arkadaslar su sozu soyliyen biriyim ölmek bile zor oımrcf dunyasında ne olurcevap ve.

[mktek]

sabah kalktıgımda genellikle bir korku kaygı hali,bazen bazı donemlerde dusunceleri topluyamama birseye konsantra olamama,asırı korku kaygı hali bu 4-5 gun asırı derecede oluyor,nerdeyse olsem gibi,bunlardan dolayı dısarıya cıkıp cevreye uyum saglıyamama oluyor.hatta len yakın arkadaslarımın gouzunun icine dahi bakamıyorum kendi derdim onun ustune cıkgıtı icin.konusuyor diyelim yabancılasma oluyor ona karsıda.cevap veremiyorum konusamıyorum genellikle.bu durumlarda gogsumun sıkıstıgını hissediyorum.yada derin dusuncelerimden dolayı farkında degilim hic.olum ben hastayım diyesim geliyor ama soyliyemiyorumda.farkılı yerlere gidince kisiligimde bi degisme oluyor sanki.orda canım sıkılısmsaa onceden,gene gttigimde aynı sey oluyor bu evin icinde bile gecerli,banyoya girdigimde bile orda sanki oneden ne yasamıısam o duyguya giriyorum.ben cok dinine dusgun bir insanım ama su son 1 2 aydır yaptıgım bazı olaylardan kendimi suclu gibi hissediyorum.hatta bu korku kaygı anlarında cok asırı din tutkusu icinde oluyorum.allahım sen affet beni.seytanın dusuncelerinden kurtar diyorum.kafamda din ile ilgili bazı dogrularım var,dısına cıkarsam allahın beni cezanladırdıgına inanıyorum.boyle bisey sacma gelebilir ama inanki nasıl bi kaygı korku icine giriyorsam.simdi yazarken ole degilim tabiii .o cezanladırma dusuncesi bana dogru geliyor.birde benim bu psikoloik hastalıkların aslında hepsini bilsemde cok okudum cunku.okumamın nedenide yasadıklarımdan tabi care arıyorum.bazı seylerin farkına varınca boyle yazı yazabiliyorum.yoksa bana yasadıklarım dogru geliyordu.dinle ilgili olanlar.yani birazdaha acarsam asırı derecede sucluluk gunahkar biri ibi hiseddiyorum kendimi.ama kendi dogrularımı uyguluyunca din konusunda benim duygum degil aslında allahın ayetleri ama ozman biraz kendime geliyorum ama gene de cevreye baktıgım zaman sanki yabancı bi dunyadayım gozu ile goruyorum.mesela bi agaca bi yere bakarken yabancı kalıyor sanki bana bunlar.din ile ugrasmadıgım zmanlarda bendeki anormallik iste budur 1 sene namaz kılarım.baznede bi bıraktıgım olur 3 sene boyunca icerim.herhalde butun bunlar kaygılarımdan sitresten yada ne geliyorsa bana bunlardan kurtulmak icin bunu cok iyi anladım.ama alkol fayda etmiyor.bu kesin.2 gun kendimi cok iyi hisettim bi yazı sonucu o da AN kelimesi ANI yasa diyor yazar tabi dusundum ettim 2 gun boyunca bi yere gittim kendimi cok iyi hiseettim.denizin ruzgarın farkına vardım.sonra eve donunce ne olduysa gecmis bi anım aklıma gelince kendimi terde buldum.yani insanlarla ilski kuramıyan ben 2 gun muthis iliski icersindeyken.yasadıgım sey sonucu evde dısarıya cıktım herkezten kacar oldum.sunu farkettimki beni kacmaya zorliyan kesinlikle kaygı ve korkularım bide ne oldugunu bilsem sunların aslında.ama yok maalesef.konsantara olamıyorum.surekli dısarıya karsı bi yabancılasma hissi.asırı dusuncelere dalıyorum sanki dunyanın icinde yasamıyormusum gibi bir his.aksam ustude aynı sekilde ama daha bi sinirliyim aksam ustu boyle bagırsam cagırsam yeridir.bazen oh diyorum ama sanki yabancılasma dedigim sey kalıyor bas agırısı hafiften oluyor gibi ama bu sefer de din ile ugras sonucunda bas agrımı hafifletiyorum.hangi anı yı dusunsem ordaki ben oluyorum o anda hangi psikolojideysem o ana donuyorum.ve zoaman hersey basa sarıyor.kelebek etkisi gibi oldum yani is yasamım yok baslıcam ama durum gordugunuz gibi kapalı ortamda mumkun degil 1 saat oturamam sigara icmem gerekiyor.asırı derecede is yaparken panigim bu da var yani her türlü hastalık var gibi bunların hepsinde ciddiyim.ve tabi suda var bi olay gorsem bana cok etki edicek onu ruyamda gorurum.yada biseye taktıysam mutlaka yaparım.baska hic birsey dusunmem.tamam bu iyi guzel hosda diyorum.herzaman ole degilim ne yasıyorsam cok sıkıntı cektim 7 sene universitede kıbrısta bunlar onların sonucu.ne yapsam toplarım kendimi nasıl kendi icimde de kapalı biriyim.bi kızla bile tanısmak istemiyorum.onun hayatını zehir ederim diye.aslında sunları atlatıggım anlarda dunyanın en mutlu insanı ben oluyorum gibi hiseediyorum kendimi.bi asırı guvenler.bi yerin dbini gormeler.okumadıgım kitap turu kalmadı.cozum yok gibi oyuzden ilacla duzelmeyi dusunuyorum.sizde bi yorum yapsanız bilen insanlar olarak bu yasadıklarım normal seylermi.nerden dustuk biz bu batagın icine.cıldırasım geliyor.buda aksam ustu olan duygularım.allahtan diyorum bazı durumlarda engelliyebiliyorumda su yazıyı yazdım yoksa imkansız.ben ben degilim sanki.herseye dayandım ne zorluklara artık dayanamıyorum.canım sıkılıyor off demeyi ozledim boyle bisey olabilirmi.surekli dusunceler takıntılı bir issanım zaten dusunce olarak.kaygılı birseyi dusunursemde oluyorum sanki depresyonlara giriyorum.ama artık benim icin depresyon cıtır cerez artık onemsiz gibi geliyor.entrassan artık.birde babam diyorki olum ne tembelsin halbuki ben cok is yapıyor gibi hissediyorum kendimi.zaten aksama sanki butun gun cimento tasımıs gibi hissediyorum.bide e.e muhendisiyim ama bitigim.isin kotu tarafıda boyle yazılar kendimi iyi hisettigimde yazdıklarım.