Bugün yanıma kardeşim ve 40 günlük oğlu miniğim daddum yeğenim geldi. Yaklaşık 20 gündür yalnızım bu evde, annemler köye gittiler fındık için. Önceki seneye kadar hiç istemediğim halde ben de bu aylarda onlarla beraber gidiyordum. Bu sene bu okb denen pislik abartinca kendini ve bana bedeller ödetince kimse fındık konusunda baskı yapmadı köye gelirsin ama fındığa gitmezsin düşünce buydu, evet yıllardır istemeye istemeye gittiğim kaçmak için yer aradığım fındıktan yırtmıştım. Üstelik kendiliğinden olmuştu bu bunun için artı bi çaba göstermemiştim. Fakat içten içe zoruma gidiyordu bu durum, o kadar mı kötüydü durumum bizim fındık işinden yırtmak zordur senelerdir ne çektiğimi ben bilirim, son bi hafta kala bi şekilde tüyerdim hep sınav vs diye, ama son haftaya kadar mecbur giderdim aslında güzeldi de. Her neyse madem dedim bi işe yaramicam köye gitmemin anlamı yok. Annemler çok ikna etmeye çalıştı, 26 yaşında olmama rağmen annem doğru dürüst tek başıma bırakmamıştır beni evde korkarım diye, kardeşimi de öyle, annem çok iyidir bizim için çok endişelenir, aklım sende kalacak diye diye gitti köye, 20 gün oldu nerdeyse hala tlfnda gelmedin aklım sende diyo korkuyosan yarın gel canım annem. Geçen perşembeden bu yana dış kapının önünden sesler geliyordu tık tık diye ama çok fazla ses çıkıyordu neredeyse odadan duyuluyordu tırstım tabi ki ama kapı kilitli diye öteledim ayrıca kesikli kesikli oluyordu bu sesler, dün geceden bu sabaha kadar kesintisiz o kadar ses geldi ki bildiğin dışarda biri çalışıyo, tık tık tık. Büyük ihtimal bi hayvan. Korktum. Bu sabah annemleri arayıp sesi dinlettim annem telaşla korkma yarın köye gel dedi canım annem yok dedim o kadar gün tek kalmışım şunun şurasında ne kaldı gelmenize. Iste sonrasında kardeşimi aradım gel kurtar beni kuşatıldım aldı çocuğunu damladı biraz sonra güzel kardeşim. Onunla tlfnda konustuktan sonra sesler kesildi. Ve az önce gittiler yanımdan yine ses yok. Ve onlar giderken arkalarindan ağladım yalnızlık bana yaramadı çok duygusallaştım. Dedim ki kendime al işte yine yalnız kaldın. Ben hep yalnız kalmak zorundayım. Bi çocuğum olmicak bi eşim bi yuvam. Böyle gelecekler sonra gitmeleri gereken yerlere gidecekler. Kardeşim 20 yaşında oğluna bakarken gözlerinin içi parlıyor, onu severken, onunla konuşurken... O kadar güzeller ki. Ben de ne denir ona yardimci rolleri üstlenen imrenen kişiyim. Neyse iyi ki böyle bi ailem var.