Benim halim

[brcsrc]

orda da aynı ilaçlar kullanılıyor , pskiyatri kilnikleri dünyanın her yerinde aynıdır. ağır olanlar yüksek doz ilaç verildiği için sukünet sağlanıyor. taşkınlık, tartışma çıkaran olursa koktely iğne yapıyorlar sakinleştiriyorlar. kimse kimseye zarar vermiyor. ağır hastaların yattığı koğuşta da yattım ben , hastalardan zarar gelmiyor. mavi gömlekliler yani klnikte çalışan hizmetliler sinir bozucuydu eskiden. son yattığımda onlar da sıkıntı yaratmıyordu pek. ben 1986 yılından beri yatıyorum.en son 2006 da yattım.

[ningishzida]

@brcsrc Boşuna mı uğraşıyorum yani?

[brcsrc]

ağır depresyon teşhisiyle ilk tedavi başladı. zihinsel fonksiyonlar azalmıştı, sınıftayım dersteyim, ben niye burdayım, ne anlamı var gibi derin anlamsızlık duyguları intihar düşüncesi, tad alma duyusu kaybolmuş hiç yemek yiyemiyordum, korkunç bir iç sıkıntısı, acı çekme, vs çok zordu sözcüklerle anlatılmaz.

[brcsrc]

@brcsrc Boşuna mı uğraşıyorum yani?

yok yok sen devam et.

[yabanci]

Evet ben de major depresyon dedi doktor. Bir lokma agzima aliyirum zar zor yutkunuyorum. Ben de bulanti ve ara ara kusma da var. Yemek yiyemiyorum. Aksama dogru biraz. Bende de var intihar dusunceleri((( sabahlari ic sikintidindan yatagimdan kalkmak istemiyorum. Gereksiz endise var hep, iyilecegimden umudu kestim olumu istiyir gibiyim.

[brcsrc]

umudunu yitirme. iyileşeceksin. benimki çok daha ilerlemişti, okuduklarımıbile anlayamıyordum , düşünsene öğrencisin sınavlar geliyor filan, mafomuştum. iyileştim eskisinden çok daha iyidim. okulda bitti. mesleğim de oldu, hayat hep aynı gitmez. acı günlerin arkası aydınlıktır.üzülme. sen sabahları koş o sıkıntı geçicek emin ol.

[ningishzida]

@yabanci İyi olacağına dair umudunu asla kaybetme. Ruhsal açıdan sağlıklı olsun veya olmasın çoğu insanın aklından, hayatında bir kez bile olsa intihar düşüncesi geçmiştir. Ben de artık bu düşüncelerin dayanılmaz olduğu bir raddede, son umut olarak bir psikiyatrist ile görüşmeye karar verdim. Yazmış olduğu ilaçlar bende doping etkisi yarattı diyebilirim. İlk önce intihar düşüncelerinden uzaklaştım, bir şeylerle meşgul olmaya başladım. Hayat yeniden anlam kazanmaya başlamıştı benim için. Sonraki şikayetlerime bakarak birkaç ilaç takviyesi daha oldu. Bu süreçte ister istemez bazı yol kazaları olabiliyor, bu sebeple 18 gün hastanede yatmam gerekti, kabul ettim. O ortamda bana çok şey kattı ama biraz sıkıcıydı diyebilirim. Hatta bir abi vardı, kendisini av tüfeği ile vurmuş, içerideki halı, eşyalar batmasın diye de bu işi banyoda yapmış. Yani genelde bu hastalıklara yakalanan kişiler genellikle ince düşünen insanlar. Benim çok garibime gitmişti, o haldeyken bile bu kadar ince düşünebilmek! Bizim gibi insanlar belki bu dünyaya adapte olmakta bu yüzden çok zorlanıyorlar.

[brcsrc]

sabah spor yaptım dün akşam da remoron almıştım. bu gün her şey beni güldürüyor.

[nickname]

yaşama isteğim yok bütün gün evde oturup yatıyorum ve böyle olmasını istiyorum
hep yatmak istiyorum uyumak istiyorum
hayatım boyunca bunu istiyorum

[ningishzida]

@nickname Dediğin şekilde bir düşünce, yaşayan bir ölü olmaktan farksız. İntihar etmek mi istiyorsun? Peki et öyleyse ama geride bırakacaklarını ne kadar üzeceğini de bil. Onlara ömürleri boyunca unutamayacağı bir acı bırakacaksın ardında. Benim kardeşim intihar etti, aradan 2 yıl geçmesine rağmen hala içimdeki acı tamamen geçmiş değil, sürekli aklıma o görüntü geliyor ve aynı duyguları tekrar tekrar yaşıyorum ve ömrümün sonuna kadar bu halde yaşayacağım. Benim en yakın arkadaşım, sırdaşım, dertlerimi rahatça anlatabildiğim yegane insan kardeşimdi. Ben de çok düşündüm peşinden intihar etmeyi fakat aynı acıyı tekrar yaşatmak istemedim beni seven insanlara. Tüm bunlara rağmen hayat devam ediyor, öyleyse bir şeyler yapmak gerekli önce kendin sonra seni sevenler için. İşte bu arzu beni hayata bağlıyor. Sen bu zinciri bir yerde kırmazsan, bu lanet hastalığa esaretin devam eder.