Eskiden insanlarla konuşmadan kaçınmamın sebebi utangaçlığımdı (tamam başka sebepler de var ama konumuz bu değil şimdi). Şimdi ise insanlarla konuşmaktan kaçınıyorum çünkü konuşan kimseye göz temasını kesmesem de dinlemeyi kesiyorum. Bu istemeyerek oluyor. Artık insanlarla konuşmaktan sıkılır hale geldim. Ve genellikle söyleyecek bir şeyim de olmuyor, olsa da o anda aklımdan siliniveriyor. Yahut konuşurken takılıyorum (kekeme değilim veya doğuştan bir konuşma bozukluğum yok). Kendimi sürekli bitkin hissediyorum. Yani depresyon bitkinliği gibi değil, sakin mi demeli bilemiyorum ama konuşmaya çalışırken hemen yoruluyorum ve konuşmayı kesiyorum.

Hem, şu "bitkinlik" meselesinin üzerine gitmek için, hem kaçak balkonu yıkmak hem de biraz çevre edinmek için spor salonuna yazıldım. Ama yine kimse ile konuşamıyor, konuştuğumda da ilişkiyi devam ettiremiyorum.

Onu da geçtim, elektronik ortamda bile konuşmak, okumak istemez hale geldim. Şimdi bile yazmaktan sıkıldım. Neyse yazdıklarımdan bir şeyler anlayan olursa ne âlâ.

Bu arada, devam ettiğim bir tedavim ve kullandığım ilaçlar var. Aslında da ne kadar devam edebilirim bilmiyorum, çünkü doktor ile diyaloğumuz iyiden iyiye monotonlaştı artık bana bir katkısı olmadığını düşünüyorum ve bir kaç aydır gitmiyorum. Çünkü bu konuyu kendisine danıştığımda "kimse ile konuşmak zorunda değilsin" gibi birşeyler söylemişti. O sözü beni oldukça soğuttu. Bunca zamandır yanlış kişiye gidiyormuşum.

Şu anda kullanığım ilaçlar: sertralin hcl 100mg/gün ve olanzapin ~700mcg/gün