21 yaşındayım öğrenimimi dondurdum, hayata adapte olma problemi yaşıyorum, kimseyle konuşmak istemiyor iletişimin bile yorduğunu hissediyorum. hayatta deneyimlemeden anlaşılmayacağını düşündüğüm şeylerin arasında boğulduğumdan, diyalog kurmaktan kaçıyorum. burada benden uzak insanlara bir şeyler paylaşıyo olmam daha rahat hissettiriyor belki bu yüzden burdayım.
yeni yeni psikolojik yardım almaya başladım. insanların düşündükleri söylemek istedikleri, söylediklerini sandıkları, söylediği, benim duymak istediğim, duyduğum, anlamak istediğim, anladığımı sandığım, anladığım arasında ki farklar diyolog kurarken kafamın içini kemiriyor, bunları düşünmekten diyolog kurduğum kişinin muhabbetine odaklanamıyorum...
diyalog kurduğum insanlarda jest ve mimikler, kafalarından geçen düşünceler ve söylediklerinin uyuşmazlığı... tüm bunlar beni ürkütüyor, başa çıkamıyorum yoğun bir panik atak ve kaçma isteği duyuyorum o sırada sanki ölecek ya da öldürülecekmişim gibi... eve kapandım, düzenli olarak ilaçlarımı almaya çalışıyor elime geçen tüm parayı uyuşturucuya harcıyorum. sosyal yaşama dair tek yaptığım uyuşturucu için sokağa çıkıyor olmam.
insanlardan, dünyanın bize sunduğu uymamız gereken tüm o çark bütününden korkuyorum... evrenin sisteminin tüm dünyaya sunduğu seçeneklerden dünyevi olarak bir amaç belirleyen ve o amaç doğrultusunda bi hayat belirleyip kendimi yaşayamadan ölmekten çok korkuyorum. kullandığın araba değilsin. konuştuğun iyi marka telefon değilsin. aldığın evin değilsin. giydiğin kıyafet değilsin dediğimde, sadece bunları daha iyi standartlara taşımak için hayatlarını heba eden insanlar beni anlayamıyor garip karşılıyor.
anlıyorlarsa neden yapıyorlar?...
neye sahip olmadığımız değil, neye İHTİYACIMIZ olduğu bizi zengin kılar...
insanlar neden sürekli daha iyisi ve daha yenisi merakı içinde?
bu sırf maddesel değil manevi olarakda böyle doyumsuz ve yetinmeyen, elindekilerin değerini bilmeyen insanlar arasında kabuğuma çekilmiş soyutlanmış uyuşturucuyla düşünmemeye çalışarak günlerimi öldürüyorum.