama yapmak durumunda olmuyorum. Bu durum beni insanların yanında varmışım gibi gösteriyor ama çoğu zaman yanlarında bile değilim.Kendi kendimeyim kafamın içinde ..ve beynim bu ikisini birbirine karıştırmadan çalışabiliyor.yani genellikle geçen kötü anlarımı başkalarının yanına aktaramıyorum.Bu benim sosyal hayatım için gerekli belkide ,belkide bi savunma mekanizması.Dışarıda bunu idare edebiliyorum ama evde bunu yapamıyorum. Annemle konuşmak istiyorum ama çenem kilitleniyo ağzımdan kelime çıkmıyor sorduğu sorulara bile zor cevap verebiliyorum.Evde durumlar daha histerik bir hal alıyor istediğim hiç bi tepkiyi dışa yansıtamıyorum sinir sevgi öfke v.s..Buda evdekilerin ‘biz kimiz ki zaten’ demelerine neden oluyor.Efe dışarıda iyi bizim yanımızda kötü oluyo numara yapıyo oluyor işte…öyle değil işte farklı bir durum var yapamıyorum söz dinletemiyorum o na.. bu durumda beni iyice stres altını sokuyo onlarıda gece olsun diye bekliyorum gece olsun herkes uyuşunda gerçek benle yüzleşeyim diye..ciddi anlamda sanki bünyemde birden çok kişi yaşıyorum..Acı olan şu ki ikiside birbiri üzerinde kararlar alabiliyor ve bu beni tam bir karmaşaya sokuyo anksiyetelerle dolu tarafım nedense normal olduğum zamanları çok kolay bir şekilde etkiliyor. sürekli bi iç savaş onunla konuşuyorum neden bunu yaptığını soruyorum,bana kızdığı bana acıdığı ve beni azarladığı zamanlar bile çok..Düşüncelerime karşı çıktığı –hayır öyle dedğil dediği anlar var.Bilmiyorum ama yaptığım resimlerin çoğunluğu onun sanki başından kalkıp ertsi sabah baktığımda bunu nasıl yaptım dediğim çok oluyor.Ailemin gördüğü kısım genelde hep o.gerçekten hangisinin ben olduğunu anlamam zaman alıcak .en çok onunla vakit geçiriyorum çünkü hep içimde beni güldürdüğü bile oluyor.Bilmiyorum belkide herkesin kendi kendine konuşması gibi bişeydir bu..
Kendimde farkettiğim bi başka noktada kötü zamanlarımda mesafe uzaklık yakınlık algımın tamamen değişiyor olması.Her gün balkon bi kaç kez çıkarım. Bazen .aşağıya bakmak bazen atlamak bazende hava almak için v.s.Çok kötü olduğum anlarda balkon ve aşağısı arasında mesafe bana sadece 3 4 metre kadar görünüyo sanki basit bi atlayışla aşağıya inecem ve hiçbişey olmayacakmış gibi geliyor.Bazende sanki bi güdüymüş gibi ne zaman kötü hissetsem hep balkonda buluyorum ve aşağısı hiçde uzak görünmüyor…normal bi zamanımda ise aşağıya bakıp burdan düşşem paramparcça olurum diyip üreperip içeri giriyorum. Bu durumda artık rutine dönüşmüş davranışlarımdan oldu.Duygularımın sürekli değişmesi bazen beni aşağıya atlmaktan kurtarıyor işte.Ben ölmekten korkarım çünkü ama o bundan korkmuyor ve benide buna alıştırmaya çalışıyor.
Kötü olduğum anlarda sürekli olarak resime yönelmeye çalışıyorum.Resim yaparken yada sigara içip müzik dinlerken garip sanrılara kapılıyorum.Sürekli önümden arkamdan yanımdan birileri geçiyomuş gibi ani bi hareketle irkilip önüme arkama bakıp devam ediyorum bazen irkilmeden geçtiğini hissettiğim şeyi göz ucuyla takip ediyorum böyle bi ilüet insan deil ateş yaktığımzda ateşin hemen üstünde gördüğümüz bulanıklık varya işte öle gördüklerim.ses konusundada sürekli adım sesleri duyuyomuşum gibi irkiliyorum kulaklıktaki müziğin sesinden sıyrılıp kulağıma gelen ayak sesleri bazen okadar ağır ve yavaş oluyorki gezen her neyse çok büyük olduğunu düşünüyorum ve hatta bazen sandalyem sallanıyormuş gibi hissediyorum.Gerçek değiller biliyorum yada umuyorum.
Bu diğer tarafım dediğimin aylardır bana yaptığı en büyük pislik insnalar hakkında paranoyaklık yaşatması Bazen 10 senedir görmediğim insnaları aklıma sokup sanki o insan bana kötülük etmişçesine onu değerlendirip kendimi sıkıntılar içerisinde buluyorum en ufak bi boşluğunu bulduğumda zihnimin yıllardır görmüyorum zaten diyip aklımdan atıyorum.Amabunu en yakın arkadaşlarıma yapıyor işte ozman kurtulamıyorum onlar bana ne yapabilirki benim iyiliğimden başka bişi düşünmeyen o insanlar hakkında saatlerce paranoya yaşayıp değersizleştirdiğime okadar üzülüyorumki kendime geldiğimde sürekli özür diliyorum içimden. Uykuya dalarsam atlatıyorum kalktığımda düşündüklerimin vicdanını yaşıyorum akşaöma kadar nasıl böle düşünebilirsin diye yiyip bitiyorum .buna bi çözüm buldum ertesi gün onların yanına gidiyorum çünkü onlar öyle değiller .onlar iyiler…
Sürekli yaşadığım bi durumsa kendimi ikinci bi şahsın gözünden görmem tam ensemim 45 derece yukarısından bana bakan bi ben işte.Bu aklıma cok garip düşünceler getiriyor acaba o yukarıdan bakan benmiyim(gerçek ben)de aşadakibenin hareketlerine müdahale edemiyorum diye.Garip anlamlandıramıyorum. Bu duygu sürekli bir müzik eşliğinde sinematiksel bi hayat sunuyo bana.
Sürekli kötü bi halde değilim ciddi anlamda iyi olduğum zmanalar ara sırada olsa oluyor.O iyi anlarımdada zaten neden diğer zamanlar böyle diyorum yada bu yazdığım şeylerin nasıl olabildiğini düşünüyorum.buda sanki bi 3.kişiymişim gibi ben’i eleştirebiliyorum.Bazı zamnalr bu değişken ruhların bana yaşattığı şeylerin o an yaptığım eylemleri zor hatırladığım oluyove durup bunu nasıl yaptın neden böyle düşündüm acaba diyorum.
İsyan edemiyorum,bağırıp çağıramıyorum ,demek istediğim hiç bişeyi diyemiyorum , bulunduğum yerden bazen tamamiyle kopup gidebiliyorum.Haz aldığım şeyler okadar azki.. Resim yaptığımda mesela ,hayal kurarken heyecanlanıyorum. Bazen uzun süren bi resim bittiğinde ağladığım bile oluyor.Ama bu kadara sevmeme rağmen gecelri olamk üzere sadece 5 saat resimle ilgileniyorum.
Gündüzleri harabe zaten kendimi toplamam çok zman alıyor.Sanki gece boyu beynimin içindebüyük bi kalabalık varmıştasabah kalktığımda hepsi gitmiş,,evdeki misafirlere alışmış ve bi anda evi bomboş kalmış ev sahibi gibi oluyorum ,isteksizce evdeki dağınıklığı toplar gibi kafamın içindekileri topluyorum bnede.
Hayatımın çoğunluğu dış dünyaya kapalı arkadaşlarım benim gerçek dünyayla tek bağlantılarım.Arkadaşlarımdan başka bi sevgilimin olmamamsı benim zoraki isteğimdir. Çünkü ara sıra yaşadığım ikili ilişki yaklaşımları hala beni depresyona itebiliyor, galiba bağımlı bir kişiliğim özgüvenim hakkında müthiş sorunlarım var o ve diğer sebepler yüzündendir bir halt olamamam..
Çoğu zaman fazla kalmam diyorum bu dünyada zaten yaşadığım ruhun dünyayla çok bi bağlantııs yok ama işte vicdan var değer verdiklerim var değer verdiklerimin güzel olacak günleri var düğünleri, bebeklerivar . anlıyacagınız göreceğim baya şey var..o yüzden durmalıyım.
Bisey daha var o kadın (annem);onun istemediği ama benim inatla yaptığım şeyden bi başarı elde edip onun yüzünüde güldürmeden gitmem burdan.İlginç geliyor insanlara iyi bir aile cok iyi arkadaşları var şımarıklık ediyo bu çocuk diyenler vardır bu çocuk numara yapıyo diyende vardır eminim belkide en yakınımdakilerden o yüzden bişeyler anlatamıyorum artık.Ama onlar şunu anlamayacak ne yazıkki onlarla aynı dünyada yaşamıyorum…
Gerçektende Kafka kadar ^kendimden başka bir eksiğim yok^tur ama en az Sarte kadarda ^cehennem başkalarıdır ^bana …
Aklımın ucundan geçmezdi hayatımı kağıda bağlıyacağım..
Anlıyacan kafamın içindekiler hala şaşırtıyor beni..Bilmiyorum eskiye göre iyimiyim,kötümüyüm bişeyler düzügün gitmiyor sadece.Yaşadığım her ruhsal savaşta ateşkesi ilan eden de benim , yenende benim ,yenilende benim,savaş suçlusu olarak kendimi ipe götürende benim,sevdiğiniz öpdüğünüz, sarıldığınız kadar sizim ,şerefsiz bi bok olmayacak denilen kadar o yumçok sevdiğim göğsünde ağladığım belli edemediğim kadarda anneyim….Koca bi boşluğun üstünde şekillenmiş bir çevreyim. Beni ayakta tutan ben değilim çünkü nekadar benim ben neyim gerçekten varmıyım bilmiyorum.
Özellikle bi kaç insandan şu soruyu yıllardır bekliyorum ‘ne hissediyosun?’ ama sormuyolar belki anlatamıcam ama belkide rahtlatacaktı beni sormadılar …1 ay ağzımdan kelime çıkmasın 2 gün yüzüm güldüğünde ki sorular para iş dershane vs olmamalıydı dünya bu kadar dar olmamalıydı….
Bi sosyal statümün olmamamsı maddi olarak birilerine bağlı kalmak (çok istiyomuşum gibi) işte o hastanede yattığım zamanlardaki rüyalarımla,şu an ona benzer rüyalar görmemin nedenidir. Hissettiklerim duygularım heveslerim yemeğe eksik atılmış tuz gibi çokta öneli değil olmasa olur cinsten başkaları için.Düşünsenize bi anda başarılı olmuşunuz çevrenin istediği olmuş o aylarca nasılsın demeyen insanlar gittiniz yerde sizi arayıp iyimisin nasılsın diye soracak ve bizler samimiyetten ağlıyacaz midelerimiz bulanacak…..
Düşe kalka ilerliyorum bile diyemiyorum düşüyorum kalktığımda ise hala insanların bel boyuna bile ulaşamıyorum. Böyle duygular yaşama sizi ister istemez varlığınızın ne kadar var olduğunu yada ne kadar yok olduğunu düşündürtüyor..
Çünkü benim gerçkeliğimde deforme oldu…
Kendime olan güvenim hiç bizman başka insanlara olankinden fazla olmadı.Sürekli değişen duygularınıza güvenemzsiniz çünkü sizi hep yolun en kenarında yürütür,bazen birinin gelip iteklemesini beklersiniz bazen hafif bi rüzgar esse sebeplenirsiniz düşmek için.Sanki hayatta kalma güdüsüne tepki olmuşunuzdur.istemezsiniz onu ama engelleyemezsinizde içinizde size kesin hükümler sunup kararlar veren biri daha varsa daha da zordur
Algılarım bozuluyor her nefesim anksiyete taşıyo depresyon hep oyuncu gibi repliklerini çok içerden alıyo sanki sahnesi gelince cıkıyo ortaya bide oyun onun üzerine yazıldıysa

[geray]

öykü tadında yazmışsın akıcı bir anlatım bence resimle birlikte yazmaya da ağırlık ver.

ben de birden çok kişilik taşıyorum. zor oluyor fakat hayat daha renkli böyle şikayet etmiyorum, yalnız hissetmiyorum. biribirine zıt kişilikler.

her insanın kafasında doğru yanlış çatışması olur zaten. ayrı kişilik böyle bir şey değil ama.

insanlarla mesafemi koruduğum için sorun olmuyor. ataklarda ortaya çıkıyor en çok diğer kişilik . ben onu da seviyorum.

kendi özgünlüğünle hiç bozmadan yaşamaya devam et . böyle iyisin bence. yoksa seni çok mu zorluyor ruh halin??

[efe.efee]

bunu bölünmüşlük gibi hissediyorum hayatımda duygu dalgalanmaları fazlasıyla yoruyo zaten sürekli ben neyim ben kimim demelerdeyim her sabah bi seans ağlayarak güne başlamak gün ortası dengeleri sağlamakla ugrasmaktan herhangi bi işin bile üstesinden gelemz oldum anlıyacan bn normalde şiimdiye kadar yardım isemedim insanlardan ama artık çok zorluyor

[geray]

bir uzmanla konuşmanda fayda var.