Yalnızken de Mutlu Olunabilir mi ?

[Sasha]

Merhaba arkadaslar.Mutlukuk deyince kendi adıma söyliyim birbirine sarılmıs gülümseyen insanlar gelir aklıma.İnsanlar yalnızken de mutlu olabilir mi peki ? Yalnız dediğimi biraz daha açıyım.Gidipte ıssız bi yerde tek başına yaşayan birini söylmemiyorum.Herkesle mesafeli olan,daha çok yalnız kalan,yalnız vakit harcayan,yalnız seyehat eden ne biliyim çevresinde konustugu insan sayısı hem az hem de böyle dost diyebileceği çok yakınım diyebileceği kişi sayısı hiç yok yada tek tük 1 tane falan.Görürüzya bazen sınıfta en arkada tek oturan nerdeyse kimseyle konusmayan ya da otobüste tek basına oturan.Böyle birisi mutlu olabilir mi,mutluyum diyosa kendini mi kandırıyodur sadece veya zamanla yalnızlık acı vermemeye mi başlar alışır mı yani insan zamanla yalnızlıga ? Düşüncelerinizi biraz açıklayarak bahseder misiniz rica etsem ?

[farketmezki]

bahsettiğin kişi benim olur ya niye olmasın ama ara ara yalnızlıktan bıktığı anlar olur,sonra bir bakar tekrar yalnız olmak daha iyi der.genel anlamda mutlu olur ama

[Seçkin]

Evet,zamanla daha az acı vermeye başlıor..bunun nedeninin de,tıpkı belirttiğin gibi "alışmak" tan kaynakladığını sanıorum..

Yani bu insanoğlu,herşeye alışıor gerçekten.."allah korusun" diorum fakat bi kazada tüm ailesini kaybedip yalnız kalabilior mesela bi birey..1 bi kaç snlik bi olay,tüm hayatını değiştirior o anda..!!
Fakat böle durumlara bile alışıor insan,yaşamaya bi şekilde devam edior..

Yalnızlığın belki de altının çizilmesi gereken tek farkı,zamana yayılan,her daim kendini size hatırlatan bi bela olması..
Kaybettiğimiz sevdiklerimizin bile üzüntüsünü hergün yaşamıoruz mesela..hatta belli bi süreden sora,hayat telaşı içinde coook nadir hatırlıoruz..

Sadece 1 tane falan dost sahibi olunması ile ilgili;
Büyükler genelde bunu bi "erdem" miş gibi söler dururlar çocuklarına(ben babamdan cok işittim,bilmiorum)..
Fakat yıllar gectikçe,nedense bunun hiç te doğru bi felsefe olmadığını düşünmeye başladım..daha cok "kedinin uzanamadığı ciğere pis demesi" durumu bana kalırsa..
İnsanlar asosyalleşip,başka bi dünyada yaşamaya başladıklarında,o dünyanın içindeki şartların bazılarına hayali değerler biçip,onları yüceltip,kendilerini motive etmeye çalışıolar die düşünüorum..

Buna katılan biri çıkacağını sanmıorum fakat bence bilinenin tam aksine;"1 tane falan dost" un olacağına,5-6 tane "sıradan arkadaş" ın olsun..saygı ve sevgi çerçevelerinin çizgileri çekilmişse,bu cok daha iyi ve "sosyal" bir tercih..

Geçenlerde bi söz okudum çok hoşuma gitmişti,onunla bitireyim;

Düşmanından çok,dostundan sakın !
Çünkü dostluk biterse;
Sana nasıl zarar verilebileceğini en iyi
O bilir..

Bob Marley

[9 ŞUBAT]

Mutluluk demek hayattan zevk almak demektir ,insanın yalnız veya kalabalık bir çevreye sahip olması mutlu olmasını direkt etkilemez sadece kişiye gore mutluluğunu arttırır veya azaltır .

Mesela şu anda bir tv .programında yayınlanan survivor da yarışanlara mutluluk nedir diye sorsanız verecekleri cevaplar çok şaşırtıcı olacaktır .

Onlara gore yumuşak bir yatakta yatmak veya doya doya yemek yemek ,duş almak inanılmaz bir mutluluktur .İnsanın mutlu olup olmaması elindekilerle yetinebilme beceresine gore değişir .

O yüzden yalnız olup olmaması pek etken olamaz .

[melian]

kendi kendine yetiyorsa, başkasına ihtiyacı yoktur. en mutlu o olur.

[jackal]

Evet,zamanla daha az acı vermeye başlıor..bunun nedeninin de,tıpkı belirttiğin gibi "alışmak" tan kaynakladığını sanıorum..

Yani bu insanoğlu,herşeye alışıor gerçekten.."allah korusun" diorum fakat bi kazada tüm ailesini kaybedip yalnız kalabilior mesela bi birey..1 bi kaç snlik bi olay,tüm hayatını değiştirior o anda..!!
Fakat böle durumlara bile alışıor insan,yaşamaya bi şekilde devam edior..

Yalnızlığın belki de altının çizilmesi gereken tek farkı,zamana yayılan,her daim kendini size hatırlatan bi bela olması..
Kaybettiğimiz sevdiklerimizin bile üzüntüsünü hergün yaşamıoruz mesela..hatta belli bi süreden sora,hayat telaşı içinde coook nadir hatırlıoruz..

Sadece 1 tane falan dost sahibi olunması ile ilgili;
Büyükler genelde bunu bi "erdem" miş gibi söler dururlar çocuklarına(ben babamdan cok işittim,bilmiorum)..
Fakat yıllar gectikçe,nedense bunun hiç te doğru bi felsefe olmadığını düşünmeye başladım..daha cok "kedinin uzanamadığı ciğere pis demesi" durumu bana kalırsa..
İnsanlar asosyalleşip,başka bi dünyada yaşamaya başladıklarında,o dünyanın içindeki şartların bazılarına hayali değerler biçip,onları yüceltip,kendilerini motive etmeye çalışıolar die düşünüorum..

Buna katılan biri çıkacağını sanmıorum fakat bence bilinenin tam aksine;"1 tane falan dost" un olacağına,5-6 tane "sıradan arkadaş" ın olsun..saygı ve sevgi çerçevelerinin çizgileri çekilmişse,bu cok daha iyi ve "sosyal" bir tercih..

Geçenlerde bi söz okudum çok hoşuma gitmişti,onunla bitireyim;

Düşmanından çok,dostundan sakın !
Çünkü dostluk biterse;
Sana nasıl zarar verilebileceğini en iyi
O bilir..

Bob Marley

söylediklerine aynen katılıyorum. Geçmişte söylenen bazı sözler günümüze pek uymuyor

[montevo]

2 sene öcensine akda ryalnızken mutlu idim.bi arkadşaım abisinin anksiyeteden yattığını söyleiynce araştırdım sora psikoloğa gitim derken düzen bozuldu bende.