Kendimi sadece bir yük gibi hissediyorum

[phosphorus]

Öncelikle hepinize merhaba. Sizlere kendi sorunumu danışmak istedim. 15 yaşında dışarıdan bakıldığında düzenli bir hayatı olan bir kızım. Ayrıntı vermek istemiyorum fakat ailemde çok ciddi sıkıntılar vardı (ki bu sorunlar artarak devam ediyor). Ben de tüm günümü kendimi odama kitleyip resim yapmak kitap okumak gibi kafamı dağıtabileceğim şeylerle uğraştım ve evdeki patırtılara kulak tıkadım. Adeta kendi içimde farklı bir dünya yaratıyordum. Ortaokulda kendi içime kapanmaya başladım. Kimseyle uzun sürebilecek arkadaşlıklar kurmamaya çalışıyordum. Liseye başladığımda bu durum daha da arttı. Kısmi burslu olarak özel bir liseye gidiyorum. Okul için ödediğimiz para ortalama bir dershane kadardı yani ailemin karşılayabileceği kadardı. Fakat daha sonralardan ailemin işleri bozuldu ve okulun parasını çok zorlukla ödeyebilecekleri duruma geldik. Her ne kadar notlarım iyi olsa da okulumdan ayrıca nefret ediyorum çünkü şu sürekli ezilen dalga geçilen sessiz kızlardanım. Okuldakiler üstüme çok fazla gidince genellikle dayanamayıp tuvalette gizlice ağlıyorum. Liseyle beraber tamamen içime kapandım ve kimseyle konuşmaz oldum. Evde durduğum sürelerde annem gereksiz yere benimle kavga edip duruyor bu nedenle olabildiğince evden uzaklaşıyorum ya da odamdan dışarıya çıkmıyorum. uzun süredir de depresyondayım. İlk başlarda sadece ergenlik bunalımı falandır yakında biraz neşelenirim diye düşünmüştüm ama gittikçe daha da kötüleşiyor. Hiç doğmamış olsaydım şu anda herkes daha mutlu olurdu. Ailem sürekli derslerime yeteri kadar çalışmadığımı ve okula verilen tüm parayı heba ettiğimi söylüyor oysa ben elimden geleni yapıyorum. Her gün ciddi anlamda intihar etmeyi düşünüyorum fakat beni tutan tek şey hayatımın ileride biraz anlam kazanabileceği ihtimali. Gün geçtikçe bu umudum da zayıflıyor ve her gün kendimi öldürmeye biraz daha yaklaşıyorum. Bu durumdan bir an önce kurtulmak istiyorum. Yardımcı olusanız gerçekten çok sevinirim.

[hümanist]

Canım su anda ne yapıyorsun bilmiyorum, iletiyi yazalı 1 hafta olmus ama yine de yorum yapmak istedim. Yaşın daha çok küçük. Hayatinin başı. Yani ileriye odaklanip geleceğini inşa etmeye bak. Insan ne yapiyorsa kendine yapiyor. Hayatini depresyonla gecirme. Inan kimse cabalamaz sen cabalamadiktan sonra. Ve yaş geçtikçe de geri dönüşü olmuyor. Cabalamak daha da zorlasiyor. Depresif hal bir yaşam felsefesi haline geliyor. Kimseyi takma. Değiş! Pozitif ol. Spor yap. Kitap oku. Motive et kendini. Sen pozitif oldukça çevrende genisler. Insanlardan korkma. Dislanmaktan korkma. En güçlü gördüğün kisi bile dislandiginda pasif ve ozguvensiz olur. Her insan temelde aynidir. Ama kimi popular olurken kimi icine kapanik olabiliyor. Bu senin elinde. Aileni kafana takma. Ve sakın ölmeyi felan düşünme küçük hanim. Gelecegini insa et!

[u2222]

İntention çok eski konuları uplıyosun. Güncel konu gibi cevap yazıcaktım, bu şekilde dvm edersen banlanırsın.

[dreamer8]

Peki hayatta mı şu anda bu kız. Bir de bu bilmece var. Belki de aramızda değil, aramızdaysa da foruma uğramayacağı kesin.