Boşanma üzerine akıl istiyorum...

[redneck]

Merhabalar,

arkadaşlar 6.5 yıllık bir evliliğim var ve bu evlilikten 5 yasında bir oglum var.
Esimle son 4 senedir sürekli tartışıyoruz,sürekli küsüyoruz ve malesef bizim küslüklerimiz çok uzun sürüyor.Yeri geliyor 2 hafta konuşmuyoruz yeri geliyor 2 ay konuşmuyoruz.
Ben erkek olarak daha fazla dirayetliyim,daha fazla soğuk kanlıyım.Bir yavrumuz var,onun hatrına günden güne tükenmeye razıyım diyorum ama esim artık her uzun küskünlüğün ardından ayrılığı dile getiriyor.
Bende artık yoruldum bıktım,sürdürmek istemiyorum evliliğimi.Evliliğim artık bir anlam ifade etmiyor,sırtımda bir yük büyük bir çile olarak görüyorum ama oğluma kıyamıyorum..
Babasız yada annesiz büyümenin ona ne zararlar getireceğini kestiremiyorum,benim yanımdayken anne demesi beni parçalar.Eşim bu konuda cok saglam,gerekirse oglumuz sende kalsın diyebiliyor.
Elbetteki oglumun bende kalmasını istiyorum bende ama her ne kadar cigerim parcalansada yavrumun annesiz büyümesini kabul edemiyorum,zaten bu yüzdendirki eşimden boşanamıyorum.
Sırf yavrum için istemedende olsa sürdürüyorum evliliğimi ve ne tavırlara laflara katlanıyorum.Yeterki mutsuz olmasın,eksiklik hissetmesin.
Cocukta sanki büyümüşte kücülmüş,hissediyor bazı şeyleri.Gelip bana baba siz ayrılıcakmısınız,ama ben cok üzülürüm.Ben annemle kalırsam seni özlerim,senle kalırsam annemi özlerim diyip duruyor.
İnanın cigerimi söküp alsalar böyle sızlamaz,böyle acı duymazdım.Bir erkek olarak yavrumun sevgisinden acizlikler içerisinde yüzüp duruyorum.
Benim cevremde gördüğüm duydugum erkekler böyle değil,adamlar ayrılıyor ve umurlarında bile olmuyor geride bıraktığı eşi ve cocukları.Ben yapamıyorum.

Eşim aşırı disiplinli,aşırı katı,aşırı dik kafalı ve aşırı otoriter.Kardeşleri arasında en büyüğü,2 kardeşi var ve 2'sininde ömrünü yiyor.
Giydikleri kıyafete,yedikleri yemeğe,oturmalarına kalkmalarına konuşmalarına herşeylerine karışıyor.Elbetteki bu karakter oglumada sürekli baskı yapıyor,sürekli pasifize ediyor cocugu herşeyde.
Eşimin annesinin psikolojik rahatsızlıkları var,ne gibi rahatsızlık yaşıyor bilmiyorum ama içtiği hap'ları kullanmadıgında ölü gibi 1 gün boyunca uyuyor resmen dökülüyor.
Eşimde aynı tepkiler yok ama oda sıkıntılı.Acaba ırsi'midir diye düşünüyorum..Cok alıngan,cok sinirli,cok dikkafalı.Söylediği sözün üstüne söz söyletmiyor,ufacık bir tavsiyede bulundugunda dahi olaki kabul etmiyim hemen tepki gösteriyor.
Atıyorum akşam iş çıkışı telefonda salata yap diyorum bolca,bana nar ekşisi koyayımmı salataya diyor. yok sadece limon sık yeter dedimmi verdiği cevap şu '' iyi ben bir şey demedim naparsan yap ''
yani inanamıyorum,bu nasıl bir tepkidir anlamıyorum.Sonra elbetteki erkek olarak sinirleniyorum,bende söleyeceğimi söylüyorum.
Sonra hiç haksızlık payı yokmuş gibi konusmuyor benimle,suratından düşen bin parça oluyor.1 gün 2 gün konuşmayınca ben yumuşuyorum,hitabetimi yumuşatıyorum,kelimelerimi güzelleştiriyorum ama o yine aynı.

En ufak bir eleştiriye tahammulu yok..oldu ki oğlumun çok üzerine gidiyor,uyarıyorum yapma yazıktır cocugun pasif yetişmesine sebep olur bu davranışların diyorum.
Hemen başlıyor ''sana kendimi begendiremedim,ben herkezden iyi annelik yapıyorum,senin çocugun oldugu kadar benimde cocugum,böyle yaparak şımartırsın'' bilmem ne bilmem ne.
Ya arkadaş ben senin anneliğini sorgulamıyorum elbette iyi annelik yapıyorsundur sana göre ama bu yaptığın hatalı bunu kabul et.Etmiyorsanda cocuga böyle davranmayı kes diyorum.
yok..yine ben hatalıyım,yine o dogru davrandı ben kötülük yaptım.

Annesi özellikle çok destekliyor kızını,oglum daha 1.5 yasındayken yaptıgımız tartışmalardan ötürü al çocukta sende kalsın siz boşanın,bu evlilik böyle gitmez diyen bir kadın!
1.5 yasındaki cocuk nasıl bırakılır,anneden yoksun kalması nasıl düşünülebilir biri bana izah etsin lütfen.

Velhasıl arkadaşlar,ip kopma noktasına geldi.Sizlerden akıl istiyorum nolur,boşanırsam cocugumun psikolojisi nasıl olur,yukarıda anlattıgım şartlar altında bendemi kalması hayırlı olur eşimdemi.
olduki bende kalmasını ben ısrarla istedim,hukuken haklılık payım nedir? Bildiğim kadarıyla 5 yasından sonra babaya verilebiliyormuş cocuk,doğrumudur?bunun için gerekli şartlar nedir?
Boşanma sonrası maddi manevi getirilerim,götürülerim ne olur.Bu konuda tecrübeli erkekler özellikle sizlerden ricam,aynı durumu yaşayanınız varsa durumunuz nasıl oldu?neler eksilttiniz hayatınızdan,neler kattınız?
bu sürecte neler yaşadınız,ne gibi manevi çöküşler,ne gibi kayıplar yaşadınız.


Yazım uzun oldu farkındayım ama daha yazacagım cok şey var,aslında yazmak isteyipte unuttuklarımda var.Aklıma geldikçe bu konu üzerinden eklemeler yapabilirim.

Lütfen bir yol gösterin,bir akıl verin ne yapayım...

[dreamer8]

---Sabırlar dilerim dostum. Demek ki sen de ailenle sınanıyorsun. Bir dönemeçtesin ve karar almak da hiç koaly değil.
---Eşin muhtemelen çalışan bir kadın. Ne iş yapıyor??
---Boşanırsanız yine muhtemelen çocuğun velayeti annesinde kalacaktır.
---Evliliklerde bir kırılma noktası vardır ki, o nokta aşıldıktan sonra boşanmak, zorlayıp birbirini yemekten daha mantıklıdır. En sevimsiz helal boşanmadır. Buna da tek taraflı karar verilmemelidir ki sorun çıkmasın.
---Ben senin de bu evliliği sürdürüp böyle bir ortama tahammül etmek istediğini sanmıyorum.
---33 yaşında ve malesef hiç evlenememiş biri olarak evlilik konusunda elbette hiçbir tecrübem yok. Dağılan yuvaların en ağır bedelini malesef çocuklar ödüyor.
---Umarım kısa zamanda bu sıkıntılarınız çözüme kavuşur.

[redneck]

---Sabırlar dilerim dostum. Demek ki sen de ailenle sınanıyorsun. Bir dönemeçtesin ve karar almak da hiç koaly değil.
---Eşin muhtemelen çalışan bir kadın. Ne iş yapıyor??
---Boşanırsanız yine muhtemelen çocuğun velayeti annesinde kalacaktır.
---Evliliklerde bir kırılma noktası vardır ki, o nokta aşıldıktan sonra boşanmak, zorlayıp birbirini yemekten daha mantıklıdır. En sevimsiz helal boşanmadır. Buna da tek taraflı karar verilmemelidir ki sorun çıkmasın.
---Ben senin de bu evliliği sürdürüp böyle bir ortama tahammül etmek istediğini sanmıyorum.
---33 yaşında ve malesef hiç evlenememiş biri olarak evlilik konusunda elbette hiçbir tecrübem yok. Dağılan yuvaların en ağır bedelini malesef çocuklar ödüyor.
---Umarım kısa zamanda bu sıkıntılarınız çözüme kavuşur.

Cok teşekkür ederim ustadım cok sagol..Malesef öyle sınanıyorum ama dayanma gücümde kalmıyor,tek tesellim oglumu her akşam görmek her akşam onun kokusunu alabilmek.Bu güzellikten mahrum kalma korkusu beni bitiriyor ve bu yüzden boşanma kelimesi beni ürpertiyor ama artık bende tükenmek üzereyim.
Eşim çalışan biri değil hayır,ev hanımı kendisi.
Boşanırsak neden muhtemelen onda kalıyor velayet? Yani her ne kadar annesiz büyümek oğlum için iyi olmayacaksada ama eşimin tavırları siniri oğluma daha fazla zarar verir bence ve bunu mahkemede dile getirmem ne sonuç getirebilir? oda önemli.
Malesef biz o kırılma noktasını aştık,boşa dönüyoruz şu anda bunu net bir şekilde hissediyor ve kabulleniyorum.

Tekrar teşekkür ediyorum alakanız için.

[dreamer8]

Rica ederim kardeşim. Allah sıkıntılarınızdan düzlüğe çıkmayı nasip etsin. 10 yaşın altındaki çocuklar anneye fazlasıyla bağımlı olurlar ve annelerinin yanında olmalarını isterler, ki çok doğaldır. Eğer çocuk sende kalırsa, inan bu çocuk için daha zor olur. Buna mahkeme karar verecek. Annede kalırsa nafaka ödeyeceksin. Miktar hesaplamasını, gelirle oranını bilmiyorum. Belli aralıklarda elbette göreceksin, yatılı sende kalabilecek ve çocuk büyüyene kadar illaki anneyle yüzleşilecek sık sık. Keşke elimizden birşey gelse ama bunu sen ve eşinden başka hiçkimse çözemez.

[redneck]

Rica ederim kardeşim. Allah sıkıntılarınızdan düzlüğe çıkmayı nasip etsin. 10 yaşın altındaki çocuklar anneye fazlasıyla bağımlı olurlar ve annelerinin yanında olmalarını isterler, ki çok doğaldır. Eğer çocuk sende kalırsa, inan bu çocuk için daha zor olur. Buna mahkeme karar verecek. Annede kalırsa nafaka ödeyeceksin. Miktar hesaplamasını, gelirle oranını bilmiyorum. Belli aralıklarda elbette göreceksin, yatılı sende kalabilecek ve çocuk büyüyene kadar illaki anneyle yüzleşilecek sık sık. Keşke elimizden birşey gelse ama bunu sen ve eşinden başka hiçkimse çözemez.

Amin,insallah diyelim..Cok sagol ustadım.
Evet elbetteki oglum için annesinin yanında kalması onun açısından daha iyi ama annesinde psikolojik sıkıntılar,baskıcı olması,takıntılı olması onu etkiler diye korkuyorum.pısırık,kendine güveni olmayan bir çocuk olmasını istemiyorum yada tam tersi sürekli azarlanmaktan sürekli uyarılmaktan artık ar damarı çatlamış hiç bir şeyi sözü dinlemeyen çocuk olmasınıda istemiyorum.Buna istinaden benim yanımda kalmasını isterim ama yinede onu her ne olursa olsun anne şefkatinden uzak tutmak istemiyorum.
Çocuk bu ne kadar azar işitsede kalbi temiz,kötülük düşünmeyip ebeveynlerine sımsıkı sarılıyorlar
Şu satırları dahi yazdığıma inanamıyorum,nereden nereye geldik hayret..

Allah sonumuzu hayır etsin,bize sabır versin ve tabiki tüm bu durumda olan yada farklı durumda olup bunalımlar sıkıntılar yaşayan herkeze yardım etsin.

[öyle yani]

Benim annem babam yıllarca tartışır ve sürekli Boşanacagız deyip asla boşanmadilar.belli yaşlarda boşanmalarından korkumuz her çocuk gibi kimde kalırız mevzusu olurdu.kendi kendime diyorum.bir evlilik yürümüyorsa çocuklar için sürdürmek manasız.hergün kavga edip çocuğa yansıtacagınıza bir kere Boşanır ve üstesinden gelinir.belki ben psikoloji ile ilgilendim için biraz girişkenlik oldu ama kardeşim çok pasif.evlilikten korkan kız arkadaş edinmeyen biri.niye böylesin deyince çok zengin olunca evlenirim falan diyor.çünkü özgüven para sağlayacağını düşünüyor.Boşanmadan bir psikolog ile görüşün.eşinizı buna ikna edin.belki de sorun ççözülebilir birsey bilmiyorum.baktın olmuyor o zaman gönül rahatlığı ile Boşanırsın sen elinden geldiğince uğraştın.gene diyorum huzursuz bir ev boşanan aileden daha kötü.Boşanırsanızda belli şeyler vardır oğlunuza gene sahip çıkabilir en az zararla kurtarabilirsiniz.şimdiki ilk adım güzel bir psikolog bulmak.uzman görüşü almak.

[redneck]

Benim annem babam yıllarca tartışır ve sürekli Boşanacagız deyip asla boşanmadilar.belli yaşlarda boşanmalarından korkumuz her çocuk gibi kimde kalırız mevzusu olurdu.kendi kendime diyorum.bir evlilik yürümüyorsa çocuklar için sürdürmek manasız.hergün kavga edip çocuğa yansıtacagınıza bir kere Boşanır ve üstesinden gelinir.belki ben psikoloji ile ilgilendim için biraz girişkenlik oldu ama kardeşim çok pasif.evlilikten korkan kız arkadaş edinmeyen biri.niye böylesin deyince çok zengin olunca evlenirim falan diyor.çünkü özgüven para sağlayacağını düşünüyor.Boşanmadan bir psikolog ile görüşün.eşinizı buna ikna edin.belki de sorun ççözülebilir birsey bilmiyorum.baktın olmuyor o zaman gönül rahatlığı ile Boşanırsın sen elinden geldiğince uğraştın.gene diyorum huzursuz bir ev boşanan aileden daha kötü.Boşanırsanızda belli şeyler vardır oğlunuza gene sahip çıkabilir en az zararla kurtarabilirsiniz.şimdiki ilk adım güzel bir psikolog bulmak.uzman görüşü almak.

Mesajınız için teşekkür ederim.Aslında biliyormusunuz psikolog dışında her konuda ben çabaladım yalnızca bu konuda müthiş eksikliğim var.Eşimin tek ve tam olarak haklı olduğu budur,yani ben neden gitmiyorum onuda belirtmek isterim.Ben eşimin huyunun suyunun psikologla çözüleceğine inanmıyorum,aslında oda inanmıyor.O beni götürmek istiyor,kendinde sorun olduğunu düşünmüyor.Aksine bende sorunun onda olduğuna inanıyorum ve bunu yalnızca ben düşünmüyorum çevresindeki herkez eşimde aksilik sinirlilik asabiyet olduğunu görebiliyor ve söylüyorlar.
Her ne kadar işimizi bir psikologun çözemeyeceğini düşünsemde,eşimin psikolog ısrarına karşılık benim reddetmem benim eksikliğim malesef.
Tek denemediğim bu kaldı bunuda gönül rahatlığıyla denemeyi,gidip ne var ne yok konuşmayı kabul ediyorum artık.Belkide tam anlamıyla boşanmaya buradan çıkacak duruma göre karar vericem,bilinmez..

Evet huzursuz bir ortamda büyüyeceğine ayrı olan anne babanın yanında büyümesi bir çocuk için elbette daha iyi ama yanında kalacağı annesinde asabiyet varsa?sinir harbi yaşıyorsa? peki o zaman nasıl yetişecek? bunlar beynimi kemirip duruyor.
Ve tüm bunların üstüne şuda var ki,asıl en büyük korkum ve sıkıntım bu..Eşim daha genç,bende öyleyim.Elbet ikinci bir eş olacak hayatlarımızda,o ikinci eş nasıl biri olur?onunda ilk eşinden çocukları olurmu?benim çocuğumu ezerlermi?yada bu ikinci eş benim çocuğuma nasıl bakar,nasıl tavır sergiler? belki bu kadar ilerisini düşünmek için çok erken ama yapım gereği hep görebileceğim kadar ileriyi görür öyle hareket etmeye çalışırım.İşte bu düşünceler beni bitiriyor.

Bilmiyorum,konudan konuya atlamış olabilirim mesajlarımda inanın darma dumanım.Ne fikrim sabit ne moralim,ne olucak bu durum bilmiyorum..Hayırlısını dileyelim yine,hayırlısı olsun...

Mesajınız için tekrar teşekkür ederim.

[öyle yani]

eşiniz de olduğu kadar ben sizde de sıkıntı olduğunu düşünüyorum.en başta psikologa olan ön yargınız.belki eşiniz de bir hastalık söz konusu kişilik bölünmesi,geçmişinde yaşadığı travmatik durumlar.forumda çok insan gördük eşine anlatamadi travmatik durumları.belki de evlilikte siz ona birşeyleri hatırlatıyorsunuz okadar olasılıklar olabilir ki,bu sebeble bence ayrı ayrı farklı psikologlarla görüşün.ama yeni mezun olmuş birileri olmasın işini iyi yapan biri olsun.eşinizde tatmin olmamış bir hayat yaşadığını düşünüyor.bir öfke bir patlama sürekli var belki,haliyle çocuğa sürekli kontrol altında tutuyor.ben sizin evliliğinizın kurtarılabilecegını düşünüyorum.bu sebeble lütfen tahrik edici aşılamak gibi bir yaklaşım değil de onu anlamaya yönelik şeyler yapmaya çalışın.nedensiz böyle olduğunu düşünmüyorum.

[redneck]

eşiniz de olduğu kadar ben sizde de sıkıntı olduğunu düşünüyorum.en başta psikologa olan ön yargınız.belki eşiniz de bir hastalık söz konusu kişilik bölünmesi,geçmişinde yaşadığı travmatik durumlar.forumda çok insan gördük eşine anlatamadi travmatik durumları.belki de evlilikte siz ona birşeyleri hatırlatıyorsunuz okadar olasılıklar olabilir ki,bu sebeble bence ayrı ayrı farklı psikologlarla görüşün.ama yeni mezun olmuş birileri olmasın işini iyi yapan biri olsun.eşinizde tatmin olmamış bir hayat yaşadığını düşünüyor.bir öfke bir patlama sürekli var belki,haliyle çocuğa sürekli kontrol altında tutuyor.ben sizin evliliğinizın kurtarılabilecegını düşünüyorum.bu sebeble lütfen tahrik edici aşılamak gibi bir yaklaşım değil de onu anlamaya yönelik şeyler yapmaya çalışın.nedensiz böyle olduğunu düşünmüyorum.

Evet belki bendede sıkıntı vardır bilemiyorum,göremediğim farkedemediğim bir sıkıntım var olabilir.Psikologa gidip detaylı bir yada bir kaç görüşmeyle umarım bende yada eşimde olan sıkıntı teşhis edilir.
Aslında bu kadar gerilecek,sıkıntı yaratılacak bir yuvam yok.Yani şöyle ki ben sürekli evimdeyim,yalnızca pazar günleri 2 yada 3 saat evimden ayrı kalırım diğer tüm günler iş saatlerim dışında sürekli evimdeyim.Yani ailesini çocugunu magdur eden,öteleyen biri değilim.Niye bu sıkıntılarla baş başa kaldım bilmiyorum.İnanın çok ama çok beter aileler görüyorum çevremde ve ayaktalar,gayette gülüp eğleniyorlar.Biz ise ufacık bir piknikte bile birbirimizi yiyoruz,onun surat düşük benim surat düşük vaziyette eğleneceğimiz pikniği zehir ediyoruz.

Ben o kadar süre bu yuvayı ayakta tutabilmek için didindimki artık pes ettim,sevgi mevgi kalmadığını hissediyorum.Artık kendimi muhasebeye çekip sen bu kadını sevmiyorsun,sevmediğin biriylede ömür tamamlayamazsın diyorum.
Ailemle kötü,ablalarımla bir iyi bir kötü,kendi akrabalarıyla bir iyi bir kötü.sürekli sorun çıkaran,sürekli küsen yada barışan,insanların bir şey söylemeye çekindiği,erkekvari bir eş'le ömrümü nasıl tamamlarım.Bugün eyvallah ederim 5 sene ederim ama bu karakterle ömür tamamlayamam.Bunu net görebiliyorum.
Yani bu duruma geldiğimi artık kabul edebiliyorum.Ama dediğim gibi ben olayın çocuk tarafındayım,onu üzmek kırmak annesiz yada babasız büyümesine sebep olmak istemiyorum.
Şunu çok açık ve net olarak söyleyebilirim,eğer ki bir çocugum olmasaydı bu evlilik bu foruma girmeme dahi gerek kalmadan bitmişti.Bu kadar sıkıntıyı stresi asla ama asla çekecek bir manevi durum hissetmiyorum artık.

Benimde düşündüğüm aynı zamanda sizinde ısrarla söylediğinizi yapıcam ve bir psikologa gidicem.Bakalım durum neyi gösterir ondan sonra.

[dreamer8]

Amin,insallah diyelim..Cok sagol ustadım.
Evet elbetteki oglum için annesinin yanında kalması onun açısından daha iyi ama annesinde psikolojik sıkıntılar,baskıcı olması,takıntılı olması onu etkiler diye korkuyorum.pısırık,kendine güveni olmayan bir çocuk olmasını istemiyorum yada tam tersi sürekli azarlanmaktan sürekli uyarılmaktan artık ar damarı çatlamış hiç bir şeyi sözü dinlemeyen çocuk olmasınıda istemiyorum.Buna istinaden benim yanımda kalmasını isterim ama yinede onu her ne olursa olsun anne şefkatinden uzak tutmak istemiyorum.
Çocuk bu ne kadar azar işitsede kalbi temiz,kötülük düşünmeyip ebeveynlerine sımsıkı sarılıyorlar
Şu satırları dahi yazdığıma inanamıyorum,nereden nereye geldik hayret..

Allah sonumuzu hayır etsin,bize sabır versin ve tabiki tüm bu durumda olan yada farklı durumda olup bunalımlar sıkıntılar yaşayan herkeze yardım etsin.

Kıymetli dostum, senin durumunda olan insanların sayısında inanılmaz bir patlama var. Boşanma gezegeni haline geliyoruz. Ürüyoruz, çoğalıyoruz ama boşanıyoruz. Herşeyde vardır bir hayır, tevekkül et, düşünüp de kendini hasta etme, allahım elimden geleni yaptım, sana havale ediyorum de, başka konulara odaklan. Şu anda aynı evde misiniz, yatakları ayırma durumu oldu mu, oluyorsa ne sıklıkla oluyor..Afedersin ama beraber olma durumunuz nedir, çünkü beraberlik bittiğinde evlilik geri dönüşü olmayan noktaya girmiş oluyor. bunun tahlili açısından sordum...Kavga, dövüş, darp, bağırma ne sıklıkla ve nasıl cereyan ediyor. Hanginiz baskınsınız vs...?