Alıntıgeçmiş olsun. kendinize bir uğraş bulunuz.psikolog ile tedavinizi destekleyiniz.umudunuzu kesmeyin.Allah büyüktür.
İçim sıkılıyor,üzülüyorum...
Merhabalar, Okb ve Sosyal Fobi hastasıyım tedaviye 6 ay önce başladım fakat şu sıralar okul açıldı ya moralim çok bozuldu hiç yüzüm gülmüyor hep somurtkanım resmen içim daralıyor her an ağlamak istiyorum saatlerce ama ağladığım belli olsun istemiyorum bu yüzden her gece gizli gizli ağlıyorum gün içinde boş boş geziyorum ve herkes ''ohh ne güzel iş yok okul yok'' deseler bile benim içim yanıyor hem 2 tane hastalık var hem de okul hayatım sırf bunun yüzünden yok oldu otobüs duraklarında öğrenci görünce veya kırtasiye veya Avmlerde çanta filan görünce ya da kızlı erkekli okul çocukları grup halinde görünce içim sıkılıyor bir yanım ölmek ister gibi oluyor diğer yanım ''ölsen ne olacak sanki bu hayatı yaşamadan ölmüş olcan'' diyor. Her gece ağlıyorum herkes okula giderken çalışmak istemiyorum çok huzursuz ve içim kapkara bir yer gibi hissediyorum bazen sıkıntıdan yüreğim ağzıma geliyor gibi oluyor korkuyorum hasta olucam diye ama ağlamak istiyorum delicesine. Ne yapmalıyım sizce ben arkadaşlar?
geçmiş olsun. kendinize bir uğraş bulunuz.psikolog ile tedavinizi destekleyiniz.umudunuzu kesmeyin.Allah büyüktür.
beni ancak bir benzerim öldürebilir..
Neler hissettiğini anlatmışsın, biraz da kimsin, nerde yaşıyosun, ne iş yapıyosun veya hangii bölümde okuyosun.. bu gibi şeylerle kendini tanıtsan daha iyi olur. kardeşlerin var mı? kiminle yaşıyosun gibi..
Bunları bilirsek daha doğru cevaplar yazabiliriz.
Adım İsmail bursada yaşıyorum okul iş yok evde boş boş ilaç içiyorum sadece o yüzden okullu görünce sıkılıyorum üzülüyorum ben okulu hastalık yüzünden bıraktım işe de gitmek hiç istemiyorum herkes okurkenstranger Nickli Üyeden Alıntı
Allah büyük biz küçüğüz işte bea bak sürünüyoruz...
Ben de okul zamanı iki sene üstüste sınıfta kaldım psikolojik sorunlardan, bir sene de kaydı dondurdum ama bitirmek nasip oldu, geri dönebilirsin, bu sene olmazsa seneye. Pes etme, ilaçlarını kullan, tedavini ol, bence sen de başarabilirsin. Zor biliyorum ama bunu yapabilirsin, sınırlarını zorla.
Hayat çok acımasız bea
Öncelikle ilaçlardan, Allah'tan, yada başka şeylerden medet umma. bir kurtarıcının gelipte seni kurtarmasını, herşeyi yoluna sokmasını bekleme. Herşeyi mahfedecek kişi de, herşeyi mükemmel hale getirecek kişi de sensin. Ama evde oturarak olmaz bunlar. Okul okumak zorunda değilsin, toplumda okul okuyan insanların akıllı ve aydınlık insanlar olduğu algısı var ama en büyük yöneticiler, sanatçılar vb. okul falan okumamış insanlar.
Yine de sana okula gitme demiyorum, gitmen gerektiğini hissediyosan gitmelisin. Şimdi bu anlattığım şeylere devam ederdim ama benim burdan söyleyeceğim şeyler, sana diğer kişilerin söyleyeceği şeylerden farksız olur. Onu yap, böyle yap, şunu yap vs vs..
Zaten sana kendini tanıt demiştim, çok az tanıtmışsın bütün sorulara cevap da vermemişsin, heralde bitmiş tükenmiş hissediyosun kendini. Daha hangi okulu bıraktığını bile bilmiyorum, lise mi üniversite mi? Artık söylemesen de olur.
Önce kendi hatalarını ve yanlışlarını tespit et, sonra başkalarının sana yaptığı yanlış davranışları tespit et ve benzeri davranışlarla tekrar karşılaşırsan bidahaki sefere onları uyar. Kendi hatalarını da uzunca düşün. Öyle 5 dakikalık bişey değil bu. Giyim tarzını güzelleştir, iyi giyinmek için pahalı giysilere gerek yok, kendi tarzın olsun. Düzgün oturş pozisyonu ve düzgün yürüme tekniklerine çalış.
Madem evdesin, bu tarz çalışmaları yapacak çok vaktin var. Sabahları erkenden uyanıp koşuya çık, ciğerlerin sökülene kadar koş sonra eve gelip duş al, kahvaltını yap.. Böyle yaparsan akşamları da erken uykun gelir. Gece hava karanlıkken uyumak daha faydalıdır. En önemlisi, senin gerçekten iyi bişeyler yapmayı istemendir, gerçekten istersen yapacak bir yol bulursun. Şu an senin canın başarısız olup bu vesileyle evde oturmak istediği için bu haldesin.
Çok bilgilisin sen gerçekten senin hastalığın ne kardeş
Hastalığıma bir isim veripte hasta olduğumu kabullenirsem, "ben hastayım öyleyse bu hastalığın belirtisi olan sorunları yaşamalıyım" şeklinde bir düşünce tarzım oluşabilir, bu yüzden hastalık olarak düşünmüyorum, ama küçük yaştan yetiştirilme tarzım yüzünden şimdi bazı sorunlar yaşıyorum. Sorunların üzerini örterek gizlemek yerine köklerinden söküp atmanın yolunu arıyorum.
Sosyal konularda sorunlar yaşıyorum. Şimdiye kadar pek bişeyi değiştiremedim ama çoğu şeyin farkına vardım. Hangi huyumun neden olduğunu anladım. Bundan sonra ne yaparsam ne olur, bunu tahmin edebiliyorum. Çözüme gidebilmek için bir psikoloğa ihtiyacım olduğunu anladım.
Ama şunu da biliyorum, psikoloğa gidince psikolog benim sorunlarımı çözmeyecek, birlikte çözüm yolunu bulacağız, bana yolu gösterecek, nasıl yapmam gerektiğini söyleyecek ve sorunu çözecek kişi yine benim. İçinde bulunduğum bu durumdan da memnun değilim tabi.
Yetkileriniz
Yer imleri