merhaba arkadaşlar... küçüklüğümden beri inanılmaz çekingenim. hiç unutmam mahallede çocuklar oyun oynarken ben onların yanlarına gitmeye utanırdım. evimize misafir geldiğinde önlerine çıkamıyorum, odama kapanıyorm. ayrıca ben okuduğum okulda bursluyum çünkü okul takımında oynuyorum. yaptığım sporu ise hiç sevmiyorum. küçüklükten beri babamın zoruyla oynuyorum. pazar günü maçımız var ve ben inanılmaz korkuyorum. çoğu kez maça çıkmamak için hasta numarası yaptım, ağladım. çünkü insanların önünde olmak beni korkutuyor. babama bu sporu sevmediğimi söylememe rağmen devam etmem konusunda baskı yapıyor. zorla başladım bu spora. maç önceleri ağlıyorum sürekli. annem gitme kızım diyor fakat okula devam edebilmek için oynamam gerek. aslında bu okula gelmek istememiştim, çünkü benim asıl okulum gayet iyi bir okul. babamın beni özel okulda okutacak bütçeside var fakat o benim voleybolla iç içe olmamı istiyor. maça çıkınca tirübinlere bakmaktan oyun oynayamıyorum. annem ve babamın yada tanıdım herhangi birinin maça gelmesini istemediğimden dolayı maçlara gizlice gidiyorum, çünkü eğer maçta kötü oynarsam -ki cidden spora hiç yetenekli değilim- aşağılanmaktan korkuyorum. kalbim patlayacakmış gibi oluyor, yüzüm yanıyor bacaklarım deli gibi titriyor. nefes almakta güçlük bile çektiğim oluyor. yaşadığım korkuyu ve heyecanı anlatmam mümkün değil. bu heyecanı nasıl yenebilirim? yoksa direkt sporu bırakayım? lütfen bana yardım edin...
ayrıca konuşma bozukluğum olduğu için cümle kurmakta zorluk çekiyorum, insanlarla konuşmaya utanıyorum.
bu sorunları nasıl yenebilirim?