Şöyle bir bakarsanız sevinirim, yardıma ihtiyacım var.

**KishinAsura** · 09-02-2015

Öncelikle, bu konuyu açıp açmamak konusunda çok kararsız kaldım. Şu an parmaklarım klavye tuşlarında hareket ederek her saniye yeni bir harf daha yazsa da hala yayınlamak konusunda kendimi ikna edebilmiş değilim. Ayrıca problemimi hangi başlık altında paylaşmalıyım o konuda da emin değilim. Yine de 15 yaşında bir çocuk olduğum için en uygun yerin bu kısım olduğunu düşündüm.

Biliyorum, yaşım gereği ergenliğin belirtilerini süliyetime kadar taşıyorum ve bu beni rahatsız etmiyor. Kimlik arayışı ve hormonların dengesizliği yüzünden de dengesiz, sapkın tavırlar sergileyebilirim; bunlar doğal karşılanan, büyümenin aşamalarından biri. Fakat problemimin basit ergenlik sancılarından daha fazlası olduğunu düşünüyorum. Bu nedenle "Aman be, yine ergen bir velet daha. Bunların hepsi böyle hepsi karamsar hepsi sorunlu." Gözüyle bakmazsanız bana daha çok yardımcı olursunuz.

Kendimden bahsetmem gerekirse, İQ um 140-145 civarı. Hiperaktivite ve dikkat eksikliğim var. Bunların benim için hiç bir olumsuzluğu yok ve derslerimde de ciddi güçlükler çekmiyorum. Liseye geçtim ve ilk dönemi geride bırakarak evime taktir belgesiyle döndüm. Anlayacağınız akademik yönden problemler yaşamıyorum. Ailem beni çok seviyor ve hayatımda gördüğüm birbirine en aşık insanlar. Küçüklüğümden beri her şeyi konuşarak halletmeyi öğrettiler ve kültürlü, olgun bir insan olarak yetiştim. Her şey iyi, sorunum yok, bir yakınımı kaybetmedim. Fakat o kadar mutsuzum ki... Gerçeklik bana yetmiyormuş gibi hissediyorum. Bazen öyle anlar geliyor ki çevredeki akıp giden rutin yaşantıya yabancı bir evrenden gelmiş gibi bakıyorum. Hayal gücüm fazla geniş, bu sorunlarımdan sadece biri. Bunu konrtol altında tutabilmek için romanımı yazıyorum ve bir şekilde dizginliyorum. Ama nedensiz yere bir boşluktayım. Sanki, sanki hissizliğe doyurulmuş bir sonsuzluk içinde kayboluyorum. Hep depresifim ve olumsuzum. Çevredekilere sorsanız cıvık, kafası eğlence için çalışan, umursamaz rahat bir insanım. Hep gülümsüyor derler, eminim. Peki neden içten olamıyorum ? Her zaman değil, bu biraz karışık.

Bazen arkadaşlarım beni tanıyamadıklarını söylüyorlar. Farkındayım, sanki içimdeki lanetli ayrı bir kişilik uzuvlarımı himayesi altına alıyor ve bambaşka davranıyorum. Olumlu, sevecen tarafım tamamen değişiyor. Birde istemsiz olarak sürekli kendimi yargılama olayım var. Yaptığım en masum bir hareket için bile benliğim acımasız bir hakim kesiliyor ve davranışlarımı yargılıyor. Sergilediğim hareketin sonunda düşünüyorum, ve o hareketi kendi çıkarlarım için yaptığımı düşünüyorum, kendi kendime hüküm giydiriyorum. Mesela, yere pek sevmediğim bir arkadaşımın kalemi düşüyor ve yuvarlanarak sandalyemin ayaklarına kadar geliyor. Dersin ortasındayız ve o arkadaşım ayağa kalkıp kalemi alsa hocadan azar işitecek. Her neyse, kalemi alıp veriyorum ve önüme dönüyorum. Sonra başlıyor imtihan zamanı. Bu davranışı arkadaşıma yaranmak, aramızı düzeltmek için yaptığımı düşünüyorum. Tamam burada sorun yok, aramızdaki ilişkiyi düzeltmek için yaptığım her hareket iyi bir sona çıkar aslında. Fakat sonra aramızı sırf işim düştüğünde faydalanabilmek için düzeltmek istediğimi düşünüyorum ve acı çekiyorum. Kendimi suçluyorum.

Birde, küçükken yoğun takıntılı davranışlar göstermiştim. Rahatsız edecek boyutlarda tiklerim de vardı, fakat neyse ki adını hatırlatamadığım ilaçlar kullandım ve o tatsız anıları geride bıraktım. Bunun yanında geçmişte kalan ruhani olaylarla da aorunum vardı. Mesajlar aldığımı düşünüyordum veya olmadık yerlerde hayalgücümün oyunlarından biri olan görüntüler karşıma çıkıyordu. Hatta bazen geceler boyu ağlıyordum veya beni gelip almalarını bekliyordum ama bunları da geride bıraktım. Konudan konuya atladığımın farkındayım fakat belki geçmişteki sorunlarımı da öğrenirseniz daha rahat yardımcı olabilirsiniz diye düşünüyorum.

Hep diğer çocuklardan farklıydım. Hep daha mantıklı, daha olgun duşünce yapısına sahiptim. Fakat bunun yanında hala oyuncaklarla oynuyor, yetişkin gibi davranmıyorum. Yani kafanızda bu kız ciddi soğuk diye bir düşünce oluşmasın. Asla olgun davranmadım, anı yaşayan bir tiptim fakat düşünce yapım ve hayata bakış açım hep olgundu. Basit ve sıradan şeyleri sevmiyorum. Bana göre hayat kendine basit bir yol çizerek seke seke ilerleyebileceğin bir zaman bütünü değil. Şu an tam açıklayamasam da hep derin düşünüyorum ama bunun yanında hep amaçsızım. Küçükken ne olmak istersin diye sorduğunda çocuklar çevreden etkilendikleri ve hayranlık duydukları meslekleri söylerken, ya da imkansıza yakın olan (astronot, bilim insanı gibi.)işlerle uğraşacaklarını ima ederken ben hep sessizdim ve bilmiyorum derdim. Hala da öyleyim.

Bir de yalnızlık korkum var. Babam savcı olduğu için sürekli taşındık ve bir çevreye tam adapte olamadım. Bunun yanında pek te doğru düzgün arkadaşım olmadı. Bu yüzden düzgün ilişkilerim olan insanlarla aram bozulmasın diye bazen kendim zarar göreceğim şeyler yapabiliyorum. Ama bu kadar şeyi yaparken bazen de hiçbir insanı istemiyor, herkesi hayatımdan silerek dağ başında tek yaşamak istiyorum. Ruh halime göre çok farkı davranıyorum, bakış açım bile değişiyor. İçimde başka bir ruh var, sanki çift ruhluyum.

Bunun yanında kendime zarar verme eğlilim var. Birkaç kez intihara kalkıştım fakat o an çok melankolik bir havadaydın ve ani değişen ruh halim sayesinde vaz geçtim. Karamsarım. Kendimden nefret ediyorum ve özgüven sorunlarım var. Çevremdeki herkes çok güzel olduğumu söylemesine rağmen aynaya baktığımda çirkinlikten başka bir şey göremiyorum.

Çok çabuk bağlanıyorum ve hemen soğuyorum. Bazen çok umursamazım bazen de bir konunun üzerine titriyorum. Bedenime bekçilik yapan iki farklı ben var. Biri sevecen, sevimli ve sürekli gülümseyen olumlu kız. Hayatını önemsiyor ve günlük etkinlikler onun içın önem arz ediyor. Diğeriyse boşlukta kaybolmuş bir zavallı. Umursamaz ve hayatı değersiz gören bir pislik. Bundan çok rahatsızım, siyah kıyafetlerimi seversin yoksa renkli mi giyinirsin diye sorulduğunda cevap verebilmek istiyorum.

Kızım, buna rağmen asla kız gibi düşünmedim. Erkeklerle iyi anlaştım fakat eşcinsel eğilimlerde bulunmuyorum. Öyle değil, kızların sıradan muhabbetlerinden sıkılıyorum. En azından erkekler oyunlar hakkında falan konuşuyor. Benim için cinsiyet kavramı çok ayrı. Kızsındır veya erkeksindir, bu Allah'ın sana vermiş olduğu bir vasıftır. Buna rağmen kızlık ya da erkekliğin nasıl olması gerektiği hakkındaki yargılar toplumun cinsiyet kavramına yaptığı yüklemelerdir. Topluma göre kız kibardır, süsü sever, ne bileyim tirip atar falan...

Daha bu böyle uzar gider, o kadar sorunu var ki... fakat daha fazla uzatmak istemiyorum. Umarım biri bu yazıyı okur. Gerçi pek ümitli değilim.

dreamer8 · 09-02-2015

---Ergenlikle beraber insanın zihin kapasitesi, düşünme yeteneği inanılmaz gelişiyor ve çoğu zaman sorunlar olarak karşımıza çıkıyor bu durum. Bu süreci az ya da çok her insan yaşar. Seninki biraz daha ağır geçiyor sanırım.
---Zekanın rakamlarla ölçülebilen bir şey olduğuna inanmıyorum ve iq testi gibi testlere itibar etmiyorum. Tamam işlemcin hızlı olabilir, birim zamanda çok farklı kombinasyonlar düşünen bir mentaliten olabilir, karmaşık cümlelerin, kuvvetli bir soyut düşünce meleken olabilir ama rakamla zekanın ifade edilebileceğine inanmıyorum. Yazından zeki biri olduğun anlaşılıyor zaten.
---Zeki insanlar genellikle sorunlu bir hayat yaşar, ki korkarım sorunların ileride daha da artacak. Kendini farklılaştırma, sıradan olmaya ve görünmeye çalış. Kalabalıklar arasında kaybolmaya, ortalarda yer almaya gayret göster. Ermiş ya da dahi olduğunu düşündüğün anda hayattan iyice soğuyacaksın ve hiçbir yere sığamayacaksın.
---Erkeklere karşı mesafeli ol. Yanlış anlama sakın beni, iyiliğin için söylüyorum. Ergen bir erkeğin senin zekana ya da dostluğuna değil, ancak cilvene ihtiyacı olur. Birilerinin senle tatmin olmasına izin verme. Çünkü sen aptal bir kız değilsin. Zeki birisin. Senle yüzyüze sohbet etmek isterdim.

**KishinAsura** · 09-02-2015

Cevabınız beni çok mutlu etti, gerçekten teşekkür ederim. Zaten bir kısmının ergenlik yüzünden olduğunu biliyorum fakat kendimi tolumdan soyutlanmış hissediyorum. Bir ara kişilik bozukluğum olabilir mi diye düşündüm. Her neyse yardımınız için tekrar
teşekkürler.

**Recep** · 09-02-2015

Trip atmayan bayanlar da var: Şafak Pavey Ne bileyim başka aklıma gelmiyor ünlü isim.

**dıskokralı** · 10-02-2015

4. paragrafda ki yazdıkların mükemmelci kişilik özelliklerini işaret ediyor bu özellikde sosyalfobiyi veya çeşitli psikolojik rahatsızlıkları getiriyor diğer paragrafları da okudukça yazarım

**optimus** · 10-02-2015

KishinAsura senin bi tatile ihtiyacın var okuduklarımdan bunu anladım dolmuşsun.şöyle dağa bayıra sakin bi yere gidip kafa dinlemek sana iyi gelecektir.

**triyandafilis** · 10-02-2015

bence sen süper bir insansın. üstün niteliklerin nedeniyle uyum sağlayamıyorsun. asla psikolojik sorunların olduğunu düşünme ve psikiyatristlere gidipte dengene müdahale edilmesine izin verme. kendini olduğun gibi kabul et, sev , saygı duy. elbette böyle boş insanlardan oluşan bir toplumda mutsuz olursun, çok doğal. iki kişilikli biri olman bile güzel içindeki iyi ve kötünün çatışmasından haberdarsın ve iyiden yana seçim yapma şansın var. çoğu kişi kötülüğünün farkında bile değil. süpersin ben erkek olsaydım sana aşık olurdum. erkeklerle daha iyi anlaşmanı da anlıyorum benim de kızdan çok erkek arkadaşım var çünkü kızlarla paylaşım kısır. üstelik fazla kaprisli kıskanç rekabetçi olmalarına tahammülüm yok. mutsuz olmanı istemiyorum.

bir de şöyle bir konu var. hiperaktif denilen çocuklar dünyaya görevli olarak gelmişlerdir. indigolardır. eğitim sistemlerini ve dünyayı değişmek görevleridir. fakat bu görevi isteyerek seçmelerine rağmen dünyaya geldiklerinde dünyanın olumsuzları karşısında sıkışıp kalmışlar çaresizliğe kapılmışlardır. mutsuzluğunun sebebi budur.