Öncelikle Merhaba

Bu forumu keşfedeli 1 hafta ya oldu ya olmadı ve kendim gibi değilde, direk kendimi görebildiğim insanlar olduğunu öğrenince bende kendi küçük hikayemi paylaşıp içimi dökmek istedim.

Şuan 17 yaşında içinde spor aşkı olan, yapılı, kitap okuyan, zararlı alışkanlığı olmayıp asosyal -sosyal fobi- hayatımdan yeni yeni çıkmış bir gencim. Ancak 5 ay öncesine kadar kendine güveni olmayan, yetersiz, cılız, sivilceli, eğlenceden anlamazdım, insanlarla konuşmaktan çekinip korkardım. Bunun sebebi ilkokul dönemlerime dayandığını düşünüyorum; eski mahallemden ailemin iş hayatı yüzünden ayrılmak zorunda kalmıştım ve o haşır neşir olduğum arkadaşlarımı artık bulamıyordum. Yeni taşındığım yerde kimseyi tanımadığım için bir türlü dışarı çıkmazdım bir gün evin için acayip daralıp apartmanın arka bahçesine gittim, etrafı izledim. Yeni arkadaşlarla tanıştım benden biraz büyüklerdi ve zamanla hep beni ezmeye başladılar. İnsanlarla iletişimim zaten zorken bunu yapmaları iyice içime kapanmama sebep olmuştu. Duygularımı da dışa vuramazdım, tek başımayken ağlayamazdım bile ama en sonunda dayanamayıp beni ezenlerin karşısında ağlayınca durumlar daha kötü olmuştu. En sonunda hayatımda bir kaç yılda bir olduğu gibi oradan da taşındık. 7. sınıfa başlamıştım ve okulda "yeni çocuk" lakabıyla kızların bana karşı olan ilgisini, ilgileri de öz güvenimi yükseltmişti. Ancak edindiğim bazı arkadaşlar yine eskileri hatırlatıp bana aynı muameleyi yapmaya başladılar ve dokununca kırılan kürdan gibi bir öz güvenim olduğu için yine dibe çekildim. Yine bilgisayar başında fazla vakit geçirmeler, asosyalleşmeler başladı. O şekilde 2 yıl kadar süre yaşadım (yaşamak denirse). Liseye başlayınca bu durum dahada kötü oldu, tek farkı şans eseri bana destek çıkabilecek birilerini bulmam, olmak istediğim birileri "O'NUN GİBİ OLURSAM GÜÇLÜ OLABİLİRİM!" dediğim birileri karşı cinsle yeniden iletişim kurabilir duruma gelmemi sağlamıştı. Bir gün 3 kız 3 erkek (biri ben, biri beni dibe çeken arkadaş sandığım kişilerden birisi, diğeri ise olmak istediğim kişi) bir parkta otururken beni dibe çeken arkadaşım cılızlığımdan ve güçsüzlüğümden yararlanmak için kızlar arasında en iri yapılı olanı ile bilek güreşi yaptırdı. Öyle bir durumda kabul etmesem yenilmiş kadar olacaktım bu yüzden denemekten başka çarem yoktu. Bilek güreşine başladıktan 1 dakika kadar sonra yenilince hiç düşmediğim kadar dibe düşmüştüm, kendimi hiç olmadığım kadar rezil hissetmiştim. Arkadaş sandığım o hain güldü, dalga geçti, başkalarına anlattı beni rezil edebildiği kadar rezil etti ama ben daha fazla rezil hissedemiyordum zaten kendimi. Bana bunları yapan kişi ilk tanıştığımızda neredeyse benim şuan hissettiğim kadar kötü durumlarda, aynı şeyleri yaşamış yardıma muhtaç olduğu için ve neler hissettiğini bildiğim için ne dalga geçmiştim nede başkasının geçmesine izin vermiştim ama o bana bunları yapıyordu! Ben ise sadece susuyordum...

Aradan geçen o kadar zamana rağmen o günün rezilliği hâla taze hissettirirken birde denizde bir kızdan 5 ay önce yediğim "aa cılızmış ya bu" lafı bardağı taşıran son damla olmuştu. O günün akşamı eve geldiğimde kendime bir liste hazırladım, artık eskisi gibi olmayacaktım! Ne duruma geldiğimi düşündüm, "Ne olmak, nasıl biri olmak istiyorum?!" dedim. Bütün açıklarımı kapatıp, bütün eksikliklerimi giderecektim. Yapılı bir vücuda, paraya, sosyal yaşama ve insanlara en kötü anımda bile cesurca verecek cevaplara ihtiyacım vardı. 10. sınıfa başladığımda her açıdan daha güçlü olmak için yapmam gereken her şeyi küçük not defterime madde madde yazdım ve başardığımda üstünü çizdim. 2 ay içinde ne cılızlığım kalmıştı ne güçsüzlüğüm, spor salonunda istediğimden fazlasına ulaşmıştım, işe girip çalışmış, para kazanmıştım. Kürdan gibi kırılan öz güven yerine daha sağlamını elde etmiştim. İnsanlara, özellikle o haine vermeye ihtiyaç duyduğum cesurca cevaplara ihtiyacım kalmadan değişimimin farkına varmışlardı. Dalga geçmeleri aşırı derecede azaldı ve bana gülümsemesinin ardında o kıskanç, gerçek yüzünü şimdi bile görebiliyorum.

Yalnız son zamanlarda bir sorunum var ve böyle bir paylaşım platformu bulmuşken kullanmamak aptallık olur diye size danışmak istedim. Daha önce hissetmediğim farklı bir şey beni yine dibe çekecek gibi hissediyorum. Neredeyse 3 aydır birlikte olduğum sevgilimden ayrılacak gibiyim ve böylesini hiç yaşamamıştım. Hisler o kadar belirgin ki ayrılırsak eski halime döneceğimi, verdiğim emeklerin boşa gideceğini resmen görebiliyorum. Eskisi gibi olmak istemiyorum! Tam olarak olmak istediğim kişi olamamışken olmaz! Lütfen yardımcı olun. Ya ondan beni etkilemeyecek şekilde ayrılmalıyım; ki bu imkansız görünüyor... yada ilişkimizi düzeltmenin bir yolunu bulmalıyım. Henüz yeterince değişememiş olmamın verdiği etkilerden biride yeterince konuşkan olamamam, yanına gittiğimde paylaşacak bir şeyler bulamıyoruz ve ben susunca o da susuyor. Bir zamanlar sabahlara kadar konuştuğum kişiyle böylesine susmak bitecek gibi hissettiriyor. Daha şimdiden eskisinden daha ürkek yaklaşıyorum başkalarına, konuşmaktan çekiniyorum, bir şey söylesem "Bu aptal ne saçmalıyor böyle?!" diyecek birileri çıkacak gibi geliyor.