Saldırganlık eğilimi gösteren çocuklar.

**9 ŞUBAT** · 11-01-2012

Çocuk büyüdükçe saldırganlık dürtüsü varlığını korumakla beraber toplumsallaşmanın da etkisiyle daha sosyal ifade biçimleri bulmaya başlar.

Saldırganlık dürtüsü, tüm insanlarda doğuştan itibaren var olan bir dürtüdür. Bebek, ilk saldırganlık eğilimlerini dişlerinin çıkmaya başlamasıyla beraber emme faaliyeti sırasında annesinin memesini ısırarak gösterir ve bundan haz duyar. Abraham tarafından bu dönem “Geç Oral Evre” (ilk 6. aydan sonra) olarak belirtilmiştir.

Çocuk büyüdükçe saldırganlık dürtüsü varlığını korumakla beraber toplumsallaşmanın da etkisiyle daha sosyal ifade biçimleri bulmaya başlar.

Çocuk rahatlamak için çoğunlukla sözel saldırganlıkla yetinir. Saldırganlık genellikle çocuk kendini anlaşılmamış hissettiğinde ve çocuğun hayal kırıklığı eşiğinin düşük olduğu durumlarda ortaya çıkar. Bu durumlarda çocuk, yaşıtları ve genel olarak çevresiyle uyumlu ilişkiler kurmakta zorluk çeker. Yukarıda bahsettiğimiz tutum ve davranışlarda süreklilik varsa çocuğumuz saldırgan tavır ve davranışlar gösteriyor diyebiliriz.

SALDIRGANLIK EĞİLİMİ GÖSTEREN ÇOCUKLARIN ÖZELLİKLERİ:

Sinirli ve eyleme hazırdırlar.
Akranları ve yetişkinlerle ilişkileri gergin ve sürtüşmelidir.
Hemen parlarlar ve kavgaya hazırdırlar.
Kuralları çiğner ve ceza görürler. Bir süre sonra cezadan etkilenmez ya da kısa süreli etkilenmiş gibi görünürler.
Olağan anlaşmazlıklarda bile öfkesine hâkim olmakta zorlanır ve fiziksel olarak sertleşebilirler.
Tepkileri ölçüsüz ve durumla orantısız olabilir.
Engellenmelere karşı toleransları düşüktür. Bu nedenle kendi istediklerinin yapılması konusunda ısrarcı olabilirler. Dolayısıyla aile için evde ve okulda sorun yaratırlar.
Problem çözme becerileri, duygularını uygun şekilde ifade edebilme becerileri düşüktür.

ORTAYA ÇIKMA NEDENLERİ:

Saldırganlık, çocuk kendini tehdit altında hissettiğinde ve kendini savunma gereği duyduğunda ortaya çıkar.
Çocukta güven duygusunun eksik olması,
Anne-Baba tutumları (Aşırı hoşgörülü ya da sert ve hoşgörüsüz tutumlar, katı cezalandırmalar, sevgi ve ilgi yetersizliği) ortaya çıkmasında etkilidir.
Kalıtımsal kişilik özellikleri de etkili olabilir.
TV’de izlediği saldırgan içerikli film, haber vb. programlar, çizgi filmler çocukta saldırgan davranışları tetikleyebilir. Çocuk bu davranışları taklit edebilir.

Fiziksel cezalandırmalar
Sağlıksız aile ortamının (Evlilik anlaşmazlıkları, işsizlik, ekonomik sıkıntılar vb.) olması.
Yapılan araştırmalar saldırganlığın, erkeklerde kızlara göre daha fazla görüldüğünü göstermiştir. Cinsiyet ve kültürel etkenlerin bu durumda etkili olduğu söylenebilir. Kültürel faktörlerin de etkisiyle özellikle erkek çocuğun saldırganlığına hoşgörüyle bakılarak “ataklık” olarak değerlendirilebilmekte ve çocuğun bu davranışları aile ve çevredekiler tarafından desteklenebilmektedir.

OKULDA ORTAYA ÇIKABİLECEK SORUNLAR

Dikkat ve konsantrasyon sorunları olabilir.
Sınıf aktivitelerinde ‘‘oyunbozan’’ davranışlar sergiler.
Okulda diğer çocuklarla sık sık kavga eder.
Çok az sayıda arkadaşı olur.
Bazen hayvanlara yönelik olumsuz davranışlarda bulunabilir (özellikle saldırganlık dürtülerini hayvanlara yönlendirebilir).
Bu gibi durumlarda genellikle anne-baba ya da yetişkin, önleyici tedbir olarak ceza kullanır. Oysaki ceza bir süre için saldırganlığı durdurur ama çocuğun gözünde kendi saldırganlığını da meşrulaştırır. Sonuçta saldırganlık davranışı büsbütün yerleşir ve verilen ceza da ödeşme yerine geçer.

Bu nedenle hemen cezalandırma yerine, çocuktaki saldırganlığın bireysel ve çevresel nedenlerini araştırmak, çocuğun olumsuz tutumunu gereğinde görmezlikten gelmek, bazen açıklamalar yapmak, saldırganlığından beklenilen sonucu elde etmesini önlemek (ilgi, istediğini bu şekilde yaptırmaya çalışması vb.) için çaba sarf etmek yararlıdır.

Çocuğun kendisine ya da başkasına zarar verme tehlikesi varsa ya da eşyalara zarar veriyorsa sakin bir şekilde ortamdan uzaklaştırılmalıdır. Kısaca “sakinleştiğinde konuşabiliriz” mesajı verilmelidir. Yapılan konuşma ise onun “duygularını anlamaya” yönelik olmalıdır.

Bunun dışında:

Çocuklarınıza yönelik sevgi ve ilginizin, kurallarınız ve disiplin yöntemleriniz konusunda tutarlı olmanız,
Anne-baba olarak davranışlarınızla model olmanız,
Çocuklarınızın çevrenizde ya da evinizde şiddet görmelerini önlemeye çalışmanız önemlidir.
Çocuğun saldırgan davranışları kesinlikle dayakla ya da fiziksel cezalar uygulanarak önlenmeye çalışılmamalıdır. Çocuğa bu davranışın dezavantajları gösterilmelidir. Saldırgan davranışları ile isteklerini elde edemeyeceğini görmeli ve yaşamalıdır.

Anne-baba çocuğun bulunduğu ortamlarda kavga etmekten ya da sert tartışmalara girmekten kaçınmalıdır.
Saldırganlığa eğilimli çocuğun televizyonda ya da diğer kitle iletişim araçlarında şiddet ve saldırganlık içeren görüntüleri izlemesi engellenmeli ve bunları model almasına izin verilmemelidir.
Çocuğunuzun olumlu ve beğendiğiniz davranışlarını ödüllendirmeniz onun kendine güven duygusunu artıracaktır.
Çocukların içlerindeki enerjiyi boşaltabilecekleri ya da saldırganlığını yöneltebileceği uygun ortamlar hazırlanmalıdır. Resim çizme, boyama, futbol, basketbol gibi faaliyetlere yönlendirme, bir parkta koşma, oyuncak tahtalara çivi çakma vb. faaliyetler ayrıca çocuğun saldırgan duygularını yönlendirebileceği kabul gören çıkış yollarıdır.

Anne babalar, çocuğu ile iletişim kurarken davranışları karşısında kendi duygu ve rahatsızlıklarını dile getirmelidir (örneğin “Kavga ettiğin zaman rahatsız oluyorum, üzülüyorum” gibi).

Özel ALEV Anaokulu Rehberlik Servisi
milliyet

**_MaNa_** · 11-01-2012

benim 13 yasında kardeşimde aynı durum var. annem 50 babam 55 yasında. 32 yasında bir abim var ve ben 29 yasındayım. kardesım evimize sürpriz gibi geldi çok şımarttık el üstünde tuttuk oyuncakcıya gıder onunde bır suru oyuncak calıstırır elini hangisine uzatırsa alırdık. ama şimdi çok asi

dersaneye okula zorla yolluyorlar.

hiç birimizi takmıyor çok saldırgan. abisinden biraz korkuyor sadece ama yokken yapacağını yapıyor yine. annem ve babam çok sakin insanlar çok üzülüyorlar.annemın tansıyonu düşmüyor babamın da bazı rahatsızlıkları var. sıddet görmüyor ama iyice abarttı durumu. d.gününde arkadaşlarının yanında babama saldırmış tekme tokat odasına girdi diye.. oda d.günü arkadasları var dıye utandırmamıs onu. ergenlik diye ses çıkarmıyorlardı ama şimdi dr.a götürecekler umarım düzelir

**Kimene** · 11-01-2012

Son gunler de, neredeyse her aksam haber bultenlerinde kadina uygulanan $iddet goruntulerini izliyoruz.Sirf, bo$anmak istedigi icin, cocuklarinin gozleri onunde canice katledilen kadinlarimiz..Onlarin, kan revan icinde ki goruntuleri..
Durum buyken; Nasil saglikli, bir nesil yetistirmekten soz edebiliriz ki? Annesi, babasi tarafindan $iddete magruz kalmis,tum yasami alt ust olmus bir cocuk, nasil ileride saglikli bir birey olarak sosyal hayatanida devam edebilir?
Bu konuda, yazilip, cizilicek pek cok $ey var aslinda, fakat konunun ozunden uzakla$mama adina cok fazlada uzatmak istemiyorum..

**incicim** · 11-01-2012

selamlar,

güzel olmuş bu konuyu açmanız 9 şubat. benim 11 yaşındaki oğlumda bu sorun var ne yazık ki, maalesef tv deki şiddet içerikli garip çizgi filmleri izliyor, engelleyemiyorum (flash and dash, bakugan gibi). çocukların hoşuna gidecek konsepti bildikleri için değişik uyarlamalar yapmışlar, garip saçlar, kıyafetler, aksiyon gibi...

4 yaşındaki kızım ise abisiyle uğraşmayı seviyor, ilgisini çekmek için "abi odanda eşyam kaldı" diyerek odasına giriyor, abisi onu iterek ya da zorla çıkarmaya çalışıyor, akabinde de istenmeyen olaylar yaşanıyor. veya kızımın bir dürtüklemesine karşılık canını acıtacak şekilde karşılık verebiliyor. farklı zamanlarda da kızım durup dururken ya da ona ilgi göstermeyince abisi kafasına bir şey fırlatabiliyor... sonuç hep can acıtıcı anlayacağınız. ağlayn bir abi ve kızkardeş. bu durumda çoğu zaman ne yapacağımı bilmez durumda oluyorum. abi kendisini onunla aynı kefeye hep koyuyor, konuşsak da bir şey değişmiyor. oda cezası her ikisine de uyguluyoruz bazen (5 dk.dan başlayıp 15 dk.a kadar uzayabilen) fakat BUNLARDA ANLIK FARKINDALIKLAR YARATIYOR.

önlem olarak çizgifilmleri yasaklamayı becerilebilecek bir çözüm olarak görmüyorum. çünkü ben evde olmadığımda da izleyebiliyor.

**9 ŞUBAT** · 11-01-2012

[QUOTE=selfcontrol;105092]acaba anne babayi begenmeme gibi bir durum olabilir mi benimde dayimin bir kizi oldu 6 yasinda simdi hemen hemen senin anne babana yakin yaslari oda ablasina veli toplantima sen gel onlar gelmesin diyormus diger cocuklarin anne babasindan yasli diye.QUOTE]

Çocukların anne babayı begenmemesi veya arkadaşlarının anne babalarıyla kıyaslaması çok sık gorulen bir durum .

Bizde zamanında aynı sorunu farklı biçimde yaşadık ,annesi kızımın veli toplantısına giderken ustune başına fazla ozen gösterme derdi ,eşim bakımlı ve giyimine kuşamına dikkat eden biri olarak diger veli hanımlar arasında dogal olarak dikkat çekiyordu buda kızımın huzursuz olmasına sebeb oluyordu .

Evdeyken annesinin o halinden gurur duydugunu söyledigi halde okulda tam tersi davranıyordu,bunuda diger kadınların onu suzmelerine sık sık bakmalarına baglıyordu .

Siz ne yaparsanız yapın malesef bu durumlar yaşanabiliyor ,o yuzden fazla kafaya takmamak en iyisi .

**_MaNa_** · 13-01-2012

selfcontrol Nickli Üyeden Alıntı

cok zor bir durum evet cok simartilmis babasina saldirmasi kabul edilemez acaba anne babayi begenmeme gibi bir durum olabilir mi benimde dayimin bir kizi oldu 6 yasinda simdi hemen hemen senin anne babana yakin yaslari oda ablasina veli toplantima sen gel onlar gelmesin diyormus diger cocuklarin anne babasindan yasli diye. benimkide 2 yasinda sinirli ama aglayinca birakiyorum hic dokunmuyorum susana kadar istedigini yapmiyorum insallah degisir

sanmıyorum annem gayet bakımlı bir kadındır hala kırmızı ojelerini sürer ruj ve kalemsız dısarı cıkmaz benden daha kokoş yani :P

**iLgiNc** · 13-01-2012

Aslinda suclu cocuk yok, suc islemeye itilmis cocuklar var, asiri ilgi cocugu simartir ve asilestirir, yetersiz ilgi oldugundada asi davranarak ilgi cekmeye calisir. Kaba davrandigimiz zaman, cocugun benlik duygusu incinir, kendini degersiz hisseder.
Genelde hep cocuklarimizin bizi nasil mutlu edecegini dusunuruz, fakat asil biz onlari nasil mutlu edecegimizi dusunmeyiz. (Benim yapamadigimi cocuklarim yapacak, benim olmadigimi cocugum olacak, buyuyunce bana bakacak).
Cocuga istesin yada istemesin, sevsin yada sevmesin birsuru sey ogretmeye kalkisiriz, ne harika cocugu var desinler diye genelde kendi ihtiraslarina kurban ederler.
Her yaptigindan elestiri alan cocuk hep istenmeyen tepkiler verir, oysaki herhangi iyi bir davranisi yurekten ve bir gulumsemeyle taktir edilse, yine iyi biseyler yapmak icin ugrasacaktir, cocugu kesfedip yeteneklerini desteklemek gerekir. Hepimiz oldugumuz gibi kabul edilmeye aclik duymazmiyiz, onlarinda kendi gibi olmak istemelerini kabul edip, kusursuz olmasinda israr etmemeliyiz.
Mesela cocukla parkya yururken ayagi takildi cesitli verilen tepkiler var:
* Egilip neren acidi, cok aciyormu der agriyan yeri oper. Acisinin paylasildigini hisseden cocuk o agrininda hafifledigine inanir.
*Sus bakayim akilli cocuklar hemen en ufak seyde aglamaz. Cocuk onemsenmedigini dusunur, duygu paylasimindan yoksun kalir.
*Aglasada bagirsada aldiris edilmez, bir paket gibi cekistirerek yurumeye devam edilir. Buda seni umursamiyorum yok saydim bu davranisini anlamina gelirki, bizler bile bir resmi kurulusta karsidaki calisanin umursamaz tavri bizi deliye cevirir.
Cocuk cogu kez bir deneyim yapip basaramadiginda aman bunu yapamiyor baska bir yere gonderelim denir, oysaki cok kez denemesine bakilirsa onu yapmak istiyor, burda biz enazindan, evladim sakin pes etme enaz bir kere basarana kadar devam et, arkandayim yardima hazirim desek farkli olabilirdi.
Baskalarinin cocuklariyla kiyaslanma yapildigindada , cocuk kendini degersiz beceriksiz hisseder. Sende boyle olsaydin daha cok severdim seni derler bazan, $art kosularak gosterilen sevgiden, o cocuktan ilerde cok iyi bir davranis beklemek zaten yanlis olur.
Onlara cesaret ve umut verilirse, yaptiklari guzel davranislar, vurgulanilarak taktir edilirse,tesekkur edilirse, basarili olmak icin cok zorlugada gogus germe azmini hissedip gosterirler.
Sevgi almayi, vermeyi ve sevgiyi paylasmayi, guvenmeyi ogretmek gerekir, ornek olmak gerekir. Farkinda olmadan cocuk birsey anlatmaya calissa, mesgulum yavrum daha sonra, suan sirasi deil bi i$ acil... ne kadar cok daha sonralarimiz olursa, buyumeye basladiklarinda, onlarinda ailesi icin okadar cok daha sonralari oluyor.
Ha birde mesela telefona cocuk bakti ve o an pekte konusmak istemedigimiz birisi aradigini fark edince, el isareti yapip "yok henuz gelmedi de", cocukta aynen iletir.
Cocuktaki dusunce bu durumda, gercegi soylersem basima is acacagim bana kizacaklar, bu sekilde yalan soylemeye tesvik ederiz. Empati kurmayiz.
Bilincine varamayip aslinda , cok basit seylerden o kadar cok kortu ornek olabiliyoruzki cocuklara, sonundada ah cekmek kaliyor geriye.
SABIR aceleye Gelmez