kocaman bir boşluk

[kefalet]

merhaba herkese kısa tutucam çünkü ayrıntılı yazarsam biteceğini düşünmüyorum
20 yaşındayım erkeğim 6 sene boyunca cinsel tacize maruz kaldım 18 yaşında extacy kullanmaya başladım ve 2 sene kullandıktan sonra kötü trip denilen şeyi yaşadım ve bıraktım ailemin de desteğiyle,şuan üniversite hazırlıkta yurdda kalıyorum bıraktıktan sonra 3 ay kadar panik atak yaşadım ağır bi şekilde
ve çok çok ağır depresyonlara girdim hepsine göğüs gerdim hiç pes etmedim hepsini ailem için yaptım ama şuan okadar hedefsiz isteksizimki birtürlü yolumu bulamıyorum insanlardan kendimi inanılmaz bi şekilde soyutladım zaten çok uzun süre sosyalleşme konusunda sıkıntı yaşadım şuan yurt odamda tek başımayım okula gidince tek takılıyorum sanki ruhum yokmuş gibi hissediyorum panik atak hala devam ediyor ama ölmekten korkmadığım için umursamıyorum bazen keşke dursa diyorum kalbim karaciğerimde hasarlar var tansiyonum sürekli yüksek kalbim bazen okadar sert çarpıyorki tüm vücudum titriyor kendimi çok yanlız hissediyorum insanların arasına girmek onlarla takılmak normal gençler gibi gezmek tozmak istiyorum ama bir türlü yapamıyorum hergün uyanıyorum ve sadece hayatta kalmak için besleniyorum ailem üzülmesin diye okula gidiyorum başka yaptığım hiçbirşey yok ne kendimde bi gelecek görebiliyorum nede insalara yararlı bir birey.otsuz hapsız bir hayattan zevk alamıyorum normal insanların zevk aldığı şeylerin hiçbiri çekici gelmiyor bu hep böyle devam mı edicek yoksa ilerleyen zamanlarda bende aşık olup dostluklar kurup hayattan zevk alabilecekmiyim inanın ruhum yoruldu 12yaşımdan beri savaşıyorum herşeyle tek başıma mücadele ettim ama artık güçsüz hissediyorum kendimi spora gitmiyorum hobilerim yok arkadaşlarım yok aslında çok dolu bi insanım her kesimle arkadaşlık kurabilecek kapasitem var ancak onlarla yapıcağım hiçbirşey beni çekmiyor birisiyle dışarı çıkmak bana işkence gibi geliyor böyle olmak istemiyorum halsiz hissetmek istemiyorum.ölmekten korkmak istiyorum bi yaratıcının olduğuna inanmak istiyorum hedeflerim olsun istiyorum ama bomboşum karadelik gibiyim böyle bi dönemden geçen varmı tavsiyelerinizi bekliyorum şimdiden çok teşekkür ederim sormak istediğiniz herşeyi sorabilirsiniz benimde belli bir birikimim var kendi sorunlarınız hakkındada soru sorabilirsiniz

[beni benimlebirak]

Başına gelenler senin sorunun değil. Sorun nerede kimde ise oradan uzaklaşarak kendini dinle sonra doğruyu seçeceğine inanıyorum.

[dreamer8]

İşte her cinsel tacize uğrayan birey aynı tepkileri vermiyor. Ev içi mi, akraba mı, arkadaş mı, yabancı mı bilemiyorum, kim tarafından uğradıysan, kimi evden kaçıyor, kimi savunmaya geçiyor, kimi şikayetçi oluyor, kimi boynunu büküp kaderini kabulleniyor. Yaşadıkların senin suçun değil. Bir şekilde tacize uğradın, ruhunda yaralar açıldı ama geçti artık. Şimdi yaraları sarma zamanı. Hayatından vazgeçmiş bir insan görüyorum karşımda. Hoş, bizler de pek bağlı değiliz ama bir şekilde bu sınavı vermeliyiz..Dikkat edersen kimi insanlar çok şanslı, çok mutlu, kimileri de çocuklukta, gençlik yıllarında, taciz, hastalık, fakirlik, kavga, istismar, vs. en ağır şeylerle sınanıyorlar. Demek ki neymiş, dünyanın adaleti yokmuş. Peki bizim seçmediğimiz bir kader, felaketler, sence piyango mu? Yani şanslı olan güzel hayat yaşar, şanssız olan kıvranır. İkisi de ölür. Asla. Allah böyle bir haksızlık yapmaz. Her ne sıkıntı yaşamış isen, muhakkak gün gelince ödediğin tüm bedellerin karşılığını alacaksın. Ölümden sonrası olmayan bir hayatı ve Yaratıcının olmama ihtimalini zihnim kabul dahi etmiyor. Adalet yoksa Allah vardır. Dünyada adalet yok. Esedin canı isteyecek. Bir kelimesiyle, pazar yerindeki 100 canı öldürecek. Sonra da toprak olacak ve diriltilip hesap vermeyecek. Sence bunu mantığın alıyor mu? Rahat ol, Allah var. Sen bilmiyorsan bile, ben biliyorum merak etme, var çünkü

[ulver]

merhaba herkese kısa tutucam çünkü ayrıntılı yazarsam biteceğini düşünmüyorum
20 yaşındayım erkeğim 6 sene boyunca cinsel tacize maruz kaldım 18 yaşında extacy kullanmaya başladım ve 2 sene kullandıktan sonra kötü trip denilen şeyi yaşadım ve bıraktım ailemin de desteğiyle,şuan üniversite hazırlıkta yurdda kalıyorum bıraktıktan sonra 3 ay kadar panik atak yaşadım ağır bi şekilde
ve çok çok ağır depresyonlara girdim hepsine göğüs gerdim hiç pes etmedim hepsini ailem için yaptım ama şuan okadar hedefsiz isteksizimki birtürlü yolumu bulamıyorum insanlardan kendimi inanılmaz bi şekilde soyutladım zaten çok uzun süre sosyalleşme konusunda sıkıntı yaşadım şuan yurt odamda tek başımayım okula gidince tek takılıyorum sanki ruhum yokmuş gibi hissediyorum panik atak hala devam ediyor ama ölmekten korkmadığım için umursamıyorum bazen keşke dursa diyorum kalbim karaciğerimde hasarlar var tansiyonum sürekli yüksek kalbim bazen okadar sert çarpıyorki tüm vücudum titriyor kendimi çok yanlız hissediyorum insanların arasına girmek onlarla takılmak normal gençler gibi gezmek tozmak istiyorum ama bir türlü yapamıyorum hergün uyanıyorum ve sadece hayatta kalmak için besleniyorum ailem üzülmesin diye okula gidiyorum başka yaptığım hiçbirşey yok ne kendimde bi gelecek görebiliyorum nede insalara yararlı bir birey.otsuz hapsız bir hayattan zevk alamıyorum normal insanların zevk aldığı şeylerin hiçbiri çekici gelmiyor bu hep böyle devam mı edicek yoksa ilerleyen zamanlarda bende aşık olup dostluklar kurup hayattan zevk alabilecekmiyim inanın ruhum yoruldu 12yaşımdan beri savaşıyorum herşeyle tek başıma mücadele ettim ama artık güçsüz hissediyorum kendimi spora gitmiyorum hobilerim yok arkadaşlarım yok aslında çok dolu bi insanım her kesimle arkadaşlık kurabilecek kapasitem var ancak onlarla yapıcağım hiçbirşey beni çekmiyor birisiyle dışarı çıkmak bana işkence gibi geliyor böyle olmak istemiyorum halsiz hissetmek istemiyorum.ölmekten korkmak istiyorum bi yaratıcının olduğuna inanmak istiyorum hedeflerim olsun istiyorum ama bomboşum karadelik gibiyim böyle bi dönemden geçen varmı tavsiyelerinizi bekliyorum şimdiden çok teşekkür ederim sormak istediğiniz herşeyi sorabilirsiniz benimde belli bir birikimim var kendi sorunlarınız hakkındada soru sorabilirsiniz

Selam. Sorunlarımız ve geçmişimiz o kadar benzer ki , yazını okurken bunu ben mi yazdım acaba diye düşündüm. Konuşabileceğimiz çok şey olabilir .

[montevo]

çok geçmiş olsun.ben olsam hastaneye yatardım.en azından kafamı rahatlatana kadar orda kalırdım.hayattan zevk almamana katılıyorum.