Estağfirullah, burada çok güzel tespitleri var arkadaşların. Ama bu bahsettiğin olay genelde kafası çok çalışan gençlerde oluyor. Dünya beyne ve beynin kapasitesine küçük geliyor. Günlük yaşam faaliyetlerinin dışında beyine inanılmaz bir hareket alanı kalıyor. Bu da takıntılara, sorunlara, uç noktalara kaymalara sebep oluyor. Buradaki çoğu arkadaş bundan muzdarip zaten. Ben de genellikle beyninin içinde yaşayanlardanım.
Benim zamanında fazlaca ruh doktoruna gitmişliğim var. Önce yeni bir hekim, bir umut, yeni bir ilaç, sihirli bir dokunuş ümidiyle gidiyordum. Fakat gittikçe anladım ki, kimse benim ruhuma belirgin bir rütuş yapıp yaralarımı saramayacak. Daha sonra bu kadar doktora gitmenin faydasını şu şekilde gördüm. Hiç kimse benim bu halime bir şey yapamayacak ve bu enkazı kendim kaldırmalıyım. Doktorlar bana bunu öğretti yani. Daha fazla mücadele etmeme, daha fazla direnç kazanmama sebep oldu. Aslında istenmeyen bir sonuçtu ama içimdeki gücü görmeye mecbur etti beni. Doktora ilaca başlamak için de gidebilirsin, telkin almak için de, benim gibi doktorlardan umudu kesmek için de gidebilirsin. (Sadece ruh doktorlarını kastediyorum, normal branşlara her hastalığımızda gitmemiz lazım).
Yer imleri