bugünlerde çok boş yaşadığımı hissediyorum...ne sevindiğim bir şey var ne üzüldüğüm,bir robota dönüştüm sanki,ev dershane okul başka bir şey yok,okul da tatile girdi zaten...resmen annem babam dışında tanıdığım bir insan yok,güya gencim bir de en aktif olmam gereken dönemimdeyim,hayatımın en güzel dönemindeyim...lise bitecek üniversiteye gideceğim ama ben bir çok şeyi yaşamadım,hergünün aynı geçtiği bir kaç yıl oldu benim için...yaşadığım şehire de ait hissetmiyorum kendimi ama üniversitede de burda olacağım...
lise bitecek bir anım bile yok...kaliteli bir lisede,kaliteli insanlar arasındayım diye düşünüyorum,buna rağmen insanlarla iletişime geçemiyorum,toplum içinde yer edinemiyorum,sosyal statüye sahip olamıyorum,lise yıllarım boşuna geçiyor...
yaşımın gereklerini yaşamadım hiç...
ne sevineceğim bir olay oluyor ne de üzüleceğim,ot gibi yaşıyorum,hayat tecrübem sıfır,kaç yaşına geldim ama sosyal hayatı daha çözemedim...
hayatla daha barışık olmak için,olumlu yönlerimi nasıl keşfedebilirim?
Konu asad1213 tarafından (21-01-2012 Saat 07:54 PM ) değiştirilmiştir.
Eger ki bir lise ogrencisi oldugunu belirtmeseydin, bu yazinin 50 ya$ uzeri birine ait oldugunu dusunurdumasad1213 Nickli Üyeden Alıntı
Bu ne karamsar bir baki$ acisidir boyle? Hayati tanimak,tecrube sahibi olmak,anilar biriktirmek icin onunde daha cok uzun yillarin var.Sen daha yolun cok ba$indasin..
Lise yillari zaten ergenlik sancilariyla gecer.Universiteye ba$ladiginda, hayatinda eminim ki daha renklenmis olucaktir.
okuldan tanıdığım insanlar pek benim gibi değil ama...Eger ki bir lise ogrencisi oldugunu belirtmeseydin, bu yazinin 50 ya$ uzeri birine ait oldugunu dusunurdum
Bu ne karamsar bir baki$ acisidir boyle? Hayati tanimak,tecrube sahibi olmak,anilar biriktirmek icin onunde daha cok uzun yillarin var.Sen daha yolun cok ba$indasin..
Lise yillari zaten ergenlik sancilariyla gecer.Universiteye ba$ladiginda, hayatinda eminim ki daha renklenmis olucaktir.
ayrıca çevremde bir şeyler paylaştığım insan yok...annem babamla bile birkaç cümle birşeylerden sonra kalıyorum öyle...gerçekten birşeyler paylaşma,muhabbet etme yok...
okuldan veya dershaneden eve gelince yine aynı ev aynı monoton birkaç cümlelik diyaloglar,patlayacak gibi oluyorum...
zaten bir insanla konuşacak konu bulamıyorum,boş insan olduğumu düşündürüyor bu...yapım bu galiba ama ben bu olmak istemiyorum...
lise yılları böyle geçer diyorsun da neden bu siteye konu açan kişi benim de diğerleri değil?çünkü sorunlu olan benim,sorun yokmuş gibi davranınca sorun büyüyor malesef,başka da bir işe yaramıyor...
kendimi sevebilsem birçok şey yoluna girecek ama,beceremiyorum doğru düzgün...çevremde her gün benden her alanda üstün insanları görerek nasıl kendimi sevebilirim ki??
Konu asad1213 tarafından (21-01-2012 Saat 11:57 PM ) değiştirilmiştir.
Forumu iyi takip etmemisin sanirim genc dostum.Senin ya$ gurubundan pek cok karde$imiz, buna yakin konular acip, yardim talebinde bulundular..
Sorun yokmu$ gibi davranmak istemedigi belirtmi$in ki dogru bir yakla$im.Fakat, sadece sorunluyum demekle de sorun cozumlenemez.Sorunu gorur, tesbitlerde bulunur ve cozum icin adimlar atarsak ancak ba$ariyi yakalariz.
Sende bir yerlerden ba$lamalisin bu cozum arayisina..
Ornegin;Sosyal aktivitelere katil,kendi ya$ gurubunda ki genclerle vakit gecir..
Kisisel geli$imin adina, kitaplar oku.
kendini sevmeyi$inin asil nedeni olan, ozguven sorununu da bu yontemlerle cozume kavustura bilirsin..
Senden ustun insanlar?? Buna kim, neye gore karar veriyor..Kendine kar$i bu denli acimasiz olma..
Henuz yolun cok ba$indasin,kendine i$kence etmeyi birak.Kendine bir yol ciz ve o yolda ilerle..
ne tür sosyal etkinliklere katılabileceğimi bilmiyorum,fazla arkadaşım yok,zaten okuldakiler de zamanında davet ettiklerinde gitmediğim için alışmış durumdalar,davet edilmiyorum pek...
ayrıca bir yol çiz demişsin hani konularda ne gibi bir yol çizmeliyim?
Davet edilmeyi bekleme,sen davette bulun.
Spor, muzik insanlari yakinlastirir,yeni dostluklar kurmak icin bulunmaz firsatlardir..
Kendine bir hedef belirle.Ileri de kendini hangi noktada, nerede gormek istedigi sapta.Buna ula$mak icin caba sarfet.Egitimini, onceliklerin arasinda ilk siraya koy..
kimi nereye davet edeceğimi bilmiyorum,önceden gezmediğim için yaşadığım şehiri bile doğru düzgün tanımıyorum,insanlarla dışarda ne yapabilirim bilmiyorum,cafe ortamlarında bile nasıl davranılacağını bilmiyorum...
sanırım en büyük sorunum sohbetin devamını getirememe...2-3 cümleden sonra konuşacak konu bulamıyorum...birilerini bir yerlere davet etsem,kabul etseler bile rezil olmaktan başka bir şey yapamam...
insanların utangaç olarak gördüğü birinin bi organizasyon ayarlaması ne kadar gülünç olacak farkında mısın?kabul eden olsa bile acıdığından gelir heralde,ne kadar hoş vakit geçirebilir ki benle?ayrıca ben insanların arasına girmek için onlara yalvarır şekilde yaklaşamam,benim davette bulunmam bu şekilde olmasa bile,malesef dışardan öyle gözükecektir...çünkü sorun şu:beni yıllardır böyle gördüler kabul ettiler,ben bunu değiştiremem...
spora ve müziğe yeteneğim yok malesef...
eğitim açısından bir sıkıntım yok...
sadece eğitim açısından değilgeleceği sık sık düşünüyorum,bir insanın veya bir erkeğin nasıl olması gerektiği,ideal ailenin ne olduğu,nasıl çocuk yetiştirilmesi gibi yaşımı aşan konular yönünde fazla düşündüm,kafamda bu tip bir fikirler var,insanın karakterli olması gerektiğini düşünüyorum,ama bu düşüncelerim çabuk geçiyor malesef...mesela kadın-erkek ilişkilerini de düşünüyorum,insanın seçici olası gerektiğini düşündüm mesela kendi açımdan,sonra diyorum kendi kendime herhangi bir hafta içinde kızlarla konuştuğum cümle sayısı kaçtır diye...istersem sayabilirim o kadar kötü...sorun konuşmamam değil konuşamıyor olmam...benim gibi biri ilerde ne kadar başarılı olabilir ki?ikili ilişkilerde ne kadar başarı sağlayabilir ki hiç tecrübesi olmadan?sevgilisi/eşi tarafından ne kadar saygı görebilir ki?ilerde çocuklarım olursa hadi bize bir anını anlat dediklerinde mal gibi yüzlerine bakacaksam ne için nefes alıyorum ki şimdi ben?
güçlü olmaya,dik durmaya çalışıyorum ama kendimi kandırıyorum sanki...
insan hayatta gülmelidir,güldürmelidir çevresini moral vermelidir insanlara...içten bir şekilde beceremiyorum bunu...
fazlaca utangacım,bir kere komşu doğalı fazla olmayan bebeğini vermişti kucağıma nasıl seveceğimi bilemedim geri uzattım kadına bebeği...bunu niye yazdım bilmiyorum
Konu asad1213 tarafından (25-01-2012 Saat 01:15 AM ) değiştirilmiştir.
Genc dostum, sen tum kapilari kapatiyorsun.Bu sekil de ne biz sana ulasa biliriz ne sen kendini a$abilirsin..
Organizasyondan kasit; maskeli balo, ev partileri filan degil ki..
Arkadaslarini arayip, bir cafede birseyler icmek, sinemaya gitmeyi teklif etmek gibi kucuk ama eglenceli aktiviteler organize etmeyi deneye bilirsin.Bu seni,onlarin gozunde kucultmez,aciz kilmaz...
Muzige yetenegin olmaya bilir ki benim de yoktur
Insanlarla diyaloga gectigin surece, senin en buyuk sorunun olan;ozguven eksikligide, pozitif yonde degi$icek ve guvenli bir genc olarak yoluna devam ediceksin..
hangi arkadaşlarımı nereye çağıracağım,ne çağıracak arkadaşlarım var,ne de gidecek bir yerler biliyorum doğru düzgün...Genc dostum, sen tum kapilari kapatiyorsun.Bu sekil de ne biz sana ulasa biliriz ne sen kendini a$abilirsin..
Organizasyondan kasit; maskeli balo, ev partileri filan degil ki..
Arkadaslarini arayip, bir cafede birseyler icmek, sinemaya gitmeyi teklif etmek gibi kucuk ama eglenceli aktiviteler organize etmeyi deneye bilirsin.Bu seni,onlarin gozunde kucultmez,aciz kilmaz...
Muzige yetenegin olmaya bilir ki benim de yoktur
Insanlarla diyaloga gectigin surece, senin en buyuk sorunun olan;ozguven eksikligide, pozitif yonde degi$icek ve guvenli bir genc olarak yoluna devam ediceksin..
ayrıca sınıf arkadaşlarım artık birbirleriyle fazlaca kaynaşmış insanlar,benim onların aralarına kaynaşmam imkansız bu saatten sonra...
benim sanırım en büyük sorunum sohbetin devamını getirememem,haliyle sıkılıyor karşımdaki...
değişmeye çalışsam bile bir süre sonra bıkıyorum çünkü hiçbirşey değişmiyor.
akrabalarımdan görütüğümüz kimse yok,mahallede kimse yok,kardeşim yok,okuldan arkadaşlarım yok,dershaneden yok,iyice alışıyorsun artık bu duruma ailemle bile konuşasım gelmiyor...annem babamla günde 10-15 cümleden fazla konuşmuyorum zaten hep odamda oluyorum...bazen onlara yakın olmak istiyorum,özellikle babamla fazla diyaloğumuz yok,bir süre sonra bıkıyorum olmuyor çünkü nasıl konuşulur sohbet edilir bilmiyorum,konuşacak bir şeyim de yok,anlatacak,paylaşacak bir şeylerim yok...
cafeye gidiyim arkadaşlarımla,iyi gideyim ne konuşacağım tüm gün nasıl bilgisayar başında oturduğumu mu anlatıyım yoksa en son çözdüğüm testleri mi?
insan bu durumda çok sıkılıyor ve kimlik arayışına da giriyor,bir film izliyorsun o karaktere kanın ısınıyor,kitap okuyorsun etkisine çabuk giriyorsun,ama ne nasıl biri olduğum veya olmam gerektiği hakkında,ne hangi konularda nasıl davranmam gerektiği hakkında sağlam bir fikrim var...
Konu asad1213 tarafından (25-01-2012 Saat 06:44 PM ) değiştirilmiştir.
Selam. Bende bu yaşıma gelene kadar bir sürü olumsuzluklarla karşılaştım. Bir insan her zaman kendine güvenmeli ve kendini sevmeli. Hayatın olumsuzluklarıyla ancak bu şekilde başa çıkabilirsin.Bu hayatta hiç kimsenin dört dörtlük yaşantısı yoktur ve asla da olmaz. Kitap okumanı tavsiye ediyorum. Konuş ve asla konuşmaktan çekinme. Gerekirse kendinle konuş gerekirse duvarla konuş. Olmadı okuğun kitabı sanki karşında biri varmış ve ona okuyormuş gibi sesli oku. Her insan bir cevher olduğunu asla unutma.Ve başına gelen olumsuzluklar kendini keşfetmeni daha da kolaylaştırır.
Yetkileriniz
Alıntı
Yer imleri