Bu da benim biten evliliğimin hikayesi

[teselya]

Yaklaşık 11 yıl oldu evleneli. Severek evlendik. Özellikle de ben deli divane idim. Uzun zaman bekledim eğitimini askerliğini vb. Sonra da bir küs bir barışık giden bir flört döneminin ardından ben başkası ile nişanlanıp ayrıldım. Sonra eşim benim peşime düştü. Öyle böyle derken evlendik. daha 15 günlük evliyken ilk kavgamızı ettiğimizde "bu adamla bu işin sonu yok. Bu adam bana kol kanat geremez, sahip çıkamaz" diye düşünmeye başladım. 6 aylık hamileyken, yeni doğum yaptığımda her fırsatta bana "bizden olmaz" diye düşündürdü.
Ailesi çok söz sahibi oldu üzerimizde, bi çok tartışmada etken oldular. Benim ailem de beni oldukça yalnız bıraktı eşime karşı. Arkamda durmadılar, yanımda olmadılar. Doğum yapalı 40 gün olmuşken o kadar kötü bir psikoloji içindeydim ki evi terkettim bebeğimle. Etrafımızdaki insanlar çaba sarfettiler evliliğimiz düzelsin diye. "nasıl gittiyse öyle gelsin" dedi eşim ve hiç çaba sarfetmedi. her 3 ayda bir 5 ayda bir tekrarladı bu huzursuzluklar. o evde kalmak istemiyor ben evde kalsın istemiyorum. birlikte yaptığımız hiç bir şey yok. ne gezmek ne sinema.
değersiz hissettiriyor kendimi. Güvende hissetmiyorum kendimi. Destek olmaz bana hiç. "anne babamla tartışsan sen %100 haklı da olsan ben onlardan yana olurum" der her fırsatta.
çalışıyorum ben de. eve beraber giriyoruz. ne ev işi ne yemek ne çocuğun dersleri hiç bi şeyin ucundan tutmaz. Yaptıklarını da yapmadıklarını da gayet bilinçli yapar. bile isteye yani.

her kavgada beni boşamaktan söz eder, kolay vazgeçer benden. hem de oldukça kolay.
çocuk için sürdü bunca zaman. benim de hataalrım oldu elbette en başta fazla beklenti.ama çok savaştım. kendimden vazgeçmiş gibiyim.
ama bu ilgiszlik, bu bilinçli ihmal beni şu an bulunduğum noktaya getirdi zamanla.
sağlıkla ilginemez, sevinçle ilginemez. "sormam, yapmam" der gayet iradeli.

hal böyle olunca ben de artık haksızlık ediyoruz birbirimize diye düşünüyorum. en önemlisi de SEVMİYORUM artık eşimi. tahammülüm yok. eli elime değmesin, yüzüne bakmayayım. o derece.

şimdi ben boşanmak istiyorum o istemiyor.

detayları geçip yüzeysel yazdım ama bir kadın olarak gerçekten bu evlilik için yapabileceğim bi şey kalmadı diye düşünüyorum. ya da yapacak isteğim gücüm yok. istemiyorum artık hayatımda bu adamı.

en son 15 gün önce öteledik boşanma kararını ama bana " kendimden vazgeçmişim"gibi zor geldi.

[dreamer8]

Boşanmak için oldukça uzun bir süre. Çocuğun da düzeltemediği bir anlaşmazlık. Eğer boşanmayı düşünüyorsan neden bu kadar uzun bir süre dayandın? 10 seneden sonra bir evlilik bitiyorsa gerçekten tuhaf gelir bana. Karar senin. Boşanmak isteyen sensin. Kimse buna engel olamaz. Boşanmak artık evlenmekten çok daha doğal hale geldi. Yakında boşananların sayısı evlenenlerin sayısını geçecek bu gidişle.

[teselya]

haklısın. boşanma doğal. çocuk içindi bunca zorlama. bir de ailem yanımda olmadı belki de o yüzden. ama atladığım bir detay var. bu zamana kadar hep eşim istedi ayrılmayı. ona sorarsan "hep dilindeydi, hiç ciddi değildi" ama beni bu noktaya o getirmiş. salim kafa ile düşününce daha iyi anlıyorum. Resmen itmiş beni böyle düşünmeye bunu istemeye.

[teselya]

2yıl önce ameliyat oldum ben patoloji sonucum da kötü çıktı. Benimle birlikte hastaneye kadar gelip doktorun yanına bile gelmedi o patoloji sonucunu tek başıma öğrendim ben. Elhamdülillah kötü değilim artık ama 2 yıldır tek başıma doktor doktor geziyorum. üstelik ameliyatım Ramazan ayına rastlamıştı. 2 gün annem baktı bana. 3. gün sahura kalkamıyorum diye eve çağırdı beni. bencilllikleri benim kendimi ertelememe sebep olmuş.

[9 ŞUBAT]

Oncelikle aramıza hoş geldiniz .

En buyuk hatayı en başta yapmışsınız,ama artık olan olmuş .Onemli olan bundan sonrası .
Kafanızda evliliği bitirmişsiniz ,eşiniz ise hiç dikkate bile almamış evliliğinizi .Durum böyle olunca da birliktelik eziyet olmaktan oteye gitmiyor o yüzden en kısa zamanda boşanın .

Eger eşiniz buna yanaşmazsa o zaman ya o ya siz evden ayrılın razı oluncaya kadar ayrı yaşayın ,nasıl olsa ekonomik özgurlugunuz var o yüzden ona muhtaç değilsiniz tamam bazı zorluklar yaşayacağınız kesin ama o zorluklara zamanla alışırsınız .

Ama böyle devam ettikçe gun gelicek o ayrılığa da gucunuz yetmeyecek ,yapamayacaksınız o yüzden daha fazla geç olmadan sonlandırın .

[antepli]

boşanmak için gerekçelerin gayet haklı ama çok gecikmişsin.
zararın neresinden dönülürse kardır deyip bir an önce boşanma davası açmalısın.

[Seçkin]

Sorumsuzluk açısından bakıldığında,kendi babam da anneme senelerce kayıtsız kalmış biriydi (sağlık gibi konularda yanlız kalmak belki de en kötüsü) ve herşey gözümün önünde,daha cocukken ceryan etmeye başlamıştı...ki hala bu durum hafiflemiş te olsa;böledir...

Konuya ikincil kişi olarak bakıo olsam bile,sizi anlayabiliorum..ileride eşime kesseler yapmam diyebileceğim bazı çok ciddi şeyleri yaşamışsınız ve yazmışsınız..

Ekonomik özgürlük var ise,ya da en azından idare edecek noktada ise dielim;boşanma kaçınılmazdır elbette..

Ama işi yokuşa sürüo diosunuz..sanırım kanuni süreç başınızı ağrıtıcak çünkü mesela şiddetli geçimsizlik gibi sebeplerden dolayı ayırmazlar sizi..darp izi var mı?..şiddet kanıtı olarak kullanılabilecek unsurlar var mı?..bunlar ve bizim şu an bilemediğimiz detaylar belirler durumu..

[aLoneaqLe]

Hoşgeldiniz...

Yazdıklarınızı üzülerek okudum, hakkınızda hayırlısı neyse olur inşallah. Arkadaşların dediği gibi 11 yıl az bir süre değil... 40 günlük bebekle evi terkettiğiniz yazmışsınız ve üzerine onca yıl... İnsanın neden? diye sorası geliyor ama olmuşa çare yok malesef. Mutlaka hatrına sabredeceğiniz güzellikler de yaşamışsınızdır geriye dönüp baktığınızda diye düşünüyorum. Belki de dediğiniz gibi eşiniz işin boyutunu bu sayede kavrar ve büyük bir pişmanlık yaşayabilir. Olup bitenin farkına varmak bazen zaman alır, o yüzden boşanmayı ertelemeniz isabet olmuş bana göre. Dilerim kaybetmeden önce evliliğinin kıymetini bilir ve yuvanız kurtulur. Ne kadar "artık sevmiyorum" deseniz de belki gönlünüzü almayı başarır, bambaşka biri olabilir. Çift terapisine gitmelisiniz, gözden kaçan küçük detayları farketmenizi sağlayabilir. Barışmak isterse bunu şart koşabilirsiniz mesela. İki medeni insan gibi, eş olarak değil de önce birer arkadaş olarak oturup enine boyuna geleceğiniz hakkında konuşursunuz. Elbette yaşadıklarınızın gerçek boyutunu ancak siz bilirsiniz ama gönülden geçen herşeye rağmen hatta bazen eşine rağmen bile o yuvayı ayakta tutmak gerektiği. Şiddet, aldatma gibi durumlar söz konusuysa bu dediklerimi söylemedim farzedin. Tekrar geçmiş olsun...

[yorum]

ben sizin halen net bir karar aldiniza inancim yok. buraya yazmakla korkularınızi ve onaylama içgüdüsü olduğunu tahmin ediyorum. tavsiyem yıllardir ne çektiyseniz bu kararsızlıktan çektiğini düşünûyorum. bu yüzden bu sefer o ikilemler olmasin. doğru olanı yapiyorsunuz.

[dreamer8]

Kimseden ama hiç kimseden öneri alma. 11 yıl evli kalan bir kadın devam etmek ve boşanmak arasında karar verebilecek yetenektedir. Ne yapman gerekiyorsa onu yap. Dinen ve hukuken bu senin hakkın. Topu sana atmış demek ki.

haklısın. boşanma doğal. çocuk içindi bunca zorlama. bir de ailem yanımda olmadı belki de o yüzden. ama atladığım bir detay var. bu zamana kadar hep eşim istedi ayrılmayı. ona sorarsan "hep dilindeydi, hiç ciddi değildi" ama beni bu noktaya o getirmiş. salim kafa ile düşününce daha iyi anlıyorum. Resmen itmiş beni böyle düşünmeye bunu istemeye.