Durum soyleki, ben anne ve baba ayrılıgı yasamıs bırıyım, annem ben 2 yasındayken babamla ayrıldı, ama anne tarafım dayılarım, teyzelerım, ve aıle efrratı babamın yoklugunu pek hıssettırmedı, hatırlıyorum kı ortaokul yıllarıydı bazı cocuklar anne ve babasının ayrı oldugunu soylemeye cekınırdı, ben cekınmıyordum.. Babama karsı asırı bır ozlem de olmadı ıcımde, yılda bır ıkı kere gorurdum babamı, halalarım bana sarılıp canımm dedıgınde bır sey hıssetmıyordum, yanı duygu yogunlugum yoktu galıba pek, ama bazen kucucuk mınıcık bır eve gırdıgımde o evın kokusunu ıcıme cekıp aıle kokusu bu derdım... Ve ılerlıyen zamanlarda bazı sıkıntılarımla bırlıkte babasız bır cocukluk gecırmenın bana etkılerı ne dıye dusunmedım degıl, ama ne oldu bılmıyorum... ılıskı konusunda sıkıntı yasıyabılıyorum evet, guven cok onemlı arkadaslarım için olsun, ozel hayatım olsun, guven ve samımıyet.. Gecen 4 yıl ıcınde yasım ve ıs hayatıyla ılgılı olarakta sanırım artık bazen cekıngenım ama genellıkle dusuncelerını dısa vuran bırıyım, evet bagımsız kısıtlanmayı sevmıyorum... Kendı kendıne yetebılme demıssınız evet kımseye mınnet etmeyı sevmıyorum, onu da yaparım ben sana ıhtıyacım yok modu olabılıyor...
Yer imleri