Benim Hikayem

yvzkral · 17-01-2012

Burada bulunan herkes gibi benimde kendimce geçerli olan bir hikayem var. Bu forumla tanıştığımdan beri kendime çok şey kattım, ben merkezcilikten kurtuldum, Tanrı'nın ızdırap vermekten hoşlandığı kulu olduğum düşüncesinden sıyrıldım. Vakit ayırırsanız ben de yaşadıklarım ve karşılaştığım ve karşılaşmakta olduğum zorluklar hakkında bira anlatacağım... Önerileriniz ve yorumlarınız benim için altın değerindedir.

Öncelikle kolay bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdiğim söylenemez. Fiziksel olarak kendimi eksik hissettiğim dönemlerdi. Boyum diğer arkadaşlarıma göre biraz kısaydı halen daha kısa

Bu özellik tabii ki kendimi bazı şeylerden sınırlamama yol açtı. Boy problemi yüzünden açılamadığım çok platoniklerim oldu. O dönemlerde (ara sıra halen) erkenden yatağa girip, yönetmeninin kendim olduğu hayallerime dair filmler kurguladım beynimde. Gerçekleşmedikleri için, dışarıdan çok mutlu, esprili olarak tanınan ben aslına içe kapanık bir hayat sürdürmekteyim. Küçüklüğümden beri mütevazı şeylerle mutlu olmayı hayal ettim. Ama benim çok sevdiğim ve beni de sevecel bir karşı cins olmazsa olmazıydı hayallerimin. Doğru düzgün bir karşı cins münasebeti ( halk arasında çıkma diye tabir edlenden)

yaşamadan, lise yıllarım sona erdi. Ancak lise sonrası ailemin ve cevremin sankı beni önemsemedikleri, ciddiye almadıklarını hissetmeye basladım ki hala öyle hissediyorum. Bunun yanı sıra emir kiplerine karşı olan alerjim arttı ve agresif bir yapıya burundum. Aynı anda gülerken, şakalasırken hosuma gtmeyen ( benı asagıladını dusundugum) bir cümleyle sınırlerım tepeme cıkıyor. Bu bağlamda kendımı dıger arkadaslarımın yanında eksık hıssetırmeyecek yalanlar soylemye basladım ve o yalanlara uygun olarak yasamaya devam ettım. (halen daha bazı konularda yalanlarım devam edıyor) Üniversitede ise yenı bir platonıgım vardı, arkadaslarım yardımıyla defalarca açıldım. Ama kendılerını ıkna edemedım. Bu esnada kendısını hayallerımde krguluyor, konusturuyordum. Bu bende ismini her an sayıklamama yol actı ve sanırım saplantıya yol actı.
Kendi kendime saplantı olduğunu bilmeme rağmen, ismini sayıklıyor dusunmeye devam edıyordum cunku baska bir altarnatıfım yoktu. Yukarıda bahsettıgım önemsenmeme, ciddiye alinmamma ve agresıflık olabıldıgıne devam ettı hla daha devam edıyor.
Unıversıte 3. sınıfın sonunda unı dısından baska bır sehırden bı kızla ilişki yasamaya basladım. Kıza acılmamda kızın buyuk cabaları oldu. kolay kolay acılamıyordum kı hala oyle kucuklugumden berı ıcımde tasıdıgım reddedılme duygusu hala benımleydı ve benımle

O kızın benım ıstedıgım tarzda bırı olmamasına ragmen onun benı sevmesı,benı eskı saplantımdan uzklastırması benı cok mutlu etmıstı. Ancak bu seferde yenı bır saplantı sahıbı olmustum. Bu seferde bu kıza delı gıbı baglanmıs onsuz bır hayat gelecek dusunemez olmustum. Kız arkadısımın etrafındakı hıckımsenın benı sevmedıgı, ve erkeklerın cogunun ona asıldıgı yonunde dusunceler gelıstırdım (hala daha dusuncelerıme hak verıyorum). Bu benı rahatsız etmeye basladı. 2 sene sonrası ben askerdeyken kız arkadsımla aılem arasında yasanan sorunlar sebebıyle kız arkadasım benı sucladı ve bana karsı soguk davranmaya basladı. Bense haklı haksız her adımda onu dusunuyor ve onu mutlu etmeye yarayacak herseyı yapmaya calısıyordum. Ancak karsılıgında soguk bır gulumsemeyle karsılasıyordum. yaklasık 1 bucuk sene once ayrılma kararı aldı ve aldık. Ama kendısı ve ben her fırsatta bırbırımızı aradık öğrenmeye calıstık ılk 6 ay. İlk 6 ay boyunca hoca dahıl heryere gidip bu saplantımdan kurtulmak ıstedım (hala daha). Ama onun dısında bıse hayal edemedıgı ve alternatıfım olmadıgı ıcın reddedilme korkusu ıle beraber her zorlukta onunla gecırdıgım onca kotu seye ragmen ona anlamsız bır aşk besledım. 6 ay sonra ona yakın bır bolgede ıse bsladım ve ona yenıden baslamak ıstedıgımı tekrar soyledım. O ıse kendısını unutmamı onu aramamamı yıneledı kufurlerle. ama 15er gunluk aralarla ben aramaya devam ettım o da bazen aradı.
Onunla tekrar yapamayacagımızı defalarca anlattı durdu. Ancak ara sıra onu zıyaret edısımde, cınsel ve duygusal yakınlasmalar yasamaya devam ettık. Aklımda devamlı onu dusunuyor, yaptıgım herseyın onun haberı olmasını ıstıyrum. Galıba ben yenı bırını bulana kadar bu dusuncelere devam edecegım. En son 2 gun once arkadas gıbı bulusalum kahvaltı edelım konusalım tarzında bı davette bulundu.bır yanım gıtmek ıstıyor bır yanım ıstemıyor. Yaptıgım ıse odaklanamıyor hem onu hem onemsenmeme, ciddiye alınmama, agresıflık ıce kapanıklık kendımı duzgun ıfade edememe gıbı sorunlar yasıyorum.
Kendi kendime ne dusundugum ne yasadıgımla ılgılı cıkarımlar yapıyorum ama kendımı tedvı edemıyorum...

Önerilerinizi ve yorumlarınızı beklıyorum....