1999 Gölcük depreminde İstanbul'daydım.
Sabaha karşı büyük bir gürültüyle sallanmaya başladığımıda kızım iki yaşındaydı.
Hemen yan odada olduğundan ilk olarak onu aldım ve dualar ederek bekleme başladım.Saniyeler saat gibi geçiyordu...durdu...tamam geçti derken tekrar başladı.Asıl anlatmak istediğim(aslında itiraf köşesine yazacaktım) oğlum daha ileride bir odada yatıyordu.Ben onu unutmuştum............soluklanıp tamam dediğim ikinci devrede oğlumun sendeleyerek bana doğru geldiğini gördüm.Sanki ayaklarını kaldırarak havadan geliyordu.O anda neler hissettiğimi tahmin edemezsiniz.Oğlumu içeride unutmuştum................Çocuklarımı hep aynı değerde sevdim.Fakat kendimce kızımı korumaya aldığımı düşünürken oğlumu neden unutmuştum.Yıllardır içimde kanayan yaradır.
Düşünme ve hatırlama yeteneğimi anlık olarak kaybettiğimi düşündüm.Kendime geldiğimde saniyeler geçmişti ve ben onu yanıma almamıştım.......
Deprem ...İstanbul da olduğum halde bende derin izler bıraktı.1 yıl içerisinde evimi değiştirdim......
Şu anda yaşadığım yaygın anksiyete sorunumu büyük ihtimalle deprem korkumun tetiklediğini düşünüyorum.
Sevgilerimle...Bronz
Yer imleri