Arkadaşlar merhaba konu açtım doğru mu yaptım bilmiyorum daha sitede yeniyim aslında 4 sene önce kayıt oldum da kullanmıyordum bugün aklıma geldi bakmak.
İsmim Hilal 22 yaşındayım çiçeği burnunda İngilizce Öğretmeniyim. 6 sene panikatak tedavisi gördüm bir sürü ilaç kullandım yaklaşık 2 sene önce kurtuldum. Ara ara hissetsem de ilaç kullanacak boyuta gelmedi. Yaklaşık 3 ay önce tuhaf tuhaf şeyler hissetmeye başladım. Bu hastalıktan(!) muzdarip olanlar bilirler nasıl hisler olduğunu. Başta önemsemedim geçer dedim, alışığım ne de olsa. Fakat git gide dayanılmaz bir boyut almaya başladı. Hayattan kopma hissi.. Saatlerce aynada kendimi incelediğimi biliyorum. Sonra da ağladığımı. Bu ben miyim? Bu yüz bana mı ait? Ellerim kollarım benim mi? Niye böyle bir yüzüm var? İçimde aitlik hissi yok. Kendimi mekanizma gibi hissediyorum bazen. Sanki vücut benim değil, içinde bir mekanizma olarak beni koymuşlar da vücudu ben yönetiyormuşum gibi. Dayanılmaz bir his. Bazen dayanamıyorum ağlıyorum, tahammül edemiyorum. Etrafımdaki insanları inceliyorum uzun uzun. Sürekli sorguluyorum. 7 senelik bir ilişkim var erkek arkadaşımı inceliyorum bazen yüzünü ellerini. Benim sevgilim mi bu diyorum? O kadar yabancılıyorum ki etrafımdaki insanları. Her saniye bu düşüncelerle yaşıyorum arkadaşlar. Sadece uyuduğum zaman geçiyor. KPSS'ye hazırlanıyorum ve bu süreç zor bir süreç. Bir de bunları yaşamak öyle zor ki. Şuan bunları yazarken bile kendimi yabancılıyorum ben mi yazıyorum diye. BENlik hissi yok içimde. Varoluşumu sorguluyorum sürekli. Ve müthiş bir ölüm korkusu var içimde. Sürekli ölümü düşünüyorum. Sevdiklerimin ölümünü düşünüyorum onlara bir şey olursa yaşayamam diyorum.
Doktora anlattım bunları. Cipralexle başladım etki etmeyince anafranil kullanmaya başladım şuan kullanıyorum ama hala bir değişiklik yok hala aynı düşünceler, aynı hisler... Ne olacak bilmiyorum doğrusu. Bu hastalığı yaşayıp da kurtulan var mı gerçekten? Hiç geçmeyecek gibi.
Acılarım zirveye ulaştığında, Kızılayın kalabalığında "gerçekten var mıyım, cismim görünüyor mu, insanlar beni görüyor mu diye" bazen insanların hafif üzerine yürüyüp bana kollarının hafifçe çarpmasını sağlardım. Ben gerçekten var mıyım derdim ve beni görüp az kenara kaçıyorlarsa demek ki fiziksel olarak varım derdim. Yaşadım ama bir sebep olarak değil, sadece bir süreliğine bir şeylerin sonucuydu belki. Meşguliyet ve amaç sahibi olmak bu sorunu tamamiyle ortadan kaldırır. Zihnini sorgulama, kendi düşlesin, kendi bulsun yolunu. Elindeki işine, okuluna, öğretmenliğine, ailene odaklan. Bunu bir sorun olarak büyüttükçe daha da büyüyecektir. Varsın, hayattasın, insanlar varlığından haberdar ve malesef bir gün öleceksin..Koca bir yalanın parçalarıyız Hilal....
Yer imleri