şiir Koşesi

[NAR_K]

Hayat Bu İşte

Bazen "ben de terk edip gidebilsem keşke" diyorum
İçimde bir İstanbul var ondan vazgeçemiyorum.

Belki sen de bir gün geçersin diye köprülerinden
Yakıp yıkamıyorum, koparıp da atamıyorum içimden

Hayat bu işte;
Kanatlanıp gitmek dururken
Dört duvar içinde haps olursun
Yaşamak için bir neden ararken
Ölmek için bulursun

Söyle; taşı toprağı altın olmuş kaç yazar
Delik testi umutlarım, akar altından azar azar.
Söyle, neye yarar yaşamak altın bir kafeste
Bir yanım seni beklerken, diğeri bekler ölümü ağır ağır

Hayat bu işte;
Kanatlanıp gitmek dururken
Dört duvar içinde haps olursun
Yaşamak için bir neden ararken
Ölmek için bulursun

-MANGA

[NAR_K]

Alışırım Gözlerimi Kapamaya

Tertemizdi sanki dünya
Gözlerimi açtığım anda
Hiç düşünmeden inandım
Masal tadında yarınlara
Yalanlar ortasında kaldı tüm çocukluk anılarım
Çizgi romanların dışında bir kahraman bulamadım
Toz pembe olmasaydı keşke tüm rüyalarım
Hep sorular sordum ama cevaplarını alamadım
Hep yalan söylenmiş hep yalan
Kavuşamadı hiç ayrılanlar
Masallar gerçek olmadı
Aşık oldum sokaklarda kimseler konuşmadı
Ama şehir hiç susmadı
Hep ağladı hep ağladı
Son bir umut verse biri
Ve güzel olacak bi gün herşey dese
Ben inanırım belki de bu yalana
Ben de alışırım gözlerimi kapamaya

Yol görünse uzaklarda
Işıklar altında son bulan
Melekler alsa beni götürse
Karanlığa teslim olmadan
İşkence gördü asfatlar
Çatlaklarına kan doldu
Yıkıntılar arasında kaç çocuğun
Hayalleri kayboldu
İnsan neden kendini unuttu
Kendinden oldu
Hangi yolda kaç kişi
Bir hiç uğruna canından oldu
Hep yalan söylenmiş hep yalan
Ayrılanlar hiç kavuşmadı
Dinlediğim masallar gerçek olmadı
Kimse sandığım kadar masum kalmadı
Savaş durmadı ölüm azalmadı
Son bir umut verse biri
Ve güzel olacak bi gün herşey dese
Ben inanırım belki de bu yalana
Ben de alışırım gözlerimi kapamaya

-MANGA

[melian]

ELLERİ VAR ÖZGÜRLÜĞÜN

1
Köpürerek koşuyordu atlarımız
Durgun denize doğru.

2
Bu uçuş, güvercindeki,
Özgürlük sevinci mi ne!

3
Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,
Düşünmek yasak,
İşgücünü savunmak yasak!

4
Ürünü ayırmışlar ağacından,
Tutturabildiğine,
Satıyorlar pazarda;
Emeğin dalları kırılmış, yerde.

5
Işık kör edicidir, diyorlar,
Özgürlük patlayıcı.
Lambamızı bozan da,
Özgürlüğe kundak sokan da onlar.

Uzandık mı patlasın istiyorlar,
Yaktık mı tutuşalım.
Mayın tarlaları var,
Karanlıkta duruyor ekmekle su.

6
Elleri var özgürlüğün,
Gözleri, ayakları;
Silmek için kanlı teri,
Bakmak için yarınlara,
Eşitliğe doğru giden.

7
Ben kafes, sen sarmaşık;
Dolan dolanabildiğin kadar!

8
Özgürlük sevgisi bu,
İnsan kapılmaya görsün bir kez;
Bir urba ki eskimez,
Bir düş ki gerçekten daha doğru.

9
Yiğit sürücüleri tarihsel akışın,
İşçiler, evren kovanının arıları;
Bir kara somunun çevresinde döndükçe
Dünyamıza özgürlük getiren kardeşler.
O somunla doğrulur uykusundan akıl,
Ağarır o somunla bitmeyen gecemiz;
O güneşle bağımsızlığa erer kişi.

10
Bu umut özgür olmanın kapısı;
Mutlu günlere insanca aralık.
Bu sevinç mutlu günlerin ışığı;
Vurur üstümüze usulca ürkek.

Gel yurdumun insanı görün artık,
Özgürlüğün kapısında dal gibi;
Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!

OKTAY RIFAT HOROZCU

[dipsizkuyu]

Gece küllenmeye başlamıştı,
Pusluydu fakat derin değil.
Gökyüzü kızıla dönmemişti,
Bir kıvılcım la yürek ateşinin.
Ağaç gövdesinin bir koza yaprağı iken,
Damarlarında döllenmeye başlamıştı;
Küçük bir kurtçuğun.
Çağırdı bir rüzgâr ıslıklayarak
Şehvetin doruklarında,
Bir çığlıkla
Ve ihanetin kollarına teslim ettim bedenimi

dipsizkuyu

[dipsizkuyu]

YALNIZ'IN DURUMLARI

Sen her şeyi süpürebilirsin; sonbaharı süpüremezsin,
Yalnızsa, sürekli bir sonbaharı süpürür hep.. Düşünemezsin.

Yanar sobasında yalnız'ın üşüyen bakışları.
Lambasında karınlığa dönük bir ışık titrer sönük-sönük.
Penceresi dışına kapanmıştır, kapısı içine örtük.

Yalnız, bin yıl yaşar kendini bir an'da.

Yalnız'ın nesi var, nesi yoksa tümü birdenbire'dir.

Yalnız, bir ordudur kendi çölünde..
Sonsuz savaşlarında hep yener, kendi ordusunu.

Yalnız'ın sakladığı bir şey vardır;
Boyuna yerini değiştirir, boyuna onu arar...
Biri bulsa diye.

Yalnız, hem bilgesi, hem delisidir kendi dünyasının.
Ayrıca; hem efendisi, hem kölesidir kendisinin.
Tadını çıkaramaz görece'siz dünyasında hiçbirisinin.

Yalnız, sürekli dinleyendir söylenmemiş bir sözü.

Sözünde durması yalnız'ın yalancılığıdır kendisine..
Hep yüzüne vurur utancı. O yüzden gözlerini kaçırır
Gözlerinden.

Yalnız'ın odasında ikinci bir yalnızlıktır ayna.

Yalnız, hep uyanır ikinci uykusuna.

Yalnız, kendi ben'inin sen'idir.

Bir sözde saklanmış bir yalanı, bir gözde
Okuduğundan bakmaz kendi gözlerine bile.

Her susadığında o, kendi çölündedir.

Kendi öyküsünü ne anlatabilen, ne de dinleyebilen.
Kendi türküsünü ne yazabilen, ne söyleyebilen.

Bir zamanlar güldüğünü anımsar da...
Yoğurur hüzün'ün çamurunu avuçlarında.

Yalnız, aranan tek görgü tanığıdır
yargılanmasında kendi davasının..
Her duruşması ertelenir kavgasının.

Yalnız, hem kaptanı, hem de tek
yolcusudur bakmakta olan gemisinin..
Onun için ne sonuncu ayrılabilir gemisinden,
ne de ilkin.

Yalnız'ın adı okunduğunda okulda ya da yaşamda..
Kimse, (burada) diyemez.. Ama yok da..

Uykunun duvarında başladı..
Önceleri bir toz gölgesi sanki; sonra bir yumak yün gibi.
Ama şimdi iyice görüyor örümceğin ağını gün gibi.

Yalnız, duymuş olduğunun sağırı, görmüş olduğunun körüdür..
Ölür, ölür öldürür.. Öldürür, öldürür ölür.
Duyduklarını unutur, duyacaklarını düşünür.

Yalnız'ın adına hiç kimse konuşamaz..
O, kendi kendisinin sanığıdır.

Yalnız, önceden sezer sonra olacakları..
Paylaşacak biri vardır; anlatır, anlatır ona olanları,
olmayacakları.

Her leke kendisiyle çıkar.

YALNIZLIK PAYLAŞILMAZ.
PAYLAŞILSA YALNIZLIK OLMAZ.


Özdemir Asaf

[dipsizkuyu]

Yalnızlık ‘’ağır’’ bir yüktür…

Soğuktur…
Suratsızdır…
Kendine aşıktır…
Bencildir…

Sen o’na sarılırsın,
‘’O’’ seni küçümser…

Haksız da değildir esasında…


Bilir ki, çaresizsindir…
Yorgunsundur…
Ve o’na muhtaçsındır…

-Ama…
-Şşşş susssssssss!
-Konuşmanın ne yeri ne de zamanı kalbim… Sadece dinle… Dinle ki, anla… Anla ki, ağlama!


Koşulsuzdur ‘’yalnızlık’’…


Sen istesen de istemesen de ‘’o’’ hep vardır,
Ve gitmeyen/yitmeyen tek duygudur…

Lakin, bu oyunda ne sen ne de o suçlu makamındadır…


Madem suskun ruhundan arta kalan kırık dökük sesler yalnızlığa düşmüştür,
Alıp götürdüklerini ‘’hiç’’ saymak, yapabileceğin en onurlu davranıştır…

-Al senin olsun varlığım…
-İncitme, kırma…
-Ve hep yanımda kal… Sende gitme… Ne olur…


Zafer ‘’her zaman’’ o’nundur…


Dedim ya;
‘’Sen istesen de, istemesen de…’’

Yalnızlığın kalıcı tek yanındır…

- Saat gece yarısını çoktan geçti… Sessizlik çöktü içime ansızın…
- Güldüm… Düşündüm…
- İyi ki ‘’o’’ var…


Sessiz…
Yorgun…
Uzun bir gecenin çığlığına ‘’merhaba’’…
‘’Hoşça kal’’ demek için öyle sus-pus ki gece,
L a l k e s i l d i m !