Bir de benden dinleyin

[calmodulin]

Evet arkadaşlar foruma yeni kayıt oldum.Ben de yaşadıklarımı ve biraz da yaşayamadıklarımı paylaşmak istiyorum sizlerle.

Bir insan niye çekinir?Bu soru yaşamayan insana çok saçma gelir.Normal şekilde yani herkes gibi topluluk içinde kendini ifade edip insanlarla kaynaşmak varken sesini kesip niye bir insan köşelere çekilir.Niye insanlar arasında değerini azaltır.Yaşanan bu korkular nereden kaynaklanır?Genetik, büyütülme tarzı, yaşanan travmalar ve birçok şey bunda aktif rol oynuyor hepimiz bildiği gibi.

Ben aynı zamanda bir tıp fakültesi öğrencisi olarak bu sorunlarla baş etmeye çalışıyorum.Biraz olsun sorunların temelini görebilmek, saplandığımız yerin farkına varabilmek adına kendimizle yüzleşmek çok önemli.Ben kendi içimde çok savaşlar verdim, hala da veriyorum.

Özgüvensizlik, kendini ifade edememe, kendini değersiz hissetme, insanlarla ilişkilerde yaşanan problemler ve dahası..Sizce tüm bunlar yaşadığımız sıkıntıların temelinde yatan şeyler mi?Bence değil.Bu saydıklarım neden değil de daha çok sonuç kısmını kapsıyor.Sorun daha derinde aranmalı.Zihnimizin mekaniklerinde yaşanan sıkıntılardan kaynaklanıyor.Biraz açarsak zihnimiz bir fabrika gibi gelen hammaddeyi işleyip ortaya bir ürün çıkarıyor.Kaliteli ya da defolu.Biz de günlük hayatta dışarıdan gelen uyarıları alıp kendi mekaniklerimizde işleyip buna uygun tepkiler veriyoruz.Pek düşünerek yaptığımız hareketler değil bunlar.Otomatiğe bağlanmış bir şekilde devam ediyor.İşte olay sorunlu bu kalıpları alıp yeniden inşa etmekte yatıyor ki bu da çok azımızın yapabildiği birşey olsa gerek.Bu ise daha farkında bir yaşamla mümkün.

Biraz da kendi yaşadığım sıkıntılardan bahsetmek istiyorum.

-Duygusal yönüm ağır basıyor.Duyguların peşinden gidiyorum, bazen mantığımı kullanmakta zorlanıyorum.İnsanların eleştirileri beni derinden etkiliyor.Umursamamaya çalışıyorum ama ister istemez arka planda zihnim bunlara kafa yoruyor.
-İnsanlara karşı kendimi ifade etmekte zorlanıyorum.Yaşadığım bir olayı anlatırken bile saçmalayabiliyorum.
-İnsanlarla baş başa kalınca konuşacak pek bir şey bulamıyorum, özellikle bunun sıkıntısını çok çekiyorum.İnsanın sevdiği kişiyi kendinden kaçırması tahmin edeceğiniz gibi üzücü bir şey.
-Okulda, yolda tanıdık birini görünce ne yapacağımı şaşırıyorum.Selam versem mi, dursam mı?Bir sürü soru kafamı kurcalıyor.O yüzden önüme bakarak yürürüm genelde kimseyi görmem.Tabi olumsuz tepkiler alıyorum bu yüzden çevreden.
-Tüm bu yaşananlar beni daha karamsar bir havaya sokuyor ve yalnızlığa itiyor.Daha melankolik bir insan oluyorum.Dışarıdan soğuk bir insan gibi algılanıyorum.Gerçi haksız da sayılmazlar bu konuda.
-Karşı cins ile ilişkim ise yok denecek kadar az.
-Sınıf içinde kalkıp kendi fikrimi söyleyemiyorum.Belki korkudan belki de gerçekten anlatamamdan kaynaklı birşey bu.

Benim yaptıklarım ise;

-Sporla çok içli dışlı bir insanım.Futbol, basketbol, bisiklet, kick box ,wing-chun, body building gibi birçok sporla aktif olarak ilgilendim ve hala da zamanım el verdikçe devam ettiriyorum.
-Kendimi daha çok ortaya atmaya çalışıyorum, tabi genelde sonuç olumsuz oluyor ama biraz da olsa yol katetmek buna değiyor doğrusu.
-Kendimi daha iyi tanımaya çalışıyorum, eksiklerimi görebilmem önemli.Benden önce başkaları farkedip söylerse bu benim için yıkıcı olabiliyor.
-İlk başlarda yaptığım hatalardan biri başka başka insanların kalıplarına sokmaya çalışmam oldu kendimi.Şimdi ise daha doğal olmaya çalışıyorum.Özümü yakalayabilirsem belki bazı taşları yerinden oynatma imkanım olur.
-Dışarıdan hep güçlü gözükmeye çalıştım hem fiziki hem ruhsal olarak.Ama bu da beni daha çok yalnızlığa itti.Gerçek beni hiçbir zaman anlatamadım.Tanıdıklarım ise bilemedi.Birkaç sefer babama açmaya çalıştım ama bir yararı olmadığını anlayınca hiçbir şey yokmuş gibi devam ettim.

Gerçekten insanın kendi kendini teselli etmek zorunda olması çok acı birşey ama özellikle çkb, sosyalfobi gibi sıkıntıları çeken insanların bunu yapması önemli.Dışardan bir mucize gelmiyor ne yazık ki.Hep bir anda düzelirim umudu taşıyordum ben de ama anladım ki çok yavaş yol kat edebileceğimiz bir durum bu.

Genel olarak anlatmak istediklerim böyleydi.İçimi dökmem iyi oldu.Eğer zaman ayırıp okuduysanız teşekkür ediyorum.Sizin de tavsiyeleriniz ya da yorumlarınız varsa bilmek isterim

[melek*]

Ah ah ne diyim ilacım olsa kendi başıma sürerim ilk önce.Daha önce böyle yazan herkese sabırlı olalım çözüm arayalım falan derdim.Artık demiyorum.Öyle umutsuzum ki yasayamadıklarımı bırak artık yaşayamayacaklarımın yasını tutuyorum.Üzgünüm ömür boyu böyle sürecek hep bir tarafımız melankolik hep bir taraf ağlamaklı olacak.O deli sorular ben neden böyleyim diğerleri neden böyle deyip duracağız.Hep vazgeçip yeniden başlayacağız.Benim kendimden umudum yok ama sen umudunu kaybetme.Çok umutsuz oldu ama benim hissetiğim bu.En iyisi galiba kendimizi böyle kabullenip yaşamaya devam etmek.Yine düzeleceğiz yine atlatacağız ama yine bulacak bizi bu çekingenlik.Savaşma seviş yani

[faith111]

Acaba neden böyleyiz cok derinlerdemi problem ,yoksa bize Çokmu yakın ? Karsindaki insanlar Çokmu normal sanıyorsun herkes birbirinden birşeyi ler gizlemiyormu . Baskalarının istediği gibi bir insan olsan ne değişecek veya kendin gibi bir kisiligin nden olamıyor ? Korkuların mı var neden korkuyorsun ve hayattan beklentin nedir. Eleştirilirken üzülüyoruz bize ağır geliyor konuşurken bile zorlanıyoruz,ama ovulsek ne kadar cokmsevinecegiz ..Kalpte istenmeyen ne kadar cok kalıp inanç ve düşünceler var demekki sistem çökmüş,çökmede mahkum.

Peki hayat felsefesi nedir ve ozlu sözleri takip edersek bu is hallolucakmi , kimin ahlakına gore ahlaklanicaz? Kimin ozlu sözü daha güvenilir? Gecmise inince herseye format atıp yeni bir hayatin temellerini neye gore aticaz ve bu işlem nasıl yapılıyor ? Antidepresanlarla psikologların kendinizini daha iyi hissedeceksiniz demeleriylemi veya bilinçaltına seslenerek kendimi seviyorum diyerek mı peki yarın kendimizi herkesten cok seversek bencil olmicakmiyiz.bunun orta yolu nedir.

[calmodulin]

Alakanız için teşekkür ediyorum.Aslında baştan olumsuzluğu çok yansıtmak istemedim ama madem bahsettiniz evet çekingenlik dönüp dolaşıp geri gelecektir.Tümör gibi birşey değil kesip atalım, kökten kurtulalım.Aslında ben mücadeleye böyle başladım.Çekingenliği karşıma aldım.Kökten çözüm bu olmalıydı, bir düşman mantığıyla yaklaştım.Ama bilmiyordum ki bu savaşta tek karşıma aldığım kendimdi.Kendimi tükettiğimi farkettim ve bu stratejiden vazgeçtim.Çünkü çekingenlik izole bir olgu değil, arka planımızı kuşatmış her hareketimizde müdahil olan bir virüs gibi.

Tabiki bunlar benim kişisel fikirlerim.Kendimce bir yapı kurmaya çalışıyorum.Geriden gelen bilgi birikimlerini bir kenara atıp böyle birşey yapmak saçma.Tıbbi alandaki tecrübelerden yararlanarak üstüne eklemek gerek.

Aslında bu konuyu açmamın amacı sihirli bir reçete değil de gözlemlerinizi ve sizin de kendi fikirlerinizi aktarmanız.Gerek hastalığın seyri gerek iyileşmesi hakkında herhangi bir gözleminiz veya farkettiğiniz birşey varsa paylaşmanız.

Mesela melankoliden bahsedelim biraz.Yalnız kalmayı evet sevmiyoruz, şikayet ediyoruz.Ama şu yönü de var, en azından kendim için söyleyebilirim.Bu acılarla kendi içimizde yüzleşmek, şarkılarla, şiirlerle perçinlemek insana biraz da haz veriyor sanki.Kaçmak yerine yüzleşiyoruz, yaralarımızı kanatıyoruz.melek adlı arkadaşımızın imzasında olduğu gibi belki bu acıyı yakalayıp ortaya çıkararak yaşadığımızı anlıyoruz biraz da.Ya da tam tersi kendimizi derin duygulara boğarak gerçek hayattan uzaklaştırıyoruz.Benim şu anki fikrim eğer çekingenliğimizi azaltıp daha çok insani ilişkilerimizi geliştirmek istiyorsak biraz uzak durmalıyız sanki bu kendi kabuğuna çekilme işlerinden.

Sizin fikirleriniz nedir bu konuda?

[melek*]

Çocukluk, ergenlik acımasız.Ben neyi sevmiyorsam, kimden nefret ediyorsam çocukluğumdan kalma.Ondan şimdi çevremdeki çocuklara iyi davranmaya çalışırım.Çocuklar unutmuyor çünkü ileride büyüyünce benden nefret etmesinler.

Insanlar içe dönük ve dışa dönükler ve ben içe dönük biriyim.Aynı zamanda utangaç ve çekingen biriyim.Anladım ki içe dönük olmak ve çekingen olmak aynı şey değil ki ben içe dönük olmaktan çok memnunum.Dışa dönüklük hiç bana göre değil

Çekingenlikten kurtulmak lazım.Ama nasıl?Bu yolda kendimi aştım.Ama yeterli değil.Tanımadığım insanların olduğu ortamlara girmeye çalışıyorum hep.Dediğin gibi insan ilişkileri konusunda gelişmek lazım.Çözüm bu ama ise yaramıyor.Ondan diyorum ki bu ölene kadar sürecek.

Aynı tuzaklara defalarca daha düşeceğiz yine kurtulacağız sonuç bu.Iyiki böyle yoksa yaşanmaz..

[shafak]

Aslında bu konuyu açmamın amacı sihirli bir reçete değil ...

Demek ki çözüm aramak yerine sorunların içinde debelenip durmayı tercih ediyorsunuz...
Niye ki...!!!??

[calmodulin]

Demek ki çözüm aramak yerine sorunların içinde debelenip durmayı tercih ediyorsunuz...
Niye ki...!!!??

Güzel bir noktayı yakalamışsınız teşekkür ediyorum.Ben tabiki çözüm arıyorum.Demek ki net bir şekilde anlatamamışım.Ama genelde insanlar bir anda sorunlarının bitmesini umuyor.Bir yöntem veya taktik öğrenip bu sıkıntıdan kurtulabileceğini sanıyorlar.Ama bu çok yavaş ilerleyen bir iyileşme süreci.O yüzden parçaları tek tek yerine oturtmak lazım.

[shafak]

Güzel bir noktayı yakalamışsınız teşekkür ediyorum.Ben tabiki çözüm arıyorum.Demek ki net bir şekilde anlatamamışım.Ama genelde insanlar bir anda sorunlarının bitmesini umuyor.Bir yöntem veya taktik öğrenip bu sıkıntıdan kurtulabileceğini sanıyorlar.Ama bu çok yavaş ilerleyen bir iyileşme süreci.O yüzden parçaları tek tek yerine oturtmak lazım.

Ben de bunu vurgulamak istedim zaten...
İnsanların çoğu gerçekten işe yarayan -ve dolayısıyla da bir mucize olarak kabul edilen - az denenmiş hızlı ve etkili çözümlere kendilerini kapatıp; çoğunlukla çözüm adına hiçbir şey vermeyen; çok yaygın ve denenmiş, yavaş, hantal ama pazarlayıcılarına iyi kazandıran yollara başvuruyorlar.
Sonra da "Neden bende işe yaramadı?" diye sorguluyorlar. Sistem binlerce defa denenmiş ve hemen her zaman aynı neticeleri vermiş olduğu için bu tür sorgulara karşı cevapları da hazırda bekletiyor:

Ama bu çok yavaş ilerleyen bir iyileşme süreci.

[calmodulin]

Ben de bunu vurgulamak istedim zaten...
İnsanların çoğu gerçekten işe yarayan -ve dolayısıyla da bir mucize olarak kabul edilen - az denenmiş hızlı ve etkili çözümlere kendilerini kapatıp; çoğunlukla çözüm adına hiçbir şey vermeyen; çok yaygın ve denenmiş, yavaş, hantal ama pazarlayıcılarına iyi kazandıran yollara başvuruyorlar.
Sonra da "Neden bende işe yaramadı?" diye sorguluyorlar. Sistem binlerce defa denenmiş ve hemen her zaman aynı neticeleri vermiş olduğu için bu tür sorgulara karşı cevapları da hazırda bekletiyor:

Kötü ve yorucu geçen bir okul gününün ardından mesajınızı okumak beni üzdü.Ben burda hiçbirşeyin pazarlamasını yapmıyorum.Bu tabi ki zor ilerleyen bir süreç, kimse bunu inkar edemez.Ayrıca cımbızla cümlelerimi çekmeniz de pek hoş olmamış belirtmek isterim.

Ben sadece hastalık hakkında tecrübelerimizden konuşabilmek biraz da olsa kontrolü nasıl elimizde tutabilirizi öğrenebilmek için bu konuyu açtım.Bilimsel bilgilerden ziyade gündelik tecrübelerimizi aktarmaktı amaç.Tabi ki isterseniz profesyonel tarafını da konuşabiliriz.İlaçlar, terapiler , uzman destekleri hatta alternatif yöntemleri dilediğiniz gibi tartışabiliriz.Hepsinden alınan sonuçlar az çok bellidir.

Bu arada bahsettiğiniz hızlı ve etkili çözümleri açarsanız biz de bilgilenmiş oluruz.

[shafak]

Sözlerimi kendi üstünüze alınmanıza üzüldüm doğrusu...
Ben yazdıklarınızdan sizin de; bahsettiğim sistemin bir kurbanı olduğunuzu gördüğüm için; durumu bizzat sizin sözlerinizle size farkettirmek ve kendi kendinizi çözümlere nasıl kapattığınızı göstermek istedim.

Siz ise benim bu davranışımı ; sizin de kurbanı olduğunuz siztemin bir parçası rolünü üstlenerek; savunma refleksiyle değerlendirdiniz.
Aslında bu tutumunuz; pek de şaşılacak birşey değil. Çünki bir kaç yıl sonra; mesleğe -belki de bir psikiyatri uzmanı olarak-atılarak; kurbanı olduğunuzu unutacağınız bu sistemin ayrılamaz bir parçası olacaksınız.
İşte pazarlama safhası asıl o zaman başlayacak. Şu anda; siztemin kurbanlarının büyük çoğunluğunun yaoptığını; yani farkında bile olmadan; sadece; siztemin empoze ettiği öğrenilmiş çaresizliği pazarlamak değil de ücretsiz fakat gönüllü yayıcılığını yapıyorsunuz.
Ve bu halinizle hem kendinizi kapatıyorsunuz gerçek çözümlere; hem de; bu çaresizlik sendromununun yayılmasını sağlıyorsunuz farkında olmadan.
Söylemek ve farkettirmek istediğim bu idi ...

Gönlünüzü rahat tutun kardeşim. Bunu farkedemeyen ne ilk ne de son kişi olacaksınız.
Eğer farkına varırsanız asıl o zaman işiniz zor olacak... Hem de ne zor ...