Ruh kanseri: okb

[YankıYıldız]

Ey Lord, ey üniversitenin kendi yakışıklı-ruhu ihtiyar genci, ey nur yüzlü, selvi boylu...Allah bir sıkıntı verirse bil ki sınanmaya seçilmişlerdensin. sıkıntının derecesi ağırlaştıkça merteben ve mükafatın da o denli artıyor. Ben de senin gibi şehit ettim gençliğimi. Yaşım 33. Çok çırpındım, çok acılar çektim ama takdir böyleymiş. Herşeye müdahale edemiyoruz. Kaldı ki parkta yanına gelen nur yüzlü imamın söylediklerini düşündüğünde şöyle de bir çelişki var. Senin eğer hiçbir sıkıntın olmasa şu anda doya doya üniversiteli kızlarla seks yapıyor, alkol,extasy, esrar alıyor, öğrenci evi-bar-cafe geziyordun. Bence bir sürü yanlışlıktan da muhafaza ediliyorsun şu anda. Tekrar düşün. İpe sapa gelmez, kuralsız bir adam da olabilirdin

Dreamer8,bahsettigin konu tam da benim gençliğimi anlatıyor. Çok güzel bir yere parmak basmissin, kendi adıma çok teşekkür ederim sana, beni kaçırdığım bir nokta ile buluşturdun.

[amâkı hayal]

Bende 30 yaşındayım gençliğimi kendi ellerimle katlettim diyebilirim.Şimdi bir aynaya bakar gibi dönüp bakıyorum,o günler yüzüme bir şamar gibi çarpıyor her defasında.Kendimi isteyerek bir uçurumdan atlayan atladıktan sonra tehlikenin farkına varıp tutunmak için uzandığı bütün dalları kırılmış olan birisi gibi hissediyorum,yukarıya bakıyorum atladığım yere en başa dönmek istiyorum ama çok uzakta aşağıya bakıyorum sonunu göremiyorum derinlik sürekli Artıyor ,artık bitsin parçalanacakmıyım ne olursa olsun diyorum ama yinede bitmiyor.Aynaya bakıyorum bazen kendimle yüzleşmek için karışımda sürekli olarak sanki birisi beni itmişte bunların sorumlusu o imiş gibi bakan küstah ve gamsız gözler görüyorum.Hayatta asla olmayacağım yapmayacağım şeylerin tedirginliği yiyip bitiriyor içimi çok kötü çirkin şeyler.Hiç birşey hissetmiyorum duygularım felç olmuş ruhum kanser olmuş gibi, sol göğsümde sürekli bir acı mı desem ağrımı desem bilmiyorum birşey var.Önceden beni güzel şeyler yapmaya teşvik eden bir iç sesim vardı güzel olanı severdim annemi severdim bir bebeği bir çocuğu severdim bir insanı severdim vatanımı ,Allahımı ,annemin beni çok sevdiğini bilmeme rağmen ona seni çok seviyorum anneciğim diyemiyorum en sevdiğim yemekleri yapıyor hiç iştahım olmadığı halde annem üzülmesin diye yemeye çalışıyorum lokmalar ağzımda büyüyor yutkunanıyorum .bir çocuğa dokunamıyorum beni çok seven bir insanı sevemiyorum.İbadetlerim dualarım çok samimiyetsiz ne yapsam olmuyor.Geçen gün Otobüste giderken belki sizinde dikkatinizi çekmiştir belki reklam panolarında elinde bayrağımızı taşıyan bir kızın resmî var bakınca gözlerim doldu (yine doldu şimdi).aralıklarla önünden geçiyorum kafamı çevirip bakmıyorum bilerek sıradanlaşmasın artık diye arada bakıyorum yine doluyor gözlerim.Gençliğimi Çalkantılı yaşasamda güzel ve temiz anılarım vardı hatırladığımda beni gözyaşlarına boğan,onlarda etkilememeye başladı,galiba anılarıda tükettik hatırlayacak birşey kalmadı çünkü pişmanlıklardan başka .Doktorlar bana karşı ne kadar iyi niyetli olsalarda beni anlamıyorlar yada ben anlatamıyorum verdikleri ilaçlar beni daha çok hissizleştiriyor ,annem ısrar etmese hiç kullanasım gelmiyor.hayat denirse buna eğer böyle sürüp gidiyor işte böyle yaşamak çok zor.