3 yıllık ilişkim bitti. Nasıl davranmalıyım ?? Yardımm

[dossantos17]

Öncelikle herkese Merhaba.Ben 23 yaşındayım.Erkeğim.Üniversite öğrencisiyim. Isparta'da okuluma devam etmekteyim.Bu sene uzattığım için 1 sene daha orada kalmak zorundayım.Kız arkadaşımla(başımın tacıdır hala)üniversite 1. Sınıfın son günlernde tanıştık.Ve bu ağustos ayına kadar devam ettik.Herşey çok güzel gidiyordu. Ben kendimden çok onu düşünürdüm.Onun mutluluğu benimkinden önemliydi.Çünkü o mutlu olunca ben mutlu oluyodum zaten. Hep beraberdik.Her anımız hep beraber geçti.Başka kimseye ihtiyacımız yoktu.Ben erkek olmama rağmen arkadaşlarımla hiç arayıp dışarı çıkalım teklifinde dahi bulunmadım.Çünkü her anım onunla güzeldi. Son senemizde her anımızı beraber yaşıyoduk ve monotonlaşmaya başlamıştı. Aynı evde kalıyoduk.Biraz farklı insanlarla da olmamız gerektiğini, farklı ortamların ikimizede iyi geleceğini, ilişkimize de iyi geleceğini söyledim.Ama bunu kabullenmek istemedi.Ödev yapmaya kendi evime gidecek olsam buna bile darılırdı.Zorla giderdim.Zaten bende onsuz vakit geçirmeye bayılmıyodum. İlişkimiz için bu durumun doğru olabileceğini düşündüm. Onun son senesiydi ve hep beraber zaman geçirmemiz gerektiğini söylüyodu.Ve haklıydı çünkü belkide bu kadar yakın bir daha evlenene kadar olamayacaktık.Ama son zamanlards tartışır olmuştuk. Kavgalar ediyoduk.Birbirimizi üzmeye başlamıştık. Ama ben sevgimden,aşkımdan,verdiğim değerden çok emindim.Çünkü bütün hayallerim onunlaydı.Neyse onun okulu bitti, son sene kpss kursunada gidiyordu.Ve psikolojisi çokta iyi değildi.Kazanma kaygısı vardı.Bende hep destek olmaya çalışıyodum her anlamda.Oturup defter açmam hayatımda ama mesela onunla beraber test çözüyodum sıkılmasın daha eğlenceli olsun diye ama dediğim gibi tartışmalar da yaşıyoduk ve bu onu kötü etkiliyodu. Ve ben böyle olsun istemiyodum. Bu durum beni de kötü etkiliyodu. Sanki yolunda giden birşeyleri ben bozuyomuşum gibi hissetmeye başlamıştım. Her ne olursa olsun hep kendimi suçluyodum ve her konuda onu alttan alıp ben özür diliyodum.Sonra okul dönemi bitti ve ben ankara'ya döndüm.O da kendi memleketine. Sınava girdi ve çok ümitli konuşmadı. Ama aramızda bi soğukluk olmaya başlamıştı. Bende çalışmaya başlamıştım. Kendi dükkanımızda. Amacım para biriktirip onu bu sınav stresinden uzaklaştırmaktı. Bunun için uğraşıyodum. Ama sürpriz yapmak istediğim için bunu açık açık ona söylemedim. Benim işim çok yoğun olduğu için çok fazla mesajlaşamıyoduk. Sabah ve akşam iş çıkışı ya konuşuyoduk ya da mesajlaşıyoduk. Bazen de ben akşam aradığım zaman açamıyodu telefonu. Ailesinin yanında rahat konuşamadığı için. En son sınavı kazanamadı. Ağlayarak beni aradı. Olmadı dedi. Bende üzlecek hiçbir şeyin olmadığını önünde kocaman 1 yılın onu beklediğini söyledim. Geçen seneye tecrübe olarak bakması gerektiğini söyledim. Ve o aralar iyice kötüydü psikolojisi az konuşabiliyoduk. Bazen konuşamıyoduk. Benim işlerim çok yoğun oluyodu bazen sabah 8 akşam 10 çalışıyodum. Ve çok zaman ayıramıyodum. Sabah ve akşam işten vakit buldukça da mesaj atıyodum. Az da olsa. Sesi tuhaftı bigün konuşmak istemiyo gibiydi bende istersen konuşmayabiliriz dedim. Zorla konuşuyomuş gibi hissettim. Yok dedi ne alakası var asıl sen hiç konuşmuyosun dedi. Yok falan dedim ben öyle sezdim dedim sesinden. Yok dedi bi anda kapattı telefonu. Mesaj falan attı. Herşey bitti dedi. Çok ilgisizsin. Kimler aradı destek verdi sen aramadın falan dedi. Bende yapma etme dedim. Herşey bu kadar kolay bitmesin dedim. Sayfalarca yazdım özür diledim. Ama kabul etmedi. Aradım ve ilk defa telefonumu açmadı. 10 defa aradım açmadı. Çok kötüydüm. Elim ayağım titriyodu ve ilk defa onu bu kadar kaybetme korkusuna kapılmıştım. Çünkü onu çok seviyordum. 1 gün falan mesaj atmadı. Sonra nasıl olduğunu merak ettim dedi. Bende ne önemi var falan dedim. Ve sonrasında böyle böyle konuşmaya başladık. Normal şekilde havadan sudan gülebiliyoduk yine. İş ilişki konusuna gelince en acıtıcı şekilde konuşuyodu ve bitti diyodu.İmkansız artık diyodu.Ve ben çok üzülüyodum.Elimden ne geliyosa yapmaya hazırdım.Çünkü ben onu çok seviyodum ve hala seviyorum. Böyle ayrıldıktan sonra 20 gün normal şekilde konuştuk ettik. Sonra işe başladı. Bende ilk gününde çiçek yolladım ve çok mutlu olduğunu söyledi. Ama oda işe başlayınca muhabbetimiz azalmaya başladı. Ve benim aklımda hep böyle böyle beni unutacak korkusu vardı.Ve ben bu süreçte bütün hatayı kendim üstlendim. Ne olduysa herşeyin sorumlusu benim dedim. Defalarca kez özür diledim. Bundan hiç gocunmadım. Ama umutlarım yavaş yavaş azalıyodu. Kendimi çok kötü hissediyodum. 92 kg idim 74 kg a düştüm. Yemeden içmeden kesildim. Çünkü o kafasında bitirmişti. Ve ben bunu hiç istemiyodum. Biliyodum oda beni seviyodu ama hiçbir şekilde taviz vermiyodu. Ve dediği laf şu: benim hayatımda senden başka kimse olmayacak , kendimi işime ve aileme adayacağım. Dayanamıyodum artık. Gece otururken gittim araba kiraladım ve yanına gittim habersiz. Çünkü artık onu görmeliydim.Konuştuk dolaştık 3 4 saat zaman geçirdik. O çalışıyodu zaten işten sonra görüşebiliyoduk. Bir gün daha oturduk yemek yedik. Benim kendimi anlatma fırsatım oldu. Ve çok güzel davrandı. Cok mutlu olduğunu ve beni görmenin mükemmel olduğunu falan söyledi. Ve en son dönüyoken Ankara'ya havalara uçuyodum.Ayrıldıktan sonra ilk defa olumlu bi hareket gördüm ondan. Ama herşeyi zamana bırakmamızı ve fazla konuşmamamız gerektiğini söyledi. Bende kabul ettim. Ankaraya geldikten sonra herşey iyi gibiydi ama bikaç gün geçti yine aramız soğudu. Yine pek konuşmadık falan. Sonra okul dolayısıyla ben ıspartaya gittim. Çok stresliydim. Odamda heryerde onun hatırası vardı. Yazdığı notlar ,aldığı hediyeler ,beraber aldığımız eşyalar herşeyde bi izi vardı. Ve onsuz yaşamak imkansızdı.Ben çok kıskanç biriyim ama belli etmem karşı tarafa bunu. Sosyal medyada benim istemediğim tarzda fotoğraflar koydu. Hiç önemli değildi. Çünkü tek önemsediğim şey onun hayatıma tekrar girmesiydi. O ne yaparsa yapsın ben herşeyi kabullenecektim. Hiçbirşeyin önemi yoktu benim için artık. Kendimi hiç önemsemiyodum. Varsa yoksa o. Onu çok seviyodum. Ben izin gününü öğrenmek için aradım. İşte izin gününde konuşalım edelim. Görüşelim güzel vakit geçirelim. Eskiyi unutalım. Benim ne kadar değiştiğimi görsün ne kadar akıllandığımı görsün istiyodum. Çünkü hiçbirşey önemli değildi ondan başka. Benim tek emin olduğum şey kalbimde hissettiğimdi. Gerisi hiç önemli değildi. Gururum ve egom yoktu. Herşey ayaklar altındaydı. Yeter ki o geri gelsindi sadece düşüncem. Neyse aradım açmadı , yarın oldu aradım açmadı , yorgunm kusura bakma bugün izin günümdü gezdik falan dedi. Öyle diyince ben yıkıldım. Çünkü ben izin gününü öğrenmek için arıyodum. Yarın oldu yine sosyal medya da fotoğraf paylaştı. Erkek bi çocukla birbirlerinin fotoğrafını paylaşıyolar. Bu durumun benim hiç hoşuma gitmeyeceğini biliyor. Ama bilerek yapıyor. Sordum işte ne yaptın izin gününde falan. O çocuğu gezdirdim falan dedi. Sinemaya gittik çok yoruldum falan dedi. Ben evin içinde dört dönüyorum. Sabah kalktım evde 4 km yürümüşüm. Delirmek üzereyim. Dayanamadım atladım otobüse yanına gittim. Habersiz yine çünkü haber versem gelme diyecek biliyorum. Gittim bu sefer hiç hoşuna gitmedi. Bitti herşey dedi. Eskiden az da olsa umut vardı dedi. Şimdi o da yok dedi. Niye geldin ki falan dedi. Çok kötü oldum. Benim buraya gelme sebebim seni 10 saniye görüp geri gitmekti dedim. Ama öyle konusunca hayatımda hiç olmadığım kadar kötü oldum. Ama en son giderken artık yalvarıyodum. Çünkü onu çok seviyodum. Yaptığı hiçbirşey umrumda değildi. Son otobüse binerken bi kere güldü ve sarıldı. O bana yetti. O kadar mutlu oldum ki saniyelik gülümsemesine anlatamam. Unutalım bugünü dedim ona binmeden. Tamam dedi. Ve yolda ıspartaya dönerken hep mesaj attı. Özür diledi. Ben öyle davranmak istemedim dedi. Ben yine havalara uçuyorum. Ispartanın fotoğrafını at dedi. Yağmurluydu hava. Keşke orada olsam dedi. Ben yine çok mutlu oldum. Ama birkaç gün geçince yine aynısı oldu yine soğudu. Ümitlendikten hemen sonra çok kötü oluyodu. Sonra arama dedi bana. Bende aramadım ne kadar zor olsada aramadım. O aradı bi kere sonra. Mesaj attı. 4 5 gün sonra. 2 mesaj atıyodu iyi geceler diyodu ben inanılmaz mutlu oluyodum. Arıyodu sesim değişiyodu. Mutluluktan konuşamıyorum. Sonra yine aramadı. Ben aradım bu sefer. Mesaj attım. Derken en son teyzesiyle konuşmak için Burdur'a gittim. Durumu anlattım. Ne suç , sıkıntı varsa dedim hepsini ben yaptım. Ben onu kesnlikle kaybetmek istemiyorum. Ne fedakarlık yapılacaksa yapmaya razıyım dedim. Durumu anlattım. Teyzesine anlatmamdaki amaç benim yanlışlarımı yüzüme rahatça söyleyebilir. Beni korumadan bana anlatabilir. Kendimi ondan dinlemek istedim. Hatalarımı yüzüme söylesin diye. Ve nasıl davranmam konusunda yardım almak için. Konuştuk falan sonra ben ısparta'ya döndüm. Teyzesi konuşmuş onunla. Konuşurken baş tacı gözünden yaş akıtmış. Çok üzülmüş anlatırken teyzesine. Teyzesi beni aradı bu kıza ne yaptın dedi. Canından bezmiş gibi davranıyo dedi. Anlattıkları şeyler ufak tefek yaşadığımız kötü anları hep bi sorunmuş gibi anlatmış. Olumluya dair hiçbirşey anlatmamış. Ben teyzesinden böyle duyunca çok daha fazla üzüldüm. O arada da yakın arkadaşı vardı denizli de.onun yanıa gidiyoken mesaj geldi. "Benim seninle olmam imkansız. Ne zaman konuşmak istersen ben burdayım. Ama farklı birşey sezersem bi daha konuşmam dikkat et kendine" diye mesaj atmış. Çaresizliğim üzüntüm yüzümden okunuyodu. Ben onun arkadaşının yanına gidiyoken böyle bi mesaj gelmesi beni bitirdi. Ben hatalarımı daha çok nasıl görürüm ve nasıl düzeltirim diyoken, o bana böyle bi mesaj attı canı sağolsun hiç önemli değil, ama kalbimi biraz kırdı özellikle son cümle biraz acıttı. Evet şuan çok kötüyüm. Ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyorum. Onu geri kazanmak için binlerce sayfa makale okudum. Kitaplar okudum. Aklımdan o an ne geçiyosa yaptım. Ama olmadı. Umut varmı içinde hala derseniz onu bile şuanda bilmiyorum. Değer verip okursanız ve yardımcı olursanız minnettar kalırım. İmla hataları için şimdiden özür dilerim. Saygılarmla

[dreamer8]

Baya uzun olmuş, tamamını okuyamadım ama çok sağlıksız bir durum olduğu ortada. Evlenseniz tükettiniz çoğu şeyi, ayrılsanız boşluğa, bunalıma düşüyorsunuz, farklı kişilere yar olsanız ne kadar masum bilemedim dostum ama eminim kızın ailesi, kızlarının Ispartada geçirdikleri bu 3 seneden haberdar değildir ve haberdar olsa da asla memnun olmazdı...İnsanlar duyguları ölümüne tüketiyor, içlerindeki boşluğu kontrolsüz duygularla kapatmaya çalışıyor, hastalıklı hislerle çıkılan maceraları masum kelimelerle nitelendiriyorlar. Adına aşk deme bunun, ayrılık da deme sakın. Yeni nesil aşk bu, "aşkınız".....