Küçükken çirkin sayılabilecek biriydim. Kulaklarımın kepçe olmasıyla,kaşlarımın kalın olmasıyla sivilcelerimle dalga geçildi.Cesaretim sıfıra indi.Sonradan toparlamaya çalıştım ama insanlar hep karşımda engel olup bu sefer de davranış olarak benim düzelmeme izin vermediler.
Sevdiğim kızlar oldu reddedildim sorun küçüklükten gelen özgüvensizlik oysa ki onlara açılmak bile ne olursa olsun özgüven değil miydi?İnsanlardan nefrete diyorum kendim de dahil.En çok da kendimden.Benim suçum değil diyorum bazen içimden bazense kendime küfür ediyorum bu dünyadaki en mal insansın diye.Yaşıtlarımın sevgilileri varken ben ''yakışıklı'' sayılan biri olduğum halde küçüklükten sonra toprarlayamadım.Normalde eğlenceli bir insanım ama moralm bozuk oldu mu ağlarım erkek olmama rağmen.Üniversite öğrencisiyim ve psikologun ya da ilaçların durumumla ilgisi olmadığına eminim.Ne yapmalıyım?Şu an tek arkadaşım bilgisayar.Hiç benimle alay etmiyor hep ne istersem yapıyor.Şu ana kadar beni üzecek birşey yapmayan tek şey o.
İnsanlar çok safsın der öyleyim özgüvensiz olduğum için bir kişiyi haksız bulsam bile, söylemeye korkarım benle arkadaş olmaz yine yalnız kalırım diye.
Ne yapmalıyım hiç bilmiyorum.Samimi bir itiraf belki ama bunu yazarken dahi çekindim.Biriniz bana deli der diye.
Konu Iwannagetrid tarafından (26-09-2015 Saat 01:05 PM ) değiştirilmiştir.
Yer imleri